Η Μαρία της νεότητας!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η Μαρία Παπουτσάκη μπήκε στη ζωή μου σαν φύλακας άγγελος, κάποτε παλιά-πολύ παλιά εισηγούμενη την πρόσληψή μου στο νεανικό τμήμα της εφημερίδας Πρώτη. Θάλεγα ότι εν πολλοίς της οφείλω την δημοσιογραφική μου ταυτότητα στον κόσμο της εφημερίδας.

Η Μαρία ήταν κλειστό κορίτσι αλλά με τη δική μου προτροπή ανοιγόταν τις μέρες σαν τουλίπα. Κι όλο ταξιδεύαμε και αλωνίζαμε τις περιοχές της παραλίας με το μικρό της Autobianchi κι αργότερα με το δικό μου 2CV. Κι όλο ξεδίπλωνε την σκληρή παιδική της μοίρα κι όλο ερχόμασταν σιμότερα και πλησιάζαμε η μιά την άλλη σαν αδελφές.

Εκείνη ήταν ήδη καταξιωμένη συντάκτρια του εκπαιδευτικού και του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ τόσο στο ΑΠΕ όσο και στις εφημερίδες. Κι εγώ άπλωνα τα φτερά μου στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ παίρνοντας τις μεγάλες μουσικές συνεντεύξεις.

Ωσπου μετακόμισα στα έντυπα του Κοσκωτά και σιγά-σιγά χαθήκαμε , όπως χάνονται οι συνάδελφοι μέσα στη συνάφεια της δουλειάς. Κι ύστερα έφυγα για το μεγάλο της ζωής μου ταξίδι και αποκοπήκαμε εντελώς.

Τώρα την έβλεπα στο Μέγκα να κάνει τα πάντοτε εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ της περί Παιδείας και Εκκλησίας και την καμάρωνα που είχε μεταμορφωθεί σε μια πολύ γοητευτική γυναίκα, καθώς το νεανικό της πρόσωπο με τα μεγάλα σαν ελιές μάτια συνοδευόταν απο μια ωραία βαθειά ολοκάθαρη φωνή.

Κι έτσι ξαναβρεθήκαμε τυχαία γιατί ήθελα να την ξαναδώ καθώς ένιωσα πως της χρωστούσα πολλά και πως άδικα είχαμε απομακρυνθεί. Και την κάλεσα στο Μόντρεαλ, όπου περάσαμε δύο εβδομάδες αγαπητικές. Περιηγηθήκαμε τις πόλεις του Καναδά, πήγαμε στη Βοστώνη, ξαναγαπηθήκαμε βαθειά όπως αξίζει στους ανθρώπους που έχουν δεθεί με κοινή ιστορία. Κι όλο μας ευχαριστούσε για τη φιλοξενία κι όλο καμάρωνα μέσα μου που την έκανα ευτυχισμένη σαν μικρό παιδί.

Δεθήκαμε πάλι και περισσότερο αυτή τη φορά, καθώς άρχισα να ασχολούμαι με το εκκλησιαστικό ζήτημα της Αμερικής και συχνά ζητούσα την καλοπροαίρετη και εμπερίστατη γνώμη της. Εκείνη ήταν μπλεγμένη με τις μέρες του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, στον οποίο ασκούσε σκληρή κριτική μέσω της Ελευθεροτυπίας.

Η συγγραφή της βιογραφίας του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος με τίτλο «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου» μας έφερε ακόμη πιό κοντά, καθώς εκείνη παραδέχθηκε το θάρρος μου να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο πριν στεγνώσει καν η ιστορία. Και το γιορτάσαμε μαζί το βιβλίο μου με προδημοσίευση στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και άλλες γραφές εδώ κι εκεί.

Πάλι όμως χαθήκαμε καθώς ο ανελέητος χρόνος δεν με αφήνει να δώ τους φίλους μου όταν βρίσκομαι στην Αθήνα. Εκείνη μου τηλεφώνησε σε συμπαράσταση για την αναχώρηση της Πεταλούδας μου και προσπάθησε να με δεί, αλλά εγώ ήμουν καλυμμένη κάτω απο το βαρύ και αναπόδραστο πένθος μου για μια δεκαετία.

Σήμερα έμαθα ότι η Μαρία πάλευε με το θεριό του καρκίνου επί χρόνια κι εγώ ήμουν απούσα στον αγώνα της. Απούσα και μακρινή, όπως δεν έπρεπε σε μια φιλία που σημάδεψε τα χρόνια της δημιουργίας και σφιχτοδέθηκε με τόσες κοινές εμπειρίες. Γι αυτό κλαίω απαρηγόρητη, θρηνώ το κενό ανάμεσά μας.

Η Μαρία εκτός απο δυνατή δημοσιογράφος ήταν εξαιρετική αναγνώστρια και ποιήτρια η ίδια. Θυμούμαι τον ωραίο και μελαγχολικό λόγο της ποίησής της, που ελπίζω κάποτε να εκδοθεί για να μείνει ανάμεσά μας. Ο πόνος της ζωής της, τα σκοτεινά μονοπάτια, η ανάσταση σημάδεψαν την γραφή της.

Με αυτό το σημείωμα θέλω να της πώ Καλή Αντάμωση στις Πύλες του Ουρανού και να ευχηθώ στον λατρεμένο σύντροφο της ζωής της, το Μιχάλη, Κουράγιο! Μόνο κουράγιο!

Η Μαρία Παπουτσάκη με την καθαρή φωνή και την καθαρότερη πέννα θα ζεί για πάντα στην καρδιά μου. Και θα την αναθυμούμαι όταν πετούν οι Πεταλούδες την άνοιξη!!! Ισως να βρίσκεται με τη δική μου Πεταλούδα, την οποία αγάπησε πολύ εκείνες τις αθώες μέρες της νεότητάς μας!

Ιουστίνη