Μάνα – Του Δημήτρη Ε. Σολδάτου

Μάνα

Απ’ όταν εγεννήθηκα, στα μαύρα σε θυμάμαι.
Τον ίσκιο σου ακοίμητο έστρωνες να κοιμάμαι
μες στα λευκά μου σπάργανα. Κι έσβηνες το καντήλι
να μην τρομάζω απ’ την πικρή ματιά σου, όταν τα χείλη
δάγκωνες, μάνα, όρθια να κρατηθεί η ψυχή σου,
σαν έκανες γονατιστή κρυφά την προσευχή σου
σ’ έναν Θεό που στάθηκε άντρας σου και πατέρας.
Κι είχες σταυρό στην πλάτη σου την έγνοια της μητέρας
να μην πεινάσουν τα παιδιά, εγώ κι ο αδερφός μου,
κι ήσουν πεντάρφανη κι εσύ στην ερημιά του κόσμου.

Μου ᾿δινες απ’ το στόμα σου και την μπουκιά σου ακόμα,
σαν χελιδόνα στου μικρού χελιδονιού το στόμα,
για να μη νιώσω τι θα πει πείνα και καταφρόνια.
Με ήλιο, αέρα και βροχή, κρύο, χαλάζι, χιόνια,
από τις έξι το πρωί πήγαινες στο χωράφι
και τ’ άξια χέρια σου έκαναν τα χώματα χρυσάφι!
Τα ροζιασμένα δάχτυλα, με σκλήθρες και μ’ αγκάθια,
τι τρυφερά που χάιδευαν, σαν της ζωής τα πάθια
με λύγιζαν κι ερχόμουνα μέσα στην αγκαλιά σου!
Κι όσο πικρά τα χείλη σου, γλυκά ήταν τα φιλιά σου.

Τα ιδανικά που μου ᾿μαθες ήταν μια ουράνια σκάλα.
Πρώτο σκαλί, μεταλαβιά, το μητρικό σου γάλα,
το τίμιο γάλα: βύζαξα στ’ αδύναμά σου στήθια
την δύναμη που στην ψευτιά επάνω έχει η αλήθεια.
Κι αληθινά, δεν ένιωσα ποτέ φτωχός στην φτώχεια
κι είδα τα πλούτη σαν σκλαβιά και τα λεφτά σαν βρόχια.
Και ταπεινός δεν ένιωσα ποτέ μες στην ορφάνια –
ταπεινωμένη είν’ η ζωή με δίχως περηφάνια.

Σκυμμένη πλάι στην γωνιά, όπως παλιά, και πάλι
σε βλέπω με τ’ ολόμαυρο μαντήλι στο κεφάλι•
και κάτω τ’ άσπρα σου μαλλιά, λευκά σαν την ψυχή σου.
Όσο για σένα είμ’ εγώ, κι εσύ για το παιδί σου
να ᾿σουν περήφανη ήθελα, και σ’ αγαπώ, κι ακόμη,
για όσες άδικα φορές σε πλήγωσα, συγγνώμη!

Δημήτρης Ε. Σολδάτος
«Εξόριστα Ποιήματα (απ’ όλες τις συλλογές)»