Εικόνες που κάποιοι μας στέρησαν τη δυνατότητα να βλέπουμε

Ένα δύσκολο αλλά ευχάριστο οδοιπορικό πραγματοποίησα σήμερα. Λόγω του «δύσβατου» και το απρόσιτου της περιοχής πιστεύω πως ελάχιστοι το έχουν αποτολμήσει. Είμαι σίγουρη κανένας από τους αιρετούς μας, διαχρονικά, δεν έχει μπει στον κόπο να πάει, δια ξηράς τουλάχιστον.

Είμαι επίσης σίγουρη, ότι αν είχαμε πρόσβαση όλοι οι κάτοικοι στην περιοχή, θα ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που θ’ αντιδρούσαν στην κατασκευή της υποθαλάσσιας ζεύξης. Είναι, με απόλυτη βεβαιότητα το ομορφότερο σημείο του νησιού.

Πήρα το δρόμο απέναντι από το ΚΤΕΛ προς τη μεριά της θάλασσας. Πέρασα με δυσκολία την περίφραξη, έχοντας πίσω και στα δεξιά μου τη συνοικία των Ρομά. Πρόκειται για μια τεράστια έκταση, παλιός σκουπιδότοπος. Εδώ και κάποια χρόνια έχει ξεκινήσει η ανάπλαση της περιοχής. Δεν γνωρίζω αν έχει ακόμα εξυγιανθεί.

Τα χορτάρια φτάνουν μέχρι το γόνατο. Έχουν αρχίσει να φυτρώνουν δέντρα, καθώς και μικροί θάμνοι. Ο τόπος είναι πνιγμένος στα αγριολούλουδα. Ζυγώνοντας προς τη θάλασσα, έχεις μπροστά σου όλο το δίαυλο. Είναι πανέμορφα, ειδικά αυτή την εποχή με το συχνό πήγαινε -έλα από τα διαπλέοντα σκάφη. Ειλικρινά αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε μια άγνωστη Λευκάδα.

Επιστρέφοντας σιγουρεύτηκα για ένα πράγμα. Αυτοί που πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν σκουπιδότοπο, σ’ αυτή την περιοχή, όπως και δίπλα, τον σημερινό, δεν δημιούργησαν απλώς μια εστία βρωμιάς και μόλυνσης, αλλά το σπουδαιότερο, μας στέρησαν το δικαίωμα για έχουμε επαφή και εικόνες απο το καλύτερο κομμάτι της Λευκάδας.

Κι όπως έχω ξαναγράψει: Άνθρωποι χωρίς μνήμες, χωρίς εικόνες συνέχειας, χωρίς συνειρμούς με το χτες, εύκολα χειραγωγούνται.

Βιολέττα Σάντα