Η φωτογραφία σύμβολο τής πανδημίας δεν θα μπορούσε να είναι έγχρωμη

«Η φωτογραφία σύμβολο τής πανδημίας δεν θα μπορούσε να είναι έγχρωμη»

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Από την πρώτη μέρα τής πανδημίας προσπαθούσα να τραβήξω μια φωτογραφία σύμβολο αυτής τής καταστάσεως. Δοκίμασα να φωτογραφίσω την άδεια πόλη, μάσκες και γάντια – σκουπίδια πεταμένα όπως να ‘ναι στο έδαφος, ουρές ανθρώπων στα σούπερ μάρκετ και στις τράπεζες, αφίσες κολλημένες τις οποίες δεν τις διαβάζει σχεδόν κανείς, άδεια – έρημα μαγαζιά, μαζεμένα τραπεζοκαθίσματα, πλατείες με μοναδικούς κατοίκους τους τα περιστέρια.

Πολλές από τις φωτογραφίες που τράβηξα ήταν καλές, πολύ καλές, θα έλεγα. Όμως καμιά τους δεν είχε το βάθος που πρέπει να έχει μια φωτογραφία σύμβολο. Ώσπου, βγαίνοντας να πληρώσω έναν λογαριασμό έπεσα πάνω σε μια γυναίκα ηλικιωμένη, βαριά και κουρασμένη από τη ζωή, μια γυναίκα καλοσυνάτη, με καθαρή ματιά, με μια μαύρη ιατρική μάσκα στο πρόσωπό της, με ένα μπαστουνάκι στο ένα της το χέρι και στο άλλο μια μεγάλη βαθιά τσάντα. Σταμάτησα και άρχισα να την παρακολουθώ. Πήγε μέχρι την τράπεζα απέναντι, αντάλλαξε δυο – τρεις κουβέντες με τον τελευταίο τής ουράς (προφανώς για να την φωνάξει όταν θα έφτανε η σειρά της) και επειδή τα πόδια της δεν την βαστούσαν πήγε και κάθισε στο σκαλοπάτι ενός από τα κλειστά μαγαζιά τής γύρω από την τράπεζα περιοχής.

Καθόταν μόνη της, ήρεμη, υπομονετική, αδιάφορη για τα fake news τής εποχής, για μεγάλα λόγια, για υποσχέσεις, αποδοκιμασίες, πανηγυρισμούς. Καθόταν και περίμενε να εκταμιεύσει τα λιγοστά χρήματα τής συντάξεως της από το ΑΤΜ τής τράπεζας, να σπρώξει άλλη μια μέρα, να πει ακόμα ένα “Δόξα τω Θεώ”. Μόνη της, γιατί ετούτη η δοκιμασία που περνάμε είναι μοναχική. Μόνη της σε μια μάχη πειθαρχίας, αναπόλησης και αναστοχασμών.

“Αυτό είναι” είπα από μέσα μου, έβγαλα από την τσέπη τού πανωφοριού μου μια κόμπακτ φωτογραφική μηχανή που πάντα κουβαλώ μαζί μου και φωτογράφισα εκείνη τη γυναίκα. Και φυσικά φρόντισα η φωτογραφία που προέκυψε να βγει ασπρόμαυρη. Η φωτογραφία σύμβολο τής πανδημίας δε θα μπορούσε να είναι έγχρωμη για πολλούς λόγους: Λόγω απόγνωσης, λόγω μελαγχολίας, λόγω αντιθέσεων (άσπρο-μαύρο), λόγω νέων φτωχοποιήσεων, λόγω πολλών θανάτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