HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΕορτάζουμε καί πάλι τή μεγάλη καί σωτήρια ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων…

Εορτάζουμε καί πάλι τή μεγάλη καί σωτήρια ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων…

«Ε Π Ε Σ Κ Ε Ψ ΑΤ Ο ΗΜΑΣ . . . . .»

Εορτάζουμε καί πάλι τή μεγάλη καί σωτήρια ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Οἱ καμπάνες ὅλου τοῦ κόσμου διαλαλοῦν, μέ τούς ὁλόγλυκους ἤχους τους πώς «Χριστός γεννᾶται». Γιά κάθε ὀρθόδοξο Χριστιανό εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δικαίως ὀνόμασε τά Χριστούγεννα «Μητρόπολη πασῶν τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις τῶν πανηγύρεων» καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι εἶναι «ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ κοινή ἑορτή πάσης τῆς κτίσεως».

Σκιρτᾶ ἡ καρδιά ἀναλογιζόμενη το μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τον ἄνθρωπο. «Ἐγεννήθη ἡμῖν Σωτήρ», «Λύτρωσιν ἀπέστειλεν Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ». «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν».

Ἀπό τίς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ περίοδος τῆς χριστουγεννιάτικης νηστείας. Ἀκολουθοῦν οἱ ὡραιότατες καταβασίες «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε», πού ψάλλονται γιά πρώτη φορά κατά τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων κρούοντας χαρμόσυνα τίς καμπάνες, τό κοντάκιον «Ἡ Παρθένος σήμερον…» ἀλλά καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρό τῶν Χριστουγέννων, πού μᾶς περιγράφει ὄχι μόνο τό ἀνθρώπινο, γενεαλογικό δένδρο τοῦ Χριστοῦ μά καί τό ἴδιο τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Γεννήσεως. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει βαθμιαῖα την εὐκαιρία καί τή δυνατότητα μιᾶς καλῆς προετοιμασίας, ὄχι ἁπλῶς νά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα, ἀλλά νά ζήσουμε κυριολεκτικά τό μεγάλο μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεανθρώπου.

Ἄν τά Χριστούγεννα γιά τίς ἄλλες θρησκεῖες καί ἰδεολογίες εἶναι μια εὐκαιρία οἰκογενειακῆς ζεστασιᾶς και ἐκδηλώσεως ἀγάπης καί μόνον, για τούς ὀρθόδοξους χριστιανούς εἶναι κάτι πιό βαθύ, πιό σπουδαῖο. Εἶναι μια εὐκαιρία νά ἐμβαθύνουμε μέ σοβαρότητα στό γεγονός τῆς ταπεινώσεως και τῆς κενώσεως (τοῦ ἀδειάσματος) τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νά πληρωθοῦμε (να γεμίσουμε) καί νά ὑψωθοῦμε ἐμεῖς.

«Αὐτός ἐνηθρώπησε ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Νά γεμίσουμε ἀπό ζωή και ἀπό ἐκεῖνο τό «περισσόν», τό ὁποῖο ὑπαινίχθη ὁ Κύριος λέγοντας: «ἐγώ ἦλθον, ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσι» (Ἰωάν. ι΄, 10). Νά γεμίσουμε ἀπό φῶς, νά ἀνυψωθοῦμε στό ἀρχαῖο κάλλος, στήν πρώτη ὀμορφιά, στήν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση Θεοῦ, μέ τήν ὁποία μᾶς ἔπλασε κι ἀπ’ ὅπου μέ τήν ἁμαρτία μας ξεπέσαμε -καί δυστυχῶς- ἐξακολουθοῦμε νά πέφτουμε.

Ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ὁ γεμάτος με τήν ἁμαρτία ἄνθρωπος, μέ τή γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἀναγεννᾶται, καινουργεῖται, σπάει τά δεσμά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας καί ἀποκαθίσταται στήν προτέρα θέση του, πού τόν ἔπλασε ὁ Δημιουργός. Ὄντως «ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις». (Πρός Τίτον β΄, 11).
Τώρα ἀρχίζει τό ἰδικό μας ἔργο καί το ἰδικό μας χρέος. Νά ὑψωθοῦμε πρός τον καταβάντα Θεόν. Ἡ ὁδός τῆς ὑψώσεως μᾶς εἶναι γνωστή. Νά μιμηθοῦμε τόν ἐπίγειο βίο του, ὅπως τόν εἶδαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μαθητές του καί ὅπως τόν βλέπουμε καί ἐμεῖς μέσα στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀλλά καί στούς βίους τῶν Ἁγίων, πού εἶναι μιμητές τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἁγία ταπείνωση Του, τήν ἀγάπη Του, τήν πράοτητά Του, τή συγχωρητικότητά Του, τήν ὑπομονή Του, την ἁγνότητα καί καθαρότητά Του.

Εἶναι καί αὐτό δεῖγμα τῆς φιλανθρωπίας Του, ὅτι μᾶς ἄφησε μέ τήν παναγία ζωή καί θυσία Του «ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Μιμούμεθα τόν Χριστόν ὄχι ἐξωτερικά, σάν ἕνα ἠθικό πρότυπο, ἀλλά κοινωνοῦντες τῆς θείας ζωῆς Του, ἑνούμενοι μαζί Του. Ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, γιά μᾶς τούς ὀρθοδόξους εἶναι ἀληθινή συζωποίησις, συνανάστασις και ἀνύψωσις ἐν Χριστῷ, θέωσις τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔτσι ἀπαντοῦμε στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος κάνει τό πρῶτο μεγάλο καί ἀποφασιστικό βῆμα γιά νά μᾶς συναντήσει. Ἐμεῖς πρέπει νά κάνουμε το δεύτερο καί ἐξ’ ἴσου ἀπαραίτητο βῆμα πρός Αὐτόν. Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρεται ἐλεύθερα καί ἀναμένει νά τοῦ προσφέρουμε καί ἐμεῖς τήν ἐλευθερία μας. Ἐκεῖνος κατῆλθε, ὥστε ἐμεῖς νά ὑψωθοῦμε. Πρός Αὐτόν καί μέ Αὐτόν. Μεγάλη ἡ ὀφειλή μας. Μεγάλη ἡ εὐθύνη μας.

Ἀξιωθήκαμε νά ὑποδεχτοῦμε τά Χριστούγεννα. Νά γιορτάσουμε τό μεγάλο, τό συγκλονιστικό αὐτό γεγονός τῆς Παρουσίας τοῦ Θεοῦ πάνω στό πρόσωπο τῆς γῆς, ἀναμεσά μας. Ἄς λησμονήσουμε γιά λίγο τόν ἑορταστικό περίγυρο – τούς φωταγωγημένους δρόμους, τίς στολισμένες βιτρίνες, τό θόρυβο τῆς ἀγορᾶς, τήν κίνηση τῶν ἀνθρώπων, την ἀνταλλαγή δώρων καί εὐχῶν – καί ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Ποιά θέση, ἄραγε, ἔχει στά χείλη μας, στήν καρδιά μας, στή ζωή μας, ὄχι ἡ ἑορτή ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τό ὑπερύμνητο ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου «πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων».

Πολύ φοβοῦμε ὅτι γιά πάμπολλους ἀνθρώπους δέν ἔχει καμιά θέση. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μεγάλος ἀπών. Ὁ βαθιά λησμονημένος. Ὁ ἄγνωστος. Οἱ πολλοί, δυστυχῶς, γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Χωρίς τά χείλη μας νά τον ἀναφέρουν. Χωρίς ἡ καρδιά μας νά τον πιστεύει καί νά τόν ἀγαπᾶ. Χωρίς ὁ νοῦς μας νά τόν σκέπτεται. Χωρίς ἡ ὕπαρξή μας νά αἰσθάνεται τή χαρά τῆς λυτρώσεως. Χωρίς ἡ ζωή μας νά τόν ἔχει ὁδηγό καί κυβερνήτη της.

Χριστούγεννα ὅμως χωρίς Χριστό εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμα. Καταντᾶ ἕνα κοινωνικό γεγονός, ἕνας τύπος πού ἡ ἀξία του βρίσκεται μόνο στό ὅτι σπάει τή ρουτίνα τῆς καθημερινότητας καί το ἄγχος τῶν βιοτικῶν φροντίδων. Ἀλίμονο ὅμως, ἄν ὁ Ἰησοῦς ἦρθε στόν κόσμο γιά κάτι τέτοιο!

Γι’ αὐτό, ἄν θέλουμε νά γιορτάσουμε ἀληθινά Χριστούγεννα, πρέπει νά κατανοήσουμε τή σημασία τοῦ μεγάλου γεγονότος•νά νοιώσουμε τό μήνυμα πού κρύβει ἡ ἑορτή, ὀφείλουμε νά ἀναζητήσουμε τόν γεννηθέντα Κύριο. Τό γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νά γίνει τό κέντρο καί ὁ ἄξονας τοῦ ἑορτασμοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Σωτήρας μας καί ὁ Λυτρωτής μας, εἶναι ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, ἡ γλυκιά ἀπαντοχή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἐλπίδα τοῦ περιούσιου λαοῦ, το ὅραμα τῶν Πατριαρχῶν, τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ἦλθε γιά νά μᾶς λυτρώσει καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, νά γεφυρώσει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς καί νά μᾶς ξαναδώσει τή χαμένη δυνατότητα κοινωνίας μέ τό Θεό. Να θεραπεύσει τήν ἄρρωστη φύση μας και ἔτσι νά μπορέσουμε νά ζήσουμε μιά καινούρια ζωή, τή δική Του ζωή.

Ὅπως πολύ ὡραία τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστίν ἔτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς». Δεν εἶναι δυνατόν δι’ οὐδενός ἄλλου νά ἐπιτύχουμε τήν σωτηρία, πού μᾶς ὑπεσχέθη ὁ Θεός. Διότι δέν ὑπάρχει κάτω ἀπό τόν οὐρανόν καί σέ ὅλη τή γῆ, πλήν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, κανένα ἄλλο ὄνομα, τό ὁποῖο νά ἔχει δοθεῖ ἀπό τό Θεό μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί διά τοῦ ὁποίου νά ἔχει ὁρισθεῖ διά θείας βουλῆς καί ἀποφάσεως νά σωθοῦμεν ὅλοι ἐμεῖς.

Ὁ Ἰησοῦς, ἐπομένως, πρέπει νά γίνει ὁ μεγάλος καί ὑψηλός ἐπισκέπτης, ἡ καρδιά μας νά φλέγεται ἀπό τήν ἀγάπη του. Εἶναι τό φῶς, ἄς Τόν ἱκετεύσουμε νά ἔρθει νά φωτίσει τά σκοτάδια μας. Εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἄς Τόν γνωρίσουμε. Εἶναι ἡ χαρά, ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά διώξει τόν πόνο καί τίς θλίψεις μας. Εἶναι ἡ δικαιοσύνη, ἄς Τοῦ ζητήσουμε νά ἐμπνεύσει τή σκέψη μας, να κατευθύνει τίς πράξεις μας. Εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά διώξει τά μίση καί τις κακίες τῶν ἀνθρώπων καί νά μαλακώσει μέ τό βάλσαμο τῆς ἀγάπης τίς καρδιές μας.

Χριστούγεννα! Αὐτή τή νύχτα, μέσα σέ μιά φάτνη, γεννήθηκε ὁ φτωχός, πού ἡ Ἀγάπη Του ἔμελλε ν’ ἀναμοχλεύσει τόν κόσμο ὁλόκληρο.

Χριστούγεννα! «Ἀπό ἐκείνη τή νύχτα, κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά εὐτυχεῖ μόνος του», ὑποστηρίζει ὁ Ραούλ Φολερώ.

Δέν ἑορτάζουμε ἀληθινά Χριστούγεννα, ἐάν τά ἑορτάζουμε κλεισμένοι στόν ἑαυτό μας καί στά ἀγαθά μας, στις τυπικές εὐχές καί στούς ψευτικούς πανηγυρισμούς. Ἀλλά ἄν προσφέρουμε τήν μετανοιά μας, τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι τό καλύτερο δῶρο, οἱ ἁμαρτίες μας γιά νά τίς συγχωρέσει. Θά ἀδειάσει ἔτσι ὁ τόπος «ἐν τῷ καταλύματι», για νά φιλοξενήσει τόν ἐρχόμενον ὡς νήπιον. Μήν ἀναβάλλουμε λοιπόν! «Χριστός γεννᾶται», τώρα ἄς τόν ὑποδεχθοῦμε στή φάτνη τῆς ψυχῆς μας.

Νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας πρός τον πονεμένο καί βασανισμένο ἄνθρωπο. «Τούς πτώχους, ἀδελφοί μου», ἀναφέρει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος, «ἄς θρέψωμεν, τούς γυμνούς ἄς ἐντύσωμεν, τούς πεινασμένους ἄς χορτάσωμεν, τούς διψασμένους ἄς ποτίσωμεν, τούς ἀσθενεῖς ἄς κοιτάξωμεν, τούς ἁμαρτωλούς ἄς κλαύσωμεν, τούς φυλακωμένους ἄς ἐπεσκεφθῶμεν, τούς ξένους ἄς φιλοξενήσωμεν, τούς ἁγίους ἄς ἐπαινέσωμεν…..τότε θά εἰποῦμεν ὅτι ἑορτάσαμε καί πανηγυρίσαμε, τότε θά δεχθῆ καί ὁ Θεός τήν ἑορτή μας, τότε θά χαροῦσιν οἱ ἄγγελοι».

Εἶθε τά φετινά Χριστούγεννα νά τά γιορτάσουμε μαζί καί κοντά στόν Ἰησοῦ. Τά χείλη μας ἄς ὑμνήσουν τό γλυκύτατο ὄνομά Του. Ἡ καρδιά μας ἄς ἑτοιμασθεῖ νά Τόν ὑποδεχθεῖ, ἐπισκέπτη και ἔνοικο. Λυτρωτή καί Σωτήρα.

Καί στήν πορεία τῆς ζωῆς μας Ἐκεῖνος ἄς εἶναι ὁ ὁδηγός καί ὁ κυβερνήτης, Ἐκεῖνος ἄς προετοιμάσει κατάλληλα τήν ψυχή μας γιά νά γίνει φάτνη Ἱησοῦ Χριστοῦ!

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ

Προηγουμενο αρθρο
Το Άρωμα Λευκάδας σας εύχεται Χρόνια Πολλά
Επομενο αρθρο
Η οικογένεια του Πανλευκάδιου αποχαιρετάει έναν φίλο

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.