Η Ύπαρξη είναι

Η ύπαρξη είναι βαθύ και ριζωμένο πράγμα•
Στο αυτονόητο του άπειρου και στη μονάδα μέτρησης.

Στ’ αμπέλι και στον έλατο
στο βράχι ή -εστώ- στο κύμα,
στες ράχες των αναλαφιών
που τρέχει ο λέων πίσω.

Στο πικρανάγκασμα της Περσεφόνης, και στης Δροσιάς τον ώμο•
‘κεί που σπειρώνει η κάψη τ’ ουρανού τους ανέμους•

που σμιλεύει ο ίδρωντας τ’ ανθρώπου τα πρόσωπα.
Εκεί που ο Κάτω Κόσμος ζητά τα ανταλλάγματά του.

Στο κλίμα και στον ουρανό
κι εκεί που η γης παφλάζει
στα κήτη μέσα των βαρκών
που σέρνει ο αέρας.

Στο ξημέρωμα της Δήμητρας και στου σταχιού το μίσχο,
‘κεινου που τεντώθηκε τόσο δυνατά
μην κάψει άλλο ο ήλιος
– Να κοπεί απ’ τη ρίζα.
να μην το βρει Χειμώνας
– Χωρίς ν’ αναθαρήσει

και να στερέψουν τα νερά
και σπόρο μην αφήσει.

Μα Θεά, σε παρακαλώ!
μη με ξωρκίσεις π’ ο έρωτας μ’ έκανε να σ’ εμάκρυνα ‘π’ την κόρη σου.

Ιούνιος Σερν!