HomeΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΗ ποίηση καλωσορίζει την Ανοιξη

Η ποίηση καλωσορίζει την Ανοιξη

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: “Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση στους καιρούς τους σκληρούς είναι ακριβώς αυτή: ότι, η μοίρα μας παρ’ όλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας” Ελύτης

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η 21η Μαρτίου και εαρινή ισημερία. Η ποίηση καλωσορίζει την Ανοιξη και δεν είναι τυχαία η επιλογή της ημερομηνίας αυτής αφού προτάθηκε από την ποιήτρια Λίντα Στεφάνου ώστε να συμβολίζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Φως και σκοτάδι μοιρασμένα ισότιμα στον τροχό της ζωής.

Η Παγκόσμια Ημέρας Ποίησης ως επίσημου διεθνούς θεσμού, καθιερώθηκε κατόπιν ελληνικής πρότασης. Το 1997 ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας εισηγήθηκε τον εορτασμό στην Εταιρεία Συγγραφέων η οποία αποδέχτηκε την πρόταση. Το 2001, η UNESCO ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη της Ελλάδος στην UNESCO Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε και ανακήρυξε την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

“Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται” λέει ο Νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης.

Και πράγματι, η ποίηση είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα μέσα στην πρώτη τους αθωότητα και να ανοίγεις μια ρωγμή στην συμβατικότητα. Η ποίηση είναι έρωτας, μαγεία, απόδραση, ανάσα, διαφυγή, καταφύγιο, κραυγή, ανάταση, επανάσταση, υπέρβαση, φωτεινότητα, διαφάνεια. Είναι κοράλλια και μαργαριτάρια εκεί “όπου η ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη”(Ελύτης). Είναι η στιγμή που ντύνεται με την αιωνιότητα, και ο τρόπος να ικανοποιούμε τη “λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό” όπως λέει ο Μ. Σαχτούρης.

Παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τον λόγο του Οδυσσέα Ελύτη στην Ακαδημία της Στοκχόλμης κατά την βράβευσή του, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι σαν έθνος με δύο ποιητές βραβευμένους με βραβείο Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη(1963) και του Οδυσσέα Ελύτη(1979), αλλά και με τόσους άλλους ισάξιους αυτών (Κάλβος, Σολωμός, Καβάφης, Σικελιανός, Εμπειρίκος, Ρίτσος, Εγγονόπουλος, Αναγνωστάκης, Λειβαδίτης ) που υπάρχουν και μας υπαγορεύουν σε δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.

“Και η ποίηση, που εγείρεται στο σημείο όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ’ αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσα-ίσα εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία, που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης, όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των θαλασσών”

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (Του Οδυσσέα Ελύτη)

Η ΓΕΝΕΣΙΣ (απόσπασμα)

