Κατασκηνώσεις του Πασά: ερημιά και εγκατάλειψη

Μ’ ένα σφίξιμο στο στομάχι δρασκέλισα το πρόχειρο κάγκελο και μπήκα στο χώρο των πάλαι ποτέ μαθητικών κατασκηνώσεων του Πασά στο Περιγιάλι.

Η μνήμη με γύρισε αρκετές δεκαετίες πίσω τότε που ήμουν ο ίδιος κατασκηνωτής όμως σ ’ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο.

Τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι ορατά από τα κτίρια μέχρι και τα όρια του περιβάλλοντα χώρου όσο μπορεί κάποιος να τον περιηγηθεί διότι πλέον είναι επικίνδυνο. Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχει να καθαριστεί ο χώρος, μόνο στο πλακόστρωτο της εισόδου μέχρι την είσοδο του εστιατορίου μπορεί κάποιος να περπατήσει όπου τον υποδέχεται μια καρναβαλική φιγούρα γεμάτη απορία και ένας σωρός από καλούπια και άλλα υλικά. Είναι εύλογη θα ‘λεγα η απορία του καρνάβαλου με τις ρωγμές της εγκατάλειψης να απειλούν τη στέγη του εστιατορίου περιμένοντας κάτι που δυστυχώς κανείς πλέον δεν μπορεί προβλέψει.

Είναι πραγματικά απογοητευτικό το θέαμα, αυτός ο υπέροχος χώρος με τους πανέμορφους πέτρινους θαλάμους και μοναδική θέα τα καταπράσινα Πριγκιποννήσια δίπλα στην διάφανη ακρογιαλιά να μην προσφέρει χαμόγελο και χαρά σε κάποια παιδιά που τόσο το χρειάζονται αλλά να βουλιάζει στην ερήμωση.

Θυμάμαι ότι οι φωνές των παιδιών ακούγονταν από το δρόμο και η κατασκήνωση είχε γίνει συνώνυμο μιας χαρούμενης παιδικής κυψέλης που έσφυζε από γέλια φωνές και όνειρα!

Δεν ξέρω τίνος είναι ευθύνη η λειτουργία της και αν το κόστος είναι μεγάλο, η συντήρηση της όμως δεν απαιτεί τόσο μεγάλα ποσά και δεν δικαιολογείται η απόλυτη εγκατάλειψη που οδηγεί μοιραία στην πλήρη αποσύνθεση του χώρου.

Είμαι βέβαιος ότι η Δημοτική αρχή θα ευαισθητοποιηθεί και θα κάνει ότι μπορεί για να μην συνεχιστεί η καταστροφή αυτού του μοναδικού πνεύμονα γαλήνης που έχει καταγραφεί στη συνείδηση χιλιάδων παιδικών ψυχών και όχι μόνο !

ΦΩΤΗΣ Ν. ΓΑΖΗΣ
ΒΑΥΚΕΡΗ 6/7/2018