Δεν ξέρουν κολύμπι!

Όσοι γεννηθήκαμε στην ορεινή Λευκάδα, αργήσαμε να έρθουμε σε επαφή με τη θάλασσα. Προσωπικά θυμάμαι, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού σχολείου ξεκινήσαμε, να πηγαίνουμε στη θάλασσα. Ήταν ολόκληρο ταξίδι για την εποχή, (δεκαετία του ’60), να ξεκινάμε από το χωριό και να κατεβαίνουμε στη Χώρα για μπάνιο. Γινόταν αραιά και που, τα καλοκαίρια. Στην αρχή και μέχρι να μάθουμε κολύμπι, οι γονείς μου μας πήγαιναν στη Λυγιά. Στη στροφή με τους ευκάλυπτος τα νερά ήταν πολύ ρηχά. Εκεί μάθαμε να κολυμπάμε. Αργότερα που μετακομίσαμε οικογενειακά στη πόλη, η παραλία του Κάστρου ήταν ο συντομότερος προορισμός μας.

Θυμάμαι, εκείνα τα χρόνια συναντούσες στην παραλία αρκετούς μικρούς, αλλά περισσότερο μεγάλους σε ηλικία, να μην ξέρουν κολύμπι. Με τα χρόνια το φαινόμενο εξαλείφτηκε. Και για μένα, αλλά και για τους περισσοτέρους νομίζω, αποτελεί στερεότυπο, ότι όσοι βρίσκονται στην παραλία ξέρουν κολύμπι.

Φέτος μετά από πολλά χρόνια, ξαφνιάστηκα αρκετές φορές στην παραλία του Κάστρου. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα που ο κόσμος πύκνωσε και δεν υπάρχει εκ των πραγμάτων ιδιωτικότητα στην παραλία, παρατήρησα τέσσερις –πέντε περιπτώσεις νέων ανθρώπων που δεν ήξεραν κολύμπι. Κρίνοντας από τις γλώσσες που κάθε φορά άκουγα να μιλούν, διαπίστωσα, ότι πρόκειται για Βαλκάνιους επισκέπτες του νησιού.

Ίσως, με τα νέα δεδομένα του τουρισμού, πρέπει να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις βεβαιότητες και τα στερεότυπα που έχουμε δημιουργήσει.