HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΗ Μελβούρνη των Ελλήνων – Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η Μελβούρνη των Ελλήνων – Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η Αυστραλία με βύθισε σε μελαγχολία, προπάντων η μεγάλη πόλη της Μελβούρνης που λένε ότι κρατάει ένα πληθυσμό 600.000 Ελλήνων μεταναστών. Πληγώθηκα απο τα βουβά βλέμματα των Ελλήνων που ενω διατηρούν τις παραδόσεις και τη γλώσσα στο ακέραιο έχουν αυτό τον κρυφό πόνο πως βρίσκονται μακριά, πολύ μακριά στον κάτω κόσμο. Ναι αυτό τον πόνο τον ένιωθα κάθε φορά που βρισκόμουν σε διάδραση με τους Ελληνες της Μελβούρνης.

Η εμπειρία μου απο την Ελληνική Κοινότητα της Μελβούρνης που με φιλοξένησε στο φεστιβάλ «Αντίποδες», απο τους συναδέλφους μου Σταύρο Μεσσήνη και Σωτήρη Χατζημανώλη και απο το Σύλλογο Λευκαδίων της Μελβούρνης με απογείωσε. Μέσα απο τα μάτια τους και την εμπειρία τους οδηγήθηκα στην ιστορία της Ελληνικής μετανάστευσης σ’ αυτόν τον μακρινό τόπο.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες ομογενών που διαμόρφωσαν τη μεγαλύτερη ελληνική παροικία, από τη δεκαετία του 1960 κυρίως, κάνουν την παρουσία τους στην πόλη κάτι περισσότερο από αισθητή. Η περιοχή στην οποία διαμένουν πλέον οι περισσότεροι Έλληνες, το Oakleigh, δίνει την εντύπωση στον επισκέπτη ότι βρίσκεται σε μια γειτονιά της… Αθήνας. Οι ελληνικές επιγραφές στα καταστήματα, η γλώσσα που ακούγεται στους δρόμους αλλά και οι… συνήθειες δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας.

«Ερχόμενη στην Αυστραλία είχα μια ασαφή εικόνα για τον Ελληνισμό της και τις πολυποίκιλες δραστηριότητές του σ΄αυτή την ήπειρο. Η άφιξή μας εδώ συνέπεσε με την επίσημη έναρξη του φεστιβαλ του Σύνδεύ, όπου διαπίστωσα ότι ένα κύμα αμιγούς Ελληνικότητας διαπνέει τους Ελληνες στο σύνολό τους. Ενιωσα ότι μια άλλη πατρίδα έχει γεννηθεί και έχει επιβληθεί στην αυστραλιανή καθημερινή ζωή.

Διαπίστωσα πως υπάρχουν ημερήσια σχολεία σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, ανακάλυψα πως υπάρχουν γηροκομεία και διαπίστωσα πως οι Ελληνικές κοινότητες του Σύδνεϋ και της Μελβούρνης κινούνται σε ένα πολιτιστικό επίπεδο που όμοιό της δεν γνωρίζει ο Ελληνισμός της Βόρειας Αμερικής. Αυτές είναι οι διαπιστώσεις μου από τις πρώτες εντυπώσεις και χαίρομαι ειλικρινά που η μακρινή Αυστραλία κρατάει μια τόσο ζωντανή και δυναμική ελληνική παροικία».Αυτή είναι η εισαγωγή του λόγου μου στο φεστιβάλ των Αντιπόδων και δείχνει τις ατόφιες εντυπώσεις μου απο τον Ελληνισμό της Αυστραλίας.

Περπάτησα στο κέντρο της πόλης, όπου βρίσκονται τα παλιά αποικιοκρατικά κτίρια παραπέμποντας στις πόλεις της Βόρειας Αμερικής με τα κόκκινα τούβλα τους. Ανακάλυψα την κινέζικη συνοικία στην καρδιά της με τις ασιάτικες μυρωδιές των φαγητών να κυκλοφορούν ερεθίζοντας τα ρουθούνια. Στην κεντρική λεωφόρο υψώνεται ο νέος πύργος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, καμάρι των Ελλήνων κάθε γενιάς.
Σουλατσάρησα στην παραλία που βρίσκεται επίσης μέσα στην πόλη (κάτι σαν τον δικό μας Πειραιά) όπου σούπερ μοντέρνα μπαράκια εναλλάσσονται με κλάμπς και τρέντυ αμμουδιές με ξαπλώστρες.

Αγάπησα τα μεγάλα πάρκα χωμένα στο πράσινο, που παραπέμπουν σε μέρες Μοντρεάλης. Από πάρκα άλλο τίποτα στη Μελβούρνη. Οι τεράστιοι Βασιλικοί Βοτανικοί Κήποι και το Rainforest Walk προσφέρονται για τρέξιμο και βάδην.

Εκανα το γύρο της πόλης (δωρεάν!) πηδώντας στο City Circle Tram, που μας πέρασε απ’ το Ενυδρείο, τη Βουλή, τον καθεδρικό του Αγ. Παύλου, αλλά και την ιδιότυπη μοντέρνα αρχιτεκτονική της πλατείας Federation. Επισκέφθηκα και αποθαύμασα το χαρακτηριστικό βιτρό ταβάνι στην Εθνική Πινακοθήκη της Βικτόρια, τριγυρισα ασκόπως στις μπουτίκ του πανέμορφου βικτοριανού πρώην Ταχυδρομείου, Όταν ο καιρός της Μελβούρνης αρχίσει τα γνωστά καπρίτσια του (ακόμα και τα ζεστά, φιλόξενα καλοκαίρια), τα υπαίθρια καφέ της τουριστικής Block Place είναι καλύτερα…

Βεβαίως αγαπημένο μου σημείο στάθηκε το νέο συγκρότημα του μεγαλοπρεπούς καζίνου Crown πάνω στο ποτάμι, όπου γεφυρούλες και ντέκς σμίγουν θεαματικά σε τρομερά μοντέρνες κατασκευές. Εμεινα άναυδη απο την πολυτέλεια του καζίνου που όμοιό του δεν υπάρχει ούτε στη Βόρεια Αμερική. Ακόμη θυμάμαι τις φωτιές που έκαιγαν έξω απ΄αυτό σε τεράστια δοχεία και τους ήχους των κυμβάλων να χτυπούν ανά ώρα.

Θα πρέπει να πώ ότι στη Μελβούρνη φάγαμε στα πιό μοδάτα εστιατόριο με εξαιρετική αισθητική περιβάλλοντος και υψηλή ποιότητα φαγητού. Η Μελβούρνη είναι επίσης μια ακριβή πόλη, αλλά λόγω των εθνικών γειτονιών της, ο επισκέπτης μπορεί να περάσει και πιό οικονομικά.

Απο την πόλη μου έμεινε η αρχιτεκτονική της αποικιοκρατίας, η εγγλέζικη χροιά και η μελαγχολία των Ελλήνων. Την πήρα μαζί μου και την κρατώ φυλαχτό για ένα επόμενο μυθιστόρημα.

Προηγουμενο αρθρο
Πήρε το ροζ φύλλο αγώνα σήμερα η Δόξα
Επομενο αρθρο
Αποφάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου - Παραιτήθηκε η Άντζελα Γκερέκου

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.