Κόκκινες γραμμές

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Σαράντα εμπειρογνώμονες με δώδεκα υπουργούς
πάνε για διαπραγμάτευση με τους σκληρούς θεσμούς.
Κρατάνε για σημαία τους τις κόκκινες γραμμές
και δε θα υποχωρήσουνε ποτέ κάτ’απ’αυτές.
Το διαλαλούν σαν ήρωες το λένε με καμάρι
πως δε θα υποστείλουνε το ελληνικό κοντάρι.
Πίσω θα επιστρέψουνε τροπαιοφόροι μόνον
σα γνήσιοι συνεχιστές της δόξας των προγόνων.

Και παν και κουβεντιάζουν καιρό δε ξέρω πόσο
αλλά ξαναγυρνάνε στη χώρα τους ωστόσο.
Και δίχως τις γραμμές τους, ως λεν, να εγκαταλείψουν
γυρνάνε και δεν έχουν τα μούτρα πού να κρύψουν.

Και’μολογάει μια κυρά σε μια της φιλενάδα:
-Η καψερή παρόμοια στα νιάτα μου ξανάδα:
Η μάνα μου μου έλεγε σαν έβγαινα μ’αγόρια,
να είν οι καλτσοδέτες μου τ’ανώτερά τους όρια.
Γυρνούσα τα χαράματα κι εγώ στο πατρικό
κι ήταν οι καλτσοδέτες μου επάνω στο λαιμό.