Εκεί που πονά η ζωή

Γράφει η Μαρία Πολίτη*

Η ζωή πονά στη συνείδηση. Υποφέρει από απληστία. Χρωστάει ακόμα υψηλότοκα ανθρωπιστικά δάνεια και ψυχορραγεί ανάμεσα στην υποκρισία και το ψέμα. Αιμορραγεί στο πιο ζωτικό της όργανο, στην καρδιά. Το ίδιο ζωτικό όργανο που τη συνδέει με τον άνθρωπο. Θαμμένη βαθιά στο σώμα συχνά λησμονιέται και υπερνικείται στη μάχη για τα περισσότερα με την δικαιολογία της πλεονεξίας.

Δεν ξέρω πως ο άνθρωπος κατέληξε να συγκαταλέγεται στα πιο αδηφάγα όντα του πλανήτη. Πώς μέσα από τόσο πολιτισμό ξεπήδησαν τόσα ζωώδη ένστικτα. Πως παραμερίστηκε τόσο η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια για λίγα τριάκοντα αργύρια.

Μάλλον, κάπου πρέπει να χάσαμε το δρόμο. Κάπως αλλάξαμε τη θεώρηση των πραγμάτων. Κι αν άνθρωπος λέγεται αυτός που προχωρά και κοιτάζει ψηλά, εμείς το ξεχάσαμε. Πάψαμε να κοιτάμε τον ουρανό κι αυτό το πληρώνουμε ακριβά. Σκύψαμε το κεφάλι, ελαφρύτερο βλέπεις το φορτίο, και καμπούριασε η αλήθεια.

Κουλουριαστήκαμε γύρω από το αβάσταχτο εγώ μας και πάψαμε να κοιτάζουμε προς τα έξω. Γίναμε το κέντρο του κόσμου υψώνοντας τη σημαία της αδιαφορίας σε ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας.

Μα το φορτίο του εαυτού μας γίνεται ολοένα και πιο βαρύ κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα για αντισταθμιστικά. Η ζυγαριά γέρνει ξεκάθαρα προς τη μεριά της πλεονεξίας. Το «εγώ» από τη μια πλευρά και όσα μπορώ να κατέχω από την άλλη. Και κάπως έτσι αρχίζει το κυνήγι του πλούτου. Αυτά που κατέχουμε δεν είναι ποτέ αρκετά. Χρειαζόμαστε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Υπερασπιστής της ματαιοδοξίας μας η συλλογή υλικών αγαθών. Για κάποιο περίεργο λόγο νομίζουμε ότι όλα μας ανήκουν, λες και κάποιος συνεχώς μας χρωστάει κάτι. Όσα περισσότερα κατέχουμε τόσο πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες μας. Κι ο πλούτος γίνεται δίψα. Πίνουμε μα ποτέ δεν ξεδιψάμε. Τρέφουμε το αδυσώπητο εγώ μας με πράγματα φθαρτά μα δε νοιαζόμαστε για τη φθαρμένη ψυχή μας.

Στο κυνήγι της ψεύτικης ευδαιμονίας παραμερίζουμε κάθε πιθανό εμπόδιο. Τον αδερφό μας, τη μάνα μας, τον φίλο ή το συγγενή μας. Οι άνθρωποι παίρνουν τη μορφή μικρών άυλων σωματιδίων που εύκολα διαλύονται γκρεμίζοντας κάθε είδους σχέσεις ή γέφυρες επικοινωνίας. Ακόμη και οι αδερφικές σάρκες κατασπαράζονται με απίστευτη φυσικότητα, όταν κάποιος θέλει να θρέψει το «εγώ» του. Ψυχρός εκτελεστής το συμφέρον παρασύρει στο διάβα του και τα τελευταία ψήγματα φιλότιμου και ευαισθησίας. Κι ενώ προσθέτουμε πληγές στα απογεύματα του κόσμου μεγαλώνει η ένδεια της ψυχής και της ηθικής μας.

Μα στο πέρασμα της ζωής δεν είμαστε παρά μόνο ένα μικρό κεφάλαιο που αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Η αιωνιότητα αγαπά το άφθαρτο. Η ζωή μετριέται σε στιγμές. Μέσα σ΄αυτές δεν έχουν σημασία οι τοίχοι που έζησες ή η γη που έσκαψες, αλλά οι άνθρωποι που συντρόφευσαν το ταξίδι σου. Ως άλλος Οδυσσέας θα χάσεις πολλούς απ΄τους συντρόφους σου μα κοίτα να μη χάσεις τον προορισμό σου.

Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από τον ατελείωτο αγώνα για το όνειρο. Το πώς χτίζει καθένας τα όνειρά του είναι μια άλλη υπόθεση. Ότι χτίζεται με κόπο και ευλάβεια, αργεί, αλλά καρποφορεί. Ότι χτίζεται με εγωισμό και αδικία, στέκει πάνω σε μπαζωμένα ρέματα και με την πρώτη υποψία βροχής θα καταρρεύσει. Θέμα χρόνου η αντίστροφη μέτρηση.

* Η Μαρία Πολίτη είναι νηπιαγωγός. Γεννήθηκε στη Λευκάδα, μεγάλωσε στην Κοντάραινα και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Αγαπά το νησί μας και λατρεύει τη θάλασσα. Όπως αναφέρει το γράψιμο είναι ένα είδος λύτρωσης από τη σκληρή πραγματικότητα.