Στην ΑΡΧΗ το φως Και η ώρα η πρώτη
που τα χείλη ακόμη στον πηλό
δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου
Αίμα πράσινο και βολβοί στη γη χρυσοί
Πανωραία στον ύπνο της άπλωσε και η θάλασσα
γάζες αιθέρος τις αλεύκαντες
κάτω απ’ τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες
Εκεί μόνος αντίκρισα
τον κόσμο
κλαίγοντας γοερά
Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα
Είδα τότε θυμάμαι
τις τρείς Μαύρες Γυναίκες
να σηκώνουν τα χέρια κατά την Ανατολή
Χρυσωμένη τη ράχη τους και το νέφος που άφηναν
λίγο λίγο σβήνοντας
δεξιά Και φυτά σχήματα άλλων
Ήταν ο ήλιος με τον άξονά του μέσα μου
πολυάχτιδος όλος που καλούσε Και
αυτός αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο άκοπος απ’ τον ουρανό
Ένιωσα ήρθε κι έσκυψε
πάνω απ’ το λίκνο μου
ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν
τη φωνή πήρε των δέντρων, των κυμάτων:
“Εντολή σου” είπε “αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε
και πολέμησε” είπε
“Ο καθείς με τα όπλα του” είπε
Και τα χέρια του άπλωσε όπως κάνει
νέος δόκιμος Θεός για να πλάσει μαζί αλγηδόνα κι ευφροσύνη.
Πρώτα σύρθηκαν με δύναμη
και ψηλά πάνω από τα μπεντένια ξεκαρφώθηκαν πέφτοντας
οι Εφτά Μπαλτάδες
καταπώς η Καταιγίδα
στο σημείο μηδέν όπου ευωδιάζει
απαρχής πάλι ένα πουλί
καθαρό παλιννοστούσε το αίμα
και τα τέρατα έπαιρναν την όψη ανθρώπου
Τόσο εύλογο το Ακατανόητο
Υστερα και οι άνεμοι όλοι της φαμίλιας μου έφτασαν
τ’ αγόρια με τα φουσκωμένα μάγουλα
και τις πράσινες πλατιές ουρές όμοια Γοργόνες
και άλλοι γέροντες γνώριμοι παλαιοί
οστρακόδερμοι γενειοφόροι
Και το νέφος εχώρισαν στα δύο Και αυτό πάλι στα τέσσερα
και το λίγο που απόμεινε φύσηξαν και ξαπόστειλαν στο Βορρά
Με πλατύ πάτησε πόδι στα νερά και αγέρωχος ο μέγας Κούλες
Η γραμμή του ορίζοντα έλαμψε
ορατή και πυκνή και αδιαπέραστη

ΑΥΤΟΣ ο πρώτος ύμνος.

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο Αχειροποίητος
με το δάχτυλο έσυρε τις μακρινές
γραμμές
ανεβαίνοντας κάποτε ψηλά με οξύτητα
και φορές πιο χαμηλά οι καμπύλες απαλές
μια μέσα στη άλλη
στεριές μεγάλες που ένιωσα
να μυρίζουνε χώμα όπως η νόηση
Τόσο ήταν αλήθεια
που πιστά μ’ ακολούθησε το χώμα
έγινε σε μεριές κρυφές πιο κόκκινο
και αλλού με πολλές μικρές πευκοβελόνες
Ύστερα πιο νωχελικά
οι λόφοι οι κατωφέρειες
άλλοτε και το χέρι αργό σε ανάπαυση
τα λαγκάδια οι κάμποι
κι άξαφνα πάλι βράχοι άγριοι και γυμνοί
δυνατές πολύ παρορμήσεις
Μια στιγμή που εστάθηκε να στοχαστεί
κάτι δύσκολο ή κάτι το υψηλό:
ο Όλυμπος, ο Ταΰγετος
“Κάτι που να σου σταθεί βοηθός
και αφού πεθάνεις” είπε
Και στις πέτρες μέσα τράβηξε κλωστές
κι απ’ τα σπλάχνα της γης ανέβασε σχιστόλιθο
ένα γύρο σ’ όλη την πλαγιά τα πλατιά στερέωσε σκαλοπάτια
Εκεί μόνος απίθωσε
κρήνες λευκές μαρμάρινες
μύλους ανέμων
τρούλους ρόδινους μικρούς
και ψηλούς διάτρητους περιστεριώνες
Αρετή με τις τέσσερις ορθές γωνίες
Κι επειδή συλλογίστηκεν
ωραία που είναι η αγκαλιά ο ένας του άλλου
γέμισαν έρωτα οι μεγάλες γούρνες
αγαθά σκύψανε τα ζώα μοσκάρια και αγελάδες
σαν να μην ήτανε στον κόσμο πειρασμός κανένας
και να μην είχαν γίνει ακόμη τα μαχαίρια
“Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις” είπε
και στροφή γύρω του κάνοντας μ’ ανοιχτές παλάμες έσπειρε
φλόμους κρόκους καμπανούλες
όλων των ειδών της γης τ’ αστέρια
τρυπημένα στο ένα φύλλο τους για σημείο καταγωγής
και υπεροχή και δύναμη

ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Επιμέλεια: Ελένη Μ.Ματαράγκα

Προηγουμενο αρθρο
Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών
Επομενο αρθρο
Πρώτη μέρα της Άνοιξης στη Λευκαδίτικη Γη

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.