Κι όμως αντέχω

1 Σχόλιο

1. 

   παϊσιος

   5 Οκτωβρίου 2014 at 17:29 — Απάντηση

   Τι δυνατή φωτογραφία. Όταν έρχονταν η αλωνιστική στα Μικρωνάτα (την κάτω συνοικία του χωριού μου, μας), τα γεννήματα (σιτάρι, κριθάρι βρώμη) που αλώνιζε τα βάζανε σε τσουβάλια και τα κουβαλούσαν με τα γαϊδουράκια, όμως το άχυρο δεν βόλευε να μεταφερθεί με τον ίδιο τρόπο, και την παραπάνω δουλειά την αναλάμβαναν οι γυναίκες (ηρωίδες) σαν την εικονιζόμενη που αγόγγυστα και σε σειρά όπως τα μυρμήγκια, μετέφεραν την χειμερινή τροφή των μεταφορικών μέσων (τετράποδων) πότε στο σπίτι της μιάς και πότε στης άλλης και το αποθήκευαν στους μπλοκούς (ειδικοί διαμορφωμένοι χώροι για το άχυρο και το σανό για τα γαϊδουράκια, μουλάρια , άλογα, γίδοπρόβατα κλπ) για το χειμώνα. Μετέφεραν συλλογικά τα άχυρα, όλες μαζί, και εναπόθεταν στης κάθε μιάς τα δικά της στο δικό της μέρος. Και μεις τα μικρά παρακαλούσαμε (και παροτρύναμε) ο καθένας τη δικιά του μάνα να πηγαίνει μπροστά στη σειρά (στο κομβόι), μην έχοντας συναίσθηση του κόπου και της κούρασης που υπέφεραν αυτές οι γυναίκες. Θέλαμε βλέπεις, η δικιά μας μάνα να είναι πρώτη (λες και είμαστε στον ιππόδρομο). Αυτή η δουλειά γινόνταν μέχρι να κάτσει ο ήλιος για να μην τις προλάβει η βροχή και καταστραφεί το άχυρο. Και το βράδυ με την λάμπα πετρελαίου και το λυχνάρι να προσπαθούν να μας βάλουν να διαβάσουμε για την άλλη μέρα. (τότε φτουρούσε το διάβασμα. Ανάμεσα στο χασμουρητό και στην πτώση των βλεφάρων). Μπορεί τώρα να μας έρχονται παιδικές αναμνήσεις και να τις αναπολούμε νοσταλγικά, αλλά τα χρόνια ήταν για αυτή τη γεννιά (και τις προηγούμενες άλλως τε) πολύ σκληρά. Πέτρινα.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.