Η Πλατεία Δικαστηρίων

Έτσι επεκράτησε να αποκαλείται από τους μπουρανέλλους η δημοτική πλατεία, που βρίσκεται ανατολικά του σημερινού κτηρίου Ο.Τ.Ε. Η ονομασία ωφείλεται στο κτήριον των Δικαστηρίων. Τόσο το κτήριο αυτό, όσο και το όμοιο σχεδόν παρακείμενο κατασκευάσθηααν από τους Άγγλους αμέσως μετά τον καταστρεπτικότατο σεισμό του 1825. Χρονολογικώς και τα δύο κτήρια, συμβαδίζουν με την κατασκευήν των μικρών σπιτιών της Καινούργιας Χώρας.

Το δεύτερο κτήριο, που βρίσκεται προς την πλευρά του ναού της Ευαγγελίστριας, χρησιμοποιήθηκε κατά την εποχήν της Αγγλικής Προστασίας, ως στρατώνας του Ιππικού Σώματος μέχρις ότου μεταφερθεί στην όμορη περιοχή του Αγίου Μηνά, ενώ από την Ένωση και μετά στέγασε μέχρι πρόσφατα το Γυμνάσιο Λευκάδος.

Η πλατεία είναι η ίδια με τη σημερινή και έχει τις ίδιες διαστάσεις. Τότε όμως δεν ήταν στρωμένη με πλάκες ή με κάτι άλλο. Ήταν επίσης κατάφυτη από τεράστιους ευκάλυπτους, η διάμετρος των οποίων ήταν τέτοια ώστε τον κορμό τους δεν μπορούσαν να τον αγκαλιάσουν δύο άνδρες μαζί.

Στο μέσο της νότιας πλευράς της υπήρχε το Δημοτικό αναψυκτήριο, δηλαδή ένα ξυλόπηκτο κτίσμα, σχήματος κανονικού οκταγώνου, το οποίο σε όλη την περίμετρό του είχε παράθυρα με τζάμια αλλά χωρίς εξώφυλλα. Στη μνήμη των παλαιοτέρων είναι χαραγμένη η ιδιότυπη μορφή αυτού του καταστήματος καθώς επίσης και των, κατά καιρούς, εργαζομένων σε αυτό.

Ο γράφων θυμάται τον Αναστάσιο Ρομποτή (κατά κόσμον Ρόκκο) και τον αλήστου μνήμης Σπυρίδωνα Βαγενά (κατά κόσμον Ντούσκα), αδελφό του επίσης αμίμητου Ανδρέα Όπερα ή Ριγκολέττου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο μέσον της πλατείας τοποθετήθηκε η προτομή του Ιωάννου Ζαμπελίου, επί υπερυψωμένης βάσης επενδυμένη με τεφρόχρουν μάρμαρο. Η βάση εκείνη περιβαλλόταν από δακτυλιοειδές χαμηλό σενάζ από μπετόν, από το σώμα του οποίου αναφύονταν, σε ημικυκλική μορφή, σιδερένιες ράβδοι, αλληλοπλεκόμενες μεταξύ τους.

Οι υπεραινώβιοι ευκάλυπτοι, υπήρξαν και αυτοί θύματα της αλήστου περιόδου του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» με τη δικαιολογία ότι, κατά τη διάρκεια της νύχτας, μετετρέπονταν σε καλυμμένο άσυλον για σωματικές ανάγκες! Τι να πει κανείς! Τόσοι εγκάθετοι παρακολουθούσαν, για ευνόητους λόγους, τις οδούς, τις ρύμες και τα σπίτια. Δεν περίσσευε κανένας και για την φύλαξη των δημοτικών αλσυλίων; Και θα ήταν ασφαλώς η μοναδική υπηρεσία, η οποία θα εύρισκε την γενικότερη επιδοκιμασία!

Από το βιβλίο του Νίκου Βαγενά: «Πάτρια Ίχνη – Ψηφίδες από τη Λευκάδα του χτες», εκδόσεις Fagotto books, 2014