Ζωγραφική, Γραφή από Καρδιάς! Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη

Αυτό το κορίτσι με έχει συγκινήσει γιατί ζωγραφίζει από καρδιάς και γράφει από καρδιάς καταθέτοντας την ειλικρίνεια της υπαρξιακής της αναζήτησης. Είναι η Ζωή Χακιοπούλου εικαστική υπάλληλος στην Εθνική Πινακοθήκη και παθιασμένη δημιουργός εφ’ όλης της ύλης.

Η Ζωή Χαλκιοπούλου φέτος θα παρουσιάσει στην Αίθουσα Τέχνης του Δήμου Λευκάδας στο Μαρκά τη νέα σειρά των έργων της με τίτλο «Τα Δέντρα ης Ζωής μου», ενώ παράλληλα θα δώσει μια γεύση από το βιβλίο της με τα διηγήματα που κυκλοφορούν υπό τον τίτλο «12 Ιστορίες Κάτω απ’ τον Πλάτανο» σε μια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 18 Ιουλίου στις 8μ.μ στην αίθουσα « Θεόδωρος Στάμος» στην πλατεία Μαρκά.

Τα εικαστικά της έργα, παρότι ναϊφ, αποπνέουν μια εσωτερική λάμψη, ένα φώς πρωτόγνωρο. Στους πίνακές της κυριαρχούν τα δέντρα, άλλοτε γερμένα κι άλλοτε διψασμένα για περισσότερο φώς. Ο συμβολισμός τους είναι πολλαπλός και πολλές φορές δραματικά αινιγματικός.

Τα διηγήματά της είναι επίσης πρωτόλεια, αλλά καταγράφουν τις σκέψεις της , τις εμπειρίες της και το ανέκφραστο μέχρι χθες ταλέντο της . Θα γράψει η Ζωή στις Σκέψεις:

Λίγες σκέψεις

«Υπάρχουν κάποιες αναλαμπές στη ζωή μας, που κοιτάμε βαθιά μέσα μας και νιώθουμε την ανάγκη ν” αποτυπώσουμε σ” ένα χαρτί όλα αυτά που ίσως δεν τολμούμε να πούμε με λόγια, να τα ομολογήσουμε φωναχτά ακόμη και στον εαυτό μας.

Ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν επιφανειακά το βιβλίο το θεωρήσουν αρκετά καταθλιπτικό. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Δεν αναιρώ ότι η ζωή μας είναι δύσκολη και για κάποιους ανυπόφορη. Όλοι μας έχουμε φτάσει σε σημείο να χωθούμε με το κεφάλι στο χώμα. Μα κάποιοι μέσα σ” αυτό τον δρόμο χωρίς γυρισμό, βγήκαν μια τρύπα διαφυγής, εκεί που ο ήλιος έκαψε το τείχος του θανάτου. Ήταν η ευκαιρία τους. Με νύχια και δόντια και μ” αυτή την αφορμή δημιούργησαν ένα τεράστιο άνοιγμα, και μπόρεσαν να ξεφύγουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το παράδειγμά μου. Και μέσα απ” τα γραπτά μου προσπάθησα να το μεταδώσω στους απελπισμένους, στους αδύναμους να παλέψουν, σ” αυτούς που με κενά μάτια προχωράνε στον βάλτο και βουλιάζουν καθημερινά.

Καθημερινές ιστορίες, πολύ πιο απλές απ” τη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε. Είναι όμως μια αρχή. Η πραγματική ζωή δεν χάνεται αν εμείς οι ίδιοι δεν την διώξουμε. Ένα ασανσέρ είμαστε, μια πάνω μια κάτω με ενδιάμεσες στάσεις. Ακόμη όμως κι αν έχουμε φτάσει στο υπόγειο και δεν έχει παρακάτω, για μένα ένα είναι το μυστικό που θα ξορκίσει το φόβο. Το χαμόγελο. Ακόμη κι όταν φλερτάρεις με τον θάνατο».

Αυτά λοιπόν τα τρυφερά ερωτήματα, δεμένα με τη δυσκολία της προσωπικής της περιπέτειας, κάνουν τη Ζωή Χαλκιoπούλου αυθεντική φωνή και εικαστική καλλιτέχνιδα της εξελισσόμενης αριστικά μοναδικής Λευκάδας.

Πηγή: fractalart.gr