Λίγο πριν τη δύση του ήλιου

Ξεκίνησα κάπως αργά ψάχνοντας τα Φλαμίνγκο. Έκανα το γύρο του ιβαριού, αλλά δεν τα βρήκα πουθενά. Πέρασα τη γέφυρα και έστριψα στη Βαγιά. Δεν έπεσα έξω, λίγο παρακάτω τα αγνάντεψα αλλά πολύ μακριά.

Το’ χω παράπονο. Για τρίτη χρονιά φέτος τα Φλαμίνγκο διάλεξαν τα διαβασίδια αντί για το μικρό ιβάρι μας. Σκεφτείτε, να υπήρχε η υπόγεια γέφυρα και να έπρεπε να πληρώνουμε εισιτήριο για να απολαύσουμε αυτά τα όμορφα ροζ πουλιά!

Όπως δεν τα πάω καλά με τον υπολογισμό των αποστάσεων, μου φάνηκε μικρή η απόσταση που έπρεπε να διασχίσω. Φτάνοντας όμως στην ξύλινη γέφυρα μαγεύτηκα από τα χρώματα που έδιναν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου στο τοπίο.

Όλη η περιοχή είχε πάρει ένα πορτοκαλί πυρακτωμένο χρώμα.

Περνώντας την μισοκατετραμένη ξύλινη γέφυρα, χρειάστηκε τελικά να περπατήσω πολύ για να διαπιστώσω, πως τα όμορφα Φλαμίνγκο ήταν πολύ βαθειά στο νερό και πολύ μακριά για τις δυνατότητες της φωτογραφικής μηχανής μου. Άσε που είχε σουρουπώσει κιόλας.