Η Γέννηση

Η Γέννηση

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Χρόνους πολλούς στον ουρανό κοιτάω να βρω τ’ αστέρι,

που στη σπηλιά της Γέννησης τους μάγους είχε φέρει.

Στους γαλαξίες ανάμεσα το μάτι μου ερευνά,

αλλά τ’αστέρι που ζητώ δεν βρίσκω πουθενά.

Κι ένας καημός πικρός καημός, καημός βραχνάς με ζώνει

γιατί απ’ τον πόνο ο άνθρωπος, το νιώθω, δεν γλυτώνει.

Μα χτες το βράδυ που ήμουνα φτωχός πολύ και μόνος

κι ένιωθα μέγας της ζωής να με πυρώνει πόνος,

όλα τ’αστέρια λάμπανε παντού ολόγυρά μου

κι ένιωθα τις αχτίδες τους να πέφτουν στην καρδιά μου.

Και μια φωνή απ’τα τρίσβαθα και την ψυχή μου ανέβη:

‘’Πόσο κοπιάζει μάταια ο που Χριστό γυρεύει

έξω απ’αυτόν, μακριά απ΄αυτόν, σε ξένα μονοπάτια

και της καρδιάς του σφαλιστά κρατάει πάντα τα μάτια.’’

Έκλεισα μάτια και μυαλό και στης καρδιάς τα βάθη

παίζεται δράμα αιώνιο: «Η Γέννηση τα Πάθη».

Και μια σπηλιά αχνόφωτη όσο η μισή καρδιά,

που ήταν γεμάτη μ’άχυρα και ζώα και κλαδιά.

Στ’άλλο μισό, ψηλό βουνό και πάνω στην κορφή του

ένας σταυρός που σαν αϊτός καρτέρειε την τροφή του.

Κι ένοιωσα τότε τη φωνή το σπλάχνο να ραγίζει:

‘’Μες στην καρδιά σου είν’ η σπηλιά και τ’ άστρο την φωτίζει.

Η Παναγιά ζητάει να μπει και θέλει να γεννήσει,

μα τα πορτοπαράθυρα συ τά’ χεις όλα κλείσει.

Κι ενώ ακόμα το Χριστό δεν είδες γεννημένο

μέσα στο κέντρο της καρδιάς σταυρό του’χεις στημένο.’’