Εμείς, οι μαθητές και τα σκουπίδια

Η πρώτη πυρκαγιά στη χωματερή των Αλυκών εκδηλώθηκε το 2012. Μέχρι σήμερα σε σχεδόν… τακτά χρονικά διαστήματα εκδηλώνονται νέες πυρκαγιές με αποκορύφωμα αυτή στις 29 Οκτωβρίου, την μεγαλύτερη σε ένταση, έκταση και διάρκεια.

Από την πρώτη πυρκαγιά που εκδηλώθηκε -στη θητεία του προηγούμενου δημάρχου- μέχρι τις εκλογές του 2014, είχαν μεσολαβήσει και άλλες πυρκαγιές. Οι πυρκαγιές σε έναν σκουπιδότοπο, με ζωή πάνω από 30 χρόνια, είναι ένδειξη κορεσμού. Η εκδήλωση πυρκαγιών σε έναν κορεσμένο σκουπιδότοπο είναι μια φυσική εξέλιξη. Η ανάφλεξη μπορεί να προκληθεί με το παραμικρό.

Όταν λοιπόν το 2014, κληθήκαμε να επιλέξουμε δήμαρχο και δημοτικό συμβούλιο, γνωρίζαμε (ή τουλάχιστον οφείλαμε να γνωρίζουμε), πως στις Αλυκές υπάρχει μια βραδυφλεγής βόμβα μεγατόνων.

Η νέα δημοτική Αρχή που θα πρόεκυπτε από τις εκλογές, έπρεπε να χάσει τον ύπνο της μέχρι την οριστική διευθέτηση του προβλήματος.

Όπως αποδείχτηκε, το 2014, εμείς οι δημότες της Λευκάδας αδιαφορήσαμε παντελώς για το πρόβλημα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αντιμετωπίζοντας ένα μείζον πρόβλημα με τα σκουπίδια, (πέραν των άλλων προβλημάτων του νησιού), στις εκλογές, επιλέξαμε τους χειρότερους που υπήρχαν για επικεφαλής του Δήμου αλλά και ως μέλη ολόκληρου του δημοτικού συμβουλίου.

Τεσσεράμισι χρόνια μετά, όχι απλώς δεν προχώρησε η λύση του προβλήματος της χωματερής, αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε, όπως ήταν φυσικό αλλά και αναμενόμενο. Η συμπεριφορά μιας κορεσμένης χωματερής είναι προδιαγεγραμμένη και μη αναστρέψιμη. Συνεχείς πυρκαγιές με αποτέλεσμα την έκκληση καρκινογόνων ουσιών.

Η άμεση λειτουργία του δεματοποιητή και στη συνέχεια η λειτουργία της μονάδας επεξεργασίας, ήταν μονόδρομος. Ήταν μια λύση δρομολογημένη από χρόνια. Αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να υπάρξει συναίσθηση της κατάστασης.

Όπως αποδείχτηκε η δημοτική Αρχή αλλά και η αντιπολίτευση του Δήμου (όλοι εμείς δηλαδή), δεν συναισθάνθηκαν την τραγικότητα της κατάστασης. Δεν υποτίμησαν απλώς την κατάσταση αλλά αδιαφόρησαν. Ήταν οι πλέον ακατάλληλοι. Στους μεν επικεφαλής, η εξουσία αποδείχτηκε αυτοσκοπός, στη δε αντιπολίτευση -και ιδίως μετά την αποχώρηση του Σπύρου Μαργέλη– η κατάσταση ήταν … «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Η κατάσταση που παρέλαβε η δημοτική Αρχή το 2014 ήταν συγκεκριμένη: αποκατεστημένος σχεδόν ολόκληρος ο ΧΑΔΑ των Αλυκών και δρομολογημένα τα επόμενα βήματα: Δεματοποιητής και μονάδα επεξεργασίας. Και ένα παιδάκι του δημοτικού καταλαβαίνει πως αυτό που χρειαζόταν ήταν ταχύτητα ενεργειών και συναίσθηση της κατάστασης. Μια κορεσμένη χωματερή που συνεχίζει να λειτουργεί είναι εγκληματική πράξη. Μια κορεσμένη χωματερή δεν μπορεί να περιμένει. Επί πλέον, η μη υλοποίηση του έργου θα δημιουργούσε -όπως και δημιούργησε- αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν η δημοτική Αρχή:

– Βρήκε σύμμαχο την γραφειοκρατία ως δικαιολογία για να εξηγήσει τις αδικαιολόγητες αργοπορίες της.

-Μέχρι και πρόσφατα ακόμα, κορόιδευε τον κόσμο, δηλώνοντας κάθε τόσο πως οι πυρκαγιές γίνονται άλλοτε από πασχαλινά βαρελότα και άλλοτε από δολιοφθορές!

– Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις έκαναν από νωρίς την εμφάνισή τους. Καθυστερώντας τον δεματοποιητή τα σκουπίδια συσσωρεύονταν. Η αποκατεστημένη χωματερή ξανάγινε σκουπιδότοπος με τεράστιο κόστος για την εκ νέου αποκατάστασή της.

– Αναστάτωσε το νησί για ένα εξάμηνο δημιουργώντας θέμα με την εναπόθεση του υπολείμματος που θα πρόεκυπτε από τη λειτουργία του εργοστασίου! Ένα θέμα που ήταν ήδη λυμένο με τους γείτονες, (μεταφορά του υπολείμματος στην Πάλαιρο). Θυμηθείτε την υπόθεση με τον Αμμόκαμπο. Θεωρώ, πως σήμερα όλοι το έχουν κατανοήσει. Ο Αμμόκαμπος για τα μυαλά που κουβαλά η δημοτική Αρχή, ήταν… στρωμένη δουλειά. Το θέμα δεν ήταν το υπόλειμμα. Η δημοτική Αρχή έψαχνε για σκουπιδότοπο, αντί να τρέχει για τον δεματοποιητή.

– Επέβαλε στους δημότες τέλη για τον δεματοποιητή πριν από 2 χρόνια και ο δεματοποιητης δεν δουλεύει.

– Και ενώ δεν ήταν σε θέση να «τρέξει» τις διαδικασίες για τον δεματοποιητή και την μονάδα επεξεργασίας, ενώ η βόμβα παρέμενε ενεργή, ενώ οι πυρκαγιές προειδοποιούσαν κάθε τόσο, δεν προσπάθησε το παραμικρό για την ανακύκλωση και την μείωση των απορριμμάτων. Η μεν ανακύκλωση αφέθηκε στον «πατριωτισμό των Λευκαδίων», η δε μείωση των σκουπιδιών ήταν άνευ αντικρίσματος.

Το ίδιο αδιάφορη για την επικινδυνότητα του προβλήματος αποδείχτηκε και η αντιπολίτευση. Άτοπες αναφορές κάπου και που και μετά… «ο μεγάλος ύπνος».

Καμία κινητοποίηση, καμία ένδειξη ότι αυτοί τουλάχιστον κατανοούν τη σοβαρότητα της κατάστασης, ότι ο χρόνος πιέζει. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η αφασία και η άγνοια των ρόλων, για κάποιους, που ακούστηκε από δημοτικό σύμβουλο της αντιπολίτευσης σε ΔΣ το αμίμητο: «δεν ήρθα εδώ να κάνω αντιπολίτευση»! Αγνοώντας ο «καημενούλης», πως οι αγώνες που έγιναν για την δημοκρατία, ήταν αγώνες για την ύπαρξη της αντιπολίτευσης. Εξουσιαστές υπάρχουν πάντα, σε όλα τα καθεστώτα, η αντιπολίτευση είναι το ζητούμενο. Είναι επίσης ζητούμενο, αν όλοι οι σύμβουλοι του παρόντος ΔΣ έχουν πατήσει το πόδι τους στη χωματερή.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω, και, είναι προς τιμήν του, πως ο δημοτικός σύμβουλος Κώστας Γληγόρης όλα αυτά τα χρόνια τριγύριζε σαν… κολασμένος στη χωματερή. Έκανε αρκετές παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο για το θέμα, πολλές, αναλογικά με τη δυναμικότητα της παράταξης του. Ο κ. Βασίλης Αραβανής μίλησε επίσης αρκετές φορές για την ανάγκη ενημέρωσης των δημοτών για τα οφέλη της ανακύκλωσης.

Έτσι έχουν τα πράγματα, χωρίς φόβο και πάθος. Έτσι λειτουργήσαμε εμείς οι δημότες όλα αυτά τα χρόνια, με βάση την αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση στο δημοτικό συμβούλιο.

Ούτε και μετά την τεράστια πυρκαγιά βγήκαμε από το καβούκι μας. Και μετά την φωτιά, ρίξαμε στους ώμους των παιδιών το ζήτημα. Βαρύ φορτίο για τις πλάτες των παιδιών και ντροπή για μας.

Στην περίπτωση της πυρκαγιάς πολύ φοβάμαι -και θα γίνω δυσάρεστος- πως μας βόλεψαν οι κινητοποιήσεις των παιδιών. Δεν διαδηλώνει μια κοινωνία αδιάφορη για όλα, πέρα από την τσέπη της. Γιατί θα πρέπει υποχρεωτικά να βγει στο φως και να δείξει το πρόσωπό της. Και τότε πάνε περίπατο οι «άκρες», που έχουν αναπτυχθεί για να κάνει ο καθένας τη «δουλίτσα» του από την πίσω πόρτα και η ταχτική να τα έχει καλά με όλους αδιακρίτως. Που τρέφεται με χοντρά παραμύθια για πολιτισμό και κουροφέξαλα και εθελοτυφλεί εν γνώση της.

Ο Δημοτικός Σχολιαστής