Δημήτρης Ρομποτής: Ο Λευκαδίτης δημοσιογράφος της Νέας Υόρκης που κατέκτησε τα αμερικάνικα media

Είναι δημοσιογράφος, οξυδερκής αναλυτής, επιτυχημένος εκδότης, έχει αστείρευτο χιούμορ που το οφείλει και στη Λευκαδίτικη καταγωγή του

Της Ελεονώρας Φιώρου

Κύριε Ρομποτή, πότε φύγατε από τη Λευκάδα και πόσων ετών ήσασταν τότε;

Έφυγα από το νησί το 1988, σε ηλικία 19 ετών. Και το χωριό μου ο Άγιος Πέτρος και το νησί είχε περισσότερο κόσμο, ντόπιους εννοώ, ιδιαίτερα νέους. Επίσης, υπήρχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον τόπο συνολικά, ήμασταν πιο «αγνοί» τότε, νομίζω. Σήμερα όλοι τρέχουν σαν αλαφιασμένοι, κυνηγημένοι από λογαριασμούς και γραμμάτια. Υπ’ αυτή την έννοια η σημερινή Λευκάδα θυμίζει κάπω… Νέα Υόρκη!

Στην οικογένειά σας υπήρχαν άλλοι μετανάστες;

Ο παππούς μου, του οποίου το όνομα φέρω, ήρθε στις ΗΠΑ δυο φορές πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γυρίζοντας έφερε το θρυλικό Σεβρολέτ που έγινε ταξί και εν συνεχεία αγόρασε λεωφορείο και έγινε συνιδρυτής του ΚΤΕΛ. Ο παππούς από τη μεριά της μάνας μου μετανάστευσε στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, όπου και πέθανε. Η μία του αδερφή πήγε στη Μελβούρνη και η άλλη στο Μπουένος Άιρες. Τα χωριά της Ν. Λευκάδας έχουν αναλογικά με τον πληθυσμό τους το μεγαλύτερο ποσοστό μετανάστευσης σε όλη την Ελλάδα. Εν αντιθέσει με τα άλλα χωριά του νησιού όπου η μετανάστευση είναι ελάχιστη έως μηδενική.

Άρα ήταν δεδομένο για σας να αναζητήσετε την τύχη σας εκτός Ελλάδας. Πώς νοιώθει ένας νέο παιδί που αφήνει το τόπο του; Σας περίμενε στην Νέα Υόρκη, κάποιος συγγενής ή γνωστός;

Πέραν από τις οικονομικές ανάγκες, είμαστε ανήσυχοι άνθρωποι, μας αρέσει να ψάχνουμε. Εγώ δεν ήμουν ακριβώς μετανάστης, στη Νέα Υόρκη ήρθα για σπουδές και εν συνεχεία κόλλησα. Στη Νέα Υόρκη πήγα στο σπίτι του Γιάννη του Σίδερη (Γαντζάου) όπου και έμεινα τον πρώτο χρόνο, μια πάρα πολύ σημαντική βοήθεια, καθώς δεν ήξερα πού μου πήγαιναν τα τέσσερα. Εν συνεχεία γνώρισα κι άλλους Λευκαδίτες και έκανα νέους φίλους τους οποίους έχω ακόμη.

Αρχίσατε αμέσως να δουλεύετε ως δημοσιογράφος στον τύπο της ομογένειας;

Κατά κάποιο τρόπο ναι, άλλα όχι επαγγελματικά. Το 1994 μια φίλη με κάλεσε στην ημερήσια εφημερίδα «Πρωινή» και έτσι άρχισε η… περιπέτεια που συνεχίζεται ακόμη. Πέρασα από σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης της ομογένειας.

Είστε συνεκδότης στο ΝΕΟ magazine. Πότε εκδόθηκε για πρώτη φορά; Το περιοδικό σας έχει υψηλά standards ποιότητας. Πιστεύω ότι αναγνώστες σας δεν είναι μόνον οι ομογενείς.

Το 2005 έψαχνα να κάνω κάτι καινούργιο. Με δύο φίλους αρχίσαμε το περιοδικό «ΝΕΟ» το οποίο είναι μόνο στα αγγλικά. Η ιδέα ήταν και είναι να απευθυνθούμε στο 90% των ομογενών, των οποίων η πρώτη γλώσσα είναι τα αγγλικά και τα ελληνόφωνα μέσα δεν τους αγγίζουν. Η πραγματική δύναμη της ομογένειας εδράζεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους, διότι είναι επιτυχημένοι και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αμερικανικού γίγνεσθαι. Η μαζική μετανάστευση από την Ελλάδα έχει σταματήσει, καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά με τους αμερικανογεννημένους, πολλοί από τους οποίους είναι και από μικτούς γάμους και οι δεσμοί τους με τη «μητέρα πατρίδα» είναι εκ των πραγμάτων πιο χαλαροί. Θυμάμαι μια φορά που με ρώτησε κάποιος ομογενής τρίτης γενιάς γιατί η Ελλάδα θέλει να κατακτήσει τη… «Μακεδονία»! Δεν είχε ιδέα για το Μακεδονικό και δεν είναι ο μόνος.

Πότε δημιουργήσατε το ραδιοφωνικό σταθμό.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός ράδιοΝΕΟ είχε προγράμματα σε τρείς γλώσσες, ελληνικά, αγγλικά και ισπανικά. Μεταδίδαμε 24 ώρες το 24ωρο, εφτά μέρες την εβδομάδα. Δυστυχώς δεν έτυχε της υποστήριξης που χρειαζόταν και μετά από έναν χρόνο σταματήσαμε τις εκπομπές. Ήταν, ίσως, ένα εγχείρημα πριν την ώρα του. Αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα το ξανακάνουμε.

Ζείτε στην Αμερική ένα μέρος του American dream; Σε ποια περιοχή της Ν Υόρκης μένετε;

Δεν ζω κανένα «αμερικανικό όνειρο»! Για να ζήσει κανείς ένα όνειρο πρέπει… να κοιμάται! Εγώ προτιμώ να μένω ξύπνιος. Έμεινα 30 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Τα τελευταία δύο χρόνια μετακόμισα στην πολίχνη Μίλφορντ του Κονέκτικατ, μια ώρα μακριά.

Ο λόγος στα πολιτικά άρθρα σας είναι κοφτός και εύστοχος, λιτός αλλά και σύνθετος. Τα λέτε χωρίς περιστροφές και έχετε καυστικό χιούμορ. Πείτε μας, σας παρακαλώ, πως βλέπετε τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας;

Υπάρχει πάντα ελπίδα και σωτηρία στο… χιούμορ! Υπ’ αυτή την έννοια, θεωρώ ότι μια καλή αρχή για τους συνέλληνες στην πορεία προς την ανάκαμψη είναι να απεκδυθούν τη σοβαροφάνεια, το «δήθεν» και το κλαψούρισμα, και να δώσουν περισσότερο χώρο στην αριστοφανική πτυχή του χαρακτήρα τους! Διότι αν είναι να σωθούμε ιστορικώς, αξίζει να το κάνουμε ως Έλληνες και όχι ως δήθεν Έλληνες. Ειδάλλως ας μας πάρει το ποτάμι…

Υπογράφετε τα άρθρα σας με ένα χιουμοριστικό υστερόγραφο: «Ο Δημήτρης που από δημοσιογράφος έγινε εκδότης και σήμερα δηλώνει λαϊκός τραγουδιστής στη Ν. Υόρκη». Πως προέκυψε αυτό;

Όπως είχε πει ο Τσαρούχης, στην Ελλάδα (και στην ομογένεια, συμπληρώνω) είσαι ό,τι δηλώσεις! Εγώ δεν είμαι τραγουδιστής ούτε έχω τραγουδήσει ποτέ μου, δικαιούμαι όμως να λέω ότι είμαι! Πόσοι άλλοι κάνουν τους εμπειρογνώμονες, τους ειδικούς, τους παντογνώστες; Δεν μπορώ και εγώ να λέω ότι είμαι λαϊκός τραγουδιστής;;;

Επιστρέφετε συχνά στη Λευκάδα τα καλοκαίρια;

Σχεδόν κάθε χρόνο ίσως και δύο φορές την ίδια χρονιά. Το πρόβλημα είναι ότι τους καλοκαιρινούς μήνες όλοι τρέχουν και δουλεύουν και είναι δύσκολο να βρεθώ με φίλους και γνωστούς στην άνεση του χρόνου που θα ήθελα. Καλύτερα από τίποτα όμως…

Που μπορεί να βρει κανείς το περιοδικό σας στην Αθήνα, στην Ελλάδα γενικότερα, και πως μπορεί να το προμηθευτεί;

Δεν έχουμε πλέον διανομή στην Ελλάδα. Ωστόσο, όποιος θέλει μπορεί να διαβάζει (χωρίς κόστος) το «ΝΕΟ» στο διαδίκτυο neomagazine.com. Επίσης, μπορεί να βλέπει τη στήλη ΝΕΟελληνικά που γράφω για τους ελληνόφωνους φίλους ανά τακτά χρονικά διαστήματα, neohellenika.com. Εκεί θα διαπιστώσετε ότι όντως … τραγουδάω!

Υ.Γ. της εφημερίδας: Ο Δημήτρης είναι ένα από τα τέσσερα παιδιά του Σπύρου Ρομποτή του Δημητρίου (Σακίμης ή Μαγιόρης), μαζί με τον πατέρα του ήταν αυτοκινητιστές με μεγάλη προσφορά στο χωριό μας

(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2019 στην εφημερίδα: «Αγιοπετρίτικα»)