Εκκλησιαστική Περιουσία και Εκκλησιαστικά Δικαστήρια: Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ουσία

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΦΙΛΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ

Σας αποστέλλουμε επίκαιρο κείμενο του Καθηγητή Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου προς δημοσίευση.

Από το Δ.Σ.

Σύμφωνα με το Κανονικό και Εκκλησιαστικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, το ζήτημα της διοίκησης, διαχείρισης και αξιοποίησης της περιουσίας της, ρυθμίζεται από διαφορετικούς εκκλησιαστικούς κανόνες από εκείνους που οργανώνουν την εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Στην εξουσία της τελευταίας υπάγεται ο κληρικός ή μοναχός όταν παραβιάζει κανόνες ηθικής ή δογματικής φύσεως, που δεν έχουν κατ’ αρχάς να κάνουν με περιουσιακής φύσεως ζητήματα, τα οποία έχουν προφανώς διοικητικό και όχι ηθικό χαρακτήρα.

Ακόμη, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (άρθρο 39 παρ. 6 Ν. 590/1977), το νόμο δηλαδή που συνέταξε ουσιαστικά η ίδια η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Μονές είναι περιουσιακά αυτοδιοίκητες σε σχέση με την οικεία Μητρόπολη, λόγος και για τον οποίο δεν υπάγονται στο Μητροπολιτικό Συμβούλιο της τελευταίας, παρά μόνον σε έλεγχο νομιμότητας (και όχι σκοπιμότητας) από τον Μητροπολίτη.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι κατά τα τελευταία χρόνια η Σεπτή Ιεραρχία μας έχει αλλάξει απόψεις, χωρίς να νοιάζεται αν έτσι παραβιάζει κατάφωρα τόσο το Κανονικό και Εκκλησιαστικό Δίκαιο όσο και τον Καταστατικό Χάρτη , που ή ίδια συνέταξε και ενέκρινε.

Έτσι, αντί να εγκαλεί ακροδεξιά μέλη της Ιεραρχίας που κατασκανδαλίζουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας με απίστευτου φανατισμού δηλώσεις τους («… να σαπίσει το χέρι του Υπουργού (δείνα) αν αυτός τολμήσει να υπογράψει…» κ.λπ.), προσπαθεί να σύρει σε εκκλησιαστικά δικαστήρια αγίους και κοινωνικά καταξιωμένους κληρικούς της, μόνο και μόνον για το λόγο ότι αυτοί πράττουν απλώς το καθήκον τους, φυλάσσοντας την εκκλησιαστική περιουσία που τους εμπιστεύθηκε η Εκκλησία και δεν την παραδίδουν στα νύχια του όποιου Ιεράρχη άρπαγα από χρόνια επιδιώκει αποδεδειγμένα και παράνομα την ιδιοποίησή της.

Στέλνουμε λοιπόν ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που σκέπτονται με τον τρόπο αυτό: μην τολμήσουν να υποστηρίξουν ανυπόστατες και αστήρικτες κατηγορίες κατά χρηστών και αγίων κληρικών, που δεν τούς αφήνουν να ικανοποιήσουν τις άνομες ορέξεις τους.

Θα μάς βρουν μπροστά τους κλήρο, λαό και παράγοντες της αδέκαστης ελληνικής δικαιοσύνης. Να γνωρίζουν – και τους το έχουμε αποδείξει επανειλημμένως – ότι «υπάρχουν δικαστές»* και στη Λευκάδα και στην Αθήνα.

*Στην Πρωσία του 18ου αιώνα ο βασιλιάς Φρειδερίκος περνούσε τα καλοκαίρια του στα θερινά ανάκτορα του Sans Souci («χωρίς σκοτούρες») κοντά στο Πότσδαμ. Εκεί ο τοπικός ανεμόμυλος έκανε θόρυβο που ενοχλούσε τον Φρειδερίκο διαταράσσοντας την ηρεμία και την ησυχία του. Απαίτησε λοιπόν την εξαγορά του ανεμόμυλου. Ο μυλωνάς αρνήθηκε να τον πουλήσει στον βασιλιά και εκείνος τον απείλησε ότι θα τον πάρει με τη βία. Τότε ο μυλωνάς εκστόμισε την παροιμιώδη φράση που έμεινε στην Ιστορία: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Επίκουρος Καθηγητής Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου
Νομική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης