Ζητείται ελπίς!

Ένα καλοκαίρι ζάχαρη περνάμε φέτος στο νησί. Κόσμος πολύς, χρήμα μπόλικο. Πανηγύρια δυο και τρία την ημέρα. Ζέστη αρκετή. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και την ούτως ή άλλως καλοκαιρινή ραστώνη, η συνταγή γίνεται πολύ επιτυχημένη.

Χάσαμε το μέτρο, το λογαριασμό και το φιλότιμο ταυτόχρονα. Όλα τα καραγκιοζιλίκια τα βαφτίσαμε «πολιτιστικές εκδηλώσεις» και ξεμπερδέψαμε. Η Δημοτική αρχή για να μην μας χαλάσει χατίρι, επιχορηγεί αδιακρίτως όλη αυτή την πλημμυρίδα του «πολιτισμού». Όλα υπό την «ευγενή χορηγία» της. Τζερτζελές να γίνεται. Είμαστε όλοι ευχαριστημένοι! Που να βρεθούν υγιή αντανακλαστικά για αντίδραση μέσα στο καλοκαίρι. Όχι πως άμα χειμωνιάσει θα αλλάξει κάτι, αλλά λέμε τώρα…

Και αφού ξεπετάξαμε την παράδοση με λίγο τσαρούχι, φουστανέλα, φούντα, φέσι, ή κάτι ανάλογο στα καθ’ ημάς, βρήκαμε και τον πολιτισμό σαν «ευκολούρα».

Το χειρότερο στην πανηγυρτζίδικη ατμόσφαιρα δεν είναι η ανύπαρκτη παρεχόμενη ποιότητα, αλλά το μήνυμα που δίνουμε στους νεότερους. Της ευκολίας, της ισοπέδωσης, της ελάχιστης ή καθόλου προσπάθειας, της αντιγραφής, της επανάληψης. Τα εύκολα μπράβο και ζήτω που εκστομίζονται. Η έλλειψη κάθε κριτικής, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα. Οι αλλότριες σχέσεις αυτών που παράγουν αηδίες με τα κέντρα ενημέρωσης…

Από την άλλη όλοι εμείς οι πολίτες του κάργα πολιτισμού, ανεμπόδιστα και ατιμώρητα: βρωμίζουμε τον νησί μας από άκρη σε άκρη, είμαστε πνιγμένοι στα σκουπίδια, δείχνουμε ασέβεια στον δημόσιο χώρο, αποκλείουμε ολόκληρες περιοχές με τραπεζοκαθίσματα με το έτσι θέλω, στερώντας το δικαίωμα χρήσης σε άλλους συμπολίτες μας. Αφήνουμε το αυτοκίνητό μας, όπου μας καπνίσει, αδιαφορώντας αν κρύβουμε κάποιο μνημείο, αν εμποδίζουμε, αν στερούμε ζωτικό χώρο από άλλους. Καταστρέφουμε τους δημόσιους χώρους. Βγάζουμε τα σκουπίδια μας την νύχτα καταμεσής της αγοράς. Καταλαμβάνουμε πλατείες και κάθε αδειά της πόλης, στη λογική: δυο μήνες είναι, να δουλέψουν κάποιοι!  Για νόμο έχουμε τον τσαμπουκά το καθενός. Έχουμε πεντακάθαρα σπίτια και βρώμικους όλους τους κοινόχρηστους χώρους γιατί εκεί πετάμε τα βρώμικά μας. Είμαστε ανάγωγοι και αυτό φαίνεται από την συμπεριφορά μας προς τους άλλους, όταν χρειάζεται να συναθροιστούμε πάνω από 50 άτομα (παρελάσεις, παραστάσεις).

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Εκεί κρινόμαστε. Και όσοι δεν μας το λένε, μας κοροϊδεύουν. Μας χαϊδεύουν σαν κακομαθημένα παιδιά για να είμαστε εύκολα χειραγωγούμενοι.

Δεν φτάνει ούτε ο Βαλαωρίτης, ούτε ο Σικελιανός, ούτε ο Τζεβελέκης να μας ξελασπώσουν, ας μην έχουμε αυταπάτες.

Αν τα χρήματα που δαπανώνται για να μας αποκοιμίζουν και να μας κολακεύουν, πως δήθεν παράγουμε πολιτισμό, πήγαιναν σε μια διαρκή εκπαίδευση των πολιτών, ίσως βελτιώναμε λίγο την έλλειψη πολιτισμού της καθημερινότητας, που μας χαρακτηρίζει. Αν φροντίζαμε να τηρούνται οι νόμοι…

Αυτό όμως προϋποθέτει τοπικούς ηγέτες άξιους, ικανούς και διατεθειμένους να συγκρουστούν με χρόνιες παθογένειες και μαφίες. Διατεθειμένους να γίνουν δυσάρεστοι σε λίγους αλλά ωφέλιμοι στο κοινωνικό σύνολο.

Προϋποθέτει ακόμα πνευματικούς ανθρώπους που να τιμούν τις περγαμηνές και τα «πτυχία» τους. Αυτό το είδος κι αν είναι σε ένδεια, τοπικά και πανελλαδικά. Πηγαδάκια, παρεούλες, κενότητες χαρακτήρων, εναλλάσσονται με την εκάστοτε εξουσία, ικανοποιώντας προσωπικές φιλοδοξίες. Αυτά που γράφω εγώ, για τον ευτελισμό του πολιτισμού, για την έλλειψη πολιτισμού της καθημερινότητας, -χωρίς κανένα ταλέντο στην πένα μου- αυτοί έπρεπε να τα γράφουν. Κι όμως κρύβονται, περιμένουν να δουν κατά που φυσά ο άνεμος, ώστε να κατευθυνθούν.

Συζητούν μεταξύ τους, άνοες και ανεγκέφαλοι, ακαταλαβίστικα πράγματα, αδιάφορες έννοιες, μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, ικανοποιώντας τον εγωισμό τους, αδιαφορώντας αν δεν έχουν αποδέκτες. Ουραγοί περασμένων μεγαλείων, μοιάζουν να ζουν σε «κάστρα» μακριά από την καθημερινή πραγματικότητα….

Καμία φωνή, καμιά αντίδραση, μούγκα. Είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Επιμένουμε να σκυλεύουμε το κουφάρι του φεστιβάλ φολκλόρ, γιατί κανένας δεν έχει την πολιτική τόλμη, να το τερματίσει. Το έχουμε ξευτελίσει, το έχουμε φτάσει στον πάτο. Συνεχίζουμε να χοροπηδάμε πάνω στο μνήμα του.

Είναι να απορείς που βρήκαν τη δύναμη και ξέφυγαν από την τόση ανοησία δυο τρεις τοπικές παραστάσεις που πραγματικά τιμούν τον πολιτισμό . Κρίμα που η προσπάθειά τους τσουβαλιάστηκε στο γενικό… χάζι.

Καμία κριτική δεν ακούγεται, μην χαλάσουμε την επιτυχημένη συνταγή, μόνο μπούρδες… Συνεχίζουμε να κονομάμε αδιαφορώντας που θα φτάσουμε και τι θα απομείνει να αφήσουμε στα παιδιά μας από τούτο το νησί…

Όσο η ουσία θα λιγοστεύει, όσο η γύμνια δεν θα μπορεί να καλυφτεί, τόσο θα προωθούνται σε μεγαλύτερες δόσεις τα «παραισθησιογόνα» του «πολιτισμού».
Ζητείται ελπίς

Ο Δημοτικός Σχολιαστής