«Κάμαμε» και τις ελιές μας

Στο ελαιουργείο του Ανδρέα Κατωπόδη στην Καρυά «κάμαμε» χτες τις ελιές μας. Ήταν λίγες, βγάλαμε ίσα – ίσα το λάδι της χρονιάς.

Τα παλιότερα χρόνια οι γονείς μου φρόντιζαν για το λάδι μας. Τα δυο τελευταία χρόνια το λάδι της χρονιάς έγινε δική μας δουλειά. Δεν είναι ακριβώς δουλειά, σε ότι με αφορά, είναι και μια ανάγκη να μένω κοντά στις ρίζες μου.

Οι γονείς μου όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι των χωριών του νησιού, τα παλιότερα χρόνια, είχαν ιδιαίτερο δέσιμο με την ελιά. Ευλογημένο δέντρο πάντα τους αντάμειβε για τους κόπους τους και τους προσέφερε γεύσεις ευτυχίας. Και τι δεν τους πρόσφερε αυτό το δέντρο, ξύλα για τη φωτιά, κλαρί για τα ζώα και βεβαίως τους καρπούς του.

Το ελαιουργείο του Ανδρέα Κατωπόδη στην Καρυά παρότι είναι γεμάτο μηχανήματα που δουλεύουν ασταμάτητα εκπέμπει μια οικογενειακή ζεστασιά. Η πρώτη γεύση του ψωμιού με νιο λάδι έχει μια ανεπανάληπτη γλύκα.

Η κυρία Κατωπόδη φροντίζει για τα τραταρίσματα, που είναι κανονικό φαγητό δηλαδή. Λαθύρια Καρυάς, σαρδέλες τηγανιτές και παστές, τυράκι και πεντανόστιμο ψωμί ήταν κάποια από τα καλούδια που υπήρχαν σε αφθονία για όσους περίμεναν να ολοκληρωθεί η διαδικασία καμώματος των ελιών.

Πρόσωπα ζεστά και χαμογελαστά έφευγαν από το Ελαιουργείο με τα δοχεία γεμάτα λάδι. Ένα ακόμα τελετουργικό ολοκληρώθηκε.

Και του χρόνου.