HomeΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΗ ζωγραφική του Χρίστου Χαλικιά: Μια μινιμαλιστική «μυθολογία» της φύσης και του συν-αισθήματος

Η ζωγραφική του Χρίστου Χαλικιά: Μια μινιμαλιστική «μυθολογία» της φύσης και του συν-αισθήματος

Η ζωγραφική του Χρίστου Χαλικιά στην Πινακοθήκη «Θεόδωρος Στάμος» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας

146Mε την πρώτη συνολική ματιά έχεις την αίσθηση της οικείωσης με την αληθινή τέχνη. Χωρίς ηχηρές εισαγωγές, αιφνιδιασμούς των αισθήσεων ή α-νόητες εκκεντρικότητες, η ζωγραφική του νεαρού καλλιτέχνη από τη Λευκάδα, Χρίστου Χαλικιά, δημιουργεί την ανθρώπινη αίσθηση της «φιλότητας». Του εξευγενισμού των αισθήσεων, της διεισδυτικής έντασης σε συνειδητές και υποσυνείδητες υποδοχές του ψυχικού μας κόσμου. Ευαίσθητος στη θητεία πολλών τεχνών (μουσικής, θεάτρου, ποίησης, ζωγραφικής) φαίνεται να προσοικειώνεται τους μυστικούς μεταξύ τους δρόμους επικοινωνίας, τους οποίους οδοιπορεί στο βιωματικό ταξίδι της ζωγραφικής τέχνης του.

Η Πινακοθήκη «Θεόδωρος Στάμος» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας (με την άοκνη προσπάθεια της Θεοδώρας Γεωργάκη, υπεύθυνης της Αίθουσας και ψυχής της εικαστικής κίνησής της), δεξιώνεται από τις 8 ως τις 30 Σεπτέμβρη μια διαφορετική εκδοχή-από όσες έχει πρόσφατα φιλοξενήσει- του μοντερνισμού με την ευρύτερη σημασία του και της αφαίρεσης, όπου εμπειρίες οπτικές μεγάλων στιγμών της τέχνης έρχεται τώρα ο Χρίστος Χαλικιάς να υπενθυμίσει ανα-βιώνοντας τη ζωή του ωραίου και την ένζωη ψυχική ενέργεια του καλού που αυτό προκαλεί. Άλλωστε ο ίδιος αποκαλύπτει τη σχέση της τέχνης, της τέχνης του, με το ατομικό βίωμα του δημιουργού και τη συνακόλουθη ταύτιση με το κοινό βίωμα, που παράγει μια σχέση κοινής ψυχικής και συναισθηματικής συνοδοιπορίας μεταξύ καλλιτέχνη και αποδέκτη της τέχνης του.

Η σειρά των έργων που εκτίθενται στην ατομική του έκθεση στην Πινακοθήκη της Λευκάδας, υλοποιούν τη σημαίνουσα άποψη του Χρίστου Χαλικιά ότι ο καλλιτέχνης, στην πορεία προς την προσωπική του καλλιτεχνική πραγμάτωση, πρέπει να έχει την εποπτεία και να καθοδηγείται από τα μεγάλα έργα και τις δημιουργικές ιδιοφυϊες στο χώρο της τέχνης. Το γεγονός συνιστά μια παιδευτική και παιδαγωγική εντρύφηση στο όραμα της μεγάλης τέχνης, κατάσταση που μυεί τον νέο δημιουργό στο οραματικά ωραίο και ταυτόχρονα ηθικό, με τη φιλοσοφική του έννοια. Και τον καθιστά «ενδεή» απέναντι στη φύση της δημιουργίας, εντέλει. Έτσι, αναγνωρίζουμε στο έργο του αναφορές σε τεχνικές και σχήματα και φόρμες από την περιοχή της βιωματικής χειρονομιακής ζωγραφικής (ζωγραφικής δράσης) και την τεχνική του dripping (ενστάλαξης του χρώματος) που διασυνδέουν την προσωπική του έκφραση και το συναισθηματικό του περιεχόμενο με τεχνικές των Κandinski και Pollock-σε μικρογραφικές συνθέσεις και περιβάλλοντα προσωπικών-βιωματικών εικονίσεων.

Σε μορφοκλαστικά «τοπία»-fractals, έχοντας αξιοποιήσει τις γεωμετρικές συμμετρίες σχημάτων και συνδυασμών τους, αλλά και μικρογραφικές συμπαντικές εικόνες της φυσικής και της αστρονομίας, προσφέρει το απείρως περίπλοκο, αποτυπώνει αφαιρετικά την αίσθηση και το συναίσθημα, την εμπειρία της φύσης ή διαφορετικές τονικότητες της ψυχικής εμπειρίας. Κάποιες από τις συνθέσεις του εικονίζουν αόριστες αφαιρετικές συνδέσεις σχημάτων γραμμικών και κυκλικών, που κινούν ένα είδος οπτικής κυκλοφορίας μέσα στο έργο, ενώ σε άλλες συνθέσεις, εξίσου «ρέουσες», σχηματοποιεί, με λεπτές χειρονομίες στη λεπτομέρεια, αισθησιακά και νατουραλιστικά αναπαραστατικά στοιχεία, οργανικές μορφές και βιομορφισμούς.

Οι χρωματικοί του συνδυασμοί, χωρίς τους αιφνιδιασμούς των έντονων αντιθέσεων, χωρίς δραματικά “crescendo” και “diminuendo”, προσδίδουν στη σύνθεση τον λυρικό εξευγενισμό που ταιριάζει στις ισορροπημένες μεταστοιχειώσεις του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη και του αντικειμενικού κόσμου των πραγμάτων, όπως ο ίδιος τον προσλαμβάνει. Ίσως υπάρχει εδώ η καλλιτεχνική εμβίωση του αρχετυπικού χρώματος της Λευκάδας, της ήσυχης, υγρής χρωματογραφίας του ορίζοντα, της θάλασσας, των αγρών, όλες οι χρωματικές εποχικές μεταπλάσεις του χρώματος. Κάτι που και ο Θεόδωρος Στάμος διαπίστωνε: ότι η Λευκάδα έχει δυνατό φως, δεν έχει χρώμα. Και στη ζωγραφική του Χρίστου Χαλικιά θα έλεγα ότι το φως είναι ο πρωταγωνιστής κι αυτό είναι το θεμελιώδες στοιχείο της πορείας του έργου του προς την κατάκτηση της πνευματικότητας.

Η Λευκάδα έχει μια μεγάλη παράδοση πνευματικότητας-είναι σήμερα το αθέατο ή δυσδιάκριτο κομμάτι της εμπειρίας του τόπου και των ανθρώπων. Είναι το κομμάτι που θέλει ιδιαίτερη μέριμνα-θεσμική και κοινωνική-και μια συνεχή σπουδή στην ουσία και στους εγκλιματισμούς των διαφορετικών εποχών. Εύχομαι στον καλλιτέχνη να προσθέσει σ’αυτή την παράδοση την ευγένεια της φύσης του –αυτό είναι και το κοινωνικό ζητούμενο για τον κάθε δημιουργό-και της φύσης του έργου του. Και να τυχαίνει της ηθικής και κοινωνικής ανταποδοτικότητας, ως στοιχείο ανατροφοδοτικό του έργου και της ψυχής του.

Παρασκευή Κοψιδά –Βρεττού
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Σχ. Σύμβουλος Φιλολόγων

Προηγουμενο αρθρο
Η άλλη Λευκάδα: Αναστασία Σταματέλου και Παναγιώτης Τζέμος
Επομενο αρθρο
Του Σταυρού αναπιάνουν το προζύμι

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.