Μία Άννα πίσω από τον Φακελάκη

Με τον νόμο Γιαννάκου το 2005 και ακόμα περισσότερο τον νόμο Διαμαντοπούλου του 2011 η αξιολόγηση θα είχε μπει για τα καλά στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Αξιολόγηση ενισχυμένη, υποχρεωτική και δεσμευτική, και από άλλους καθηγητές, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Θα υπήρχαν τρύπες που να χωράνε περιπτώσεις Φακελάκηδων;

Ρέα Βιτάλη

Τώρα. Τώρα θα σας τα θυμίσω. Για να είναι χρήσιμη η γραφή. Κακομοίρα Ρέα! «Χρήσιμη η γραφή»; Ετούτη η χώρα μια παράγκα. Μια αλλαξοκωλιά. Το ένα παρεάκι παραδίδει βάρδια στο άλλο. Μα εγώ, εκεί… Τώρα θα σας τα θυμίσω. Τώρα που είδαμε τον Φακελάκη σε ολόσωμο πορτρέτο. Έσκασε στραβή στη βάρδια του. Και οι Φακελάκηδες προς στιγμής, λίγο, τόσο δα, θα ψιλοφοβηθούν αλλά μετά θα κοιταχτούν και θα πουν: «Σιγά τ’ αβγά! Λίγο θα ταλαιπωρηθεί ο άνθρωπος. Εντάξει, έχει κάνει τη μπάζα του. Λίγο θα ταλαιπωρηθεί και μετά… Σιγά!». Το θέμα αγαπητοί, δεν είναι ο ένας-δύο-τρεις-χίλιοι-χιλιάδες Φακελάκηδες. Το θέμα είναι οι τρύπες που χωράνε Φακελάκηδες. Διάτρητο το σύστημα. «Για περάστε! Εδώ οι καλές οι τρύπες!».

Τώρα θα σας θυμίσω. Τον αγώνα μιας Άννας. Γιατί μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες και αγώνες, θα μπορούσε κανείς να υπολογίζει στην εξόντωση των Φακελάκηδων. Όλα τα άλλα… Κουβέντες να’ χουμε, να λέμε… Λοιπόν,

Το 2005 με νόμο της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, πέφτουν οι πρώτοι σπόροι για την αναγκαιότητα της αξιολόγησης σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Αλλά παρόλο ότι το σχέδιο τιμήθηκε με ψήφο, στην πράξη, ως συνήθως, δεν έγινε τίποτα. Μην και πειράξουμε «τα ιερά και όσια» της φυλής! Σημειώστε, ότι ο νόμος Γιαννάκου αναφερόταν σε επιτροπές αξιολογητών που θα είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα. Σιγούλια-σιγούλια προσπάθησε να σπάσει το μπετόν. Ένα σημαντικό, πρώτο βήμα. Οφείλουμε να τιμούμε την πρόθεση της κυρίας Γιαννάκου.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2009, με υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου, και καμία διαδικασία αξιολόγησης δεν είχε ακόμα ξεκινήσει στα Ιδρύματα. Η νέα υπουργός πήρε με το «καλημέρα σας» το θέμα επάνω της. Η δεύτερη γυναίκα που έδωσε μάχη για την Παιδεία. Πιο τολμηρή, πιο αποφασιστική. Με τον «νόμο Διαμαντοπούλου» που ψηφίστηκε το 2011, η διαδικασία της αξιολόγησης ενισχύθηκε-θωρακίστηκε, κι έτσι, όχι μόνο καθιστούσε πλέον την αξιολόγηση υποχρεωτική αλλά και δεσμευτική, καθώς, προσέξτε το αυτό, επιτέλους συνδεόταν με την χρηματοδότηση του εκάστοτε Ιδρύματος. Δεν γίνεται, πατριώτες, να εισπράττουν όλοι την ίδια χρηματοδότηση, είτε κάνουν σωστά είτε όχι τη δουλειά τους. Δεν είναι αυτό το δίκαιο; Μόνο έτσι θα προσπαθούσαν όλοι να γίνουν καλύτεροι.

Επιπλέον, ο νόμος εισήγαγε ριζικές αλλαγές «στο DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων», όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Άννα Διαμαντοπούλου, ενισχύοντας την αυτονομία των Ιδρυμάτων ενάντια στην ασφυκτική «αγκαλιά» του υπουργείου αλλά και προέβλεπε, ότι οι Διοικήσεις δεν θα εκλέγονταν πλέον από τους διοικούμενούς τους -λατρεύω αυτά τα παρεάκια, που ο ένας δίνει στον άλλον και τούμπαλιν- αλλά θα επιλέγονταν από τα Συμβούλια κάθε Ιδρύματος, στα οποία Συμβούλια θα συμμετείχαν και μέλη που, αλίμονο, δεν θα προέρχονταν από το Ίδρυμα. Και ως τελική-πλήρη θωράκιση, η Διαμαντοπούλου επέβαλε κάτι, που συμβαίνει ως «εξυπακούεται» στον πολιτισμένο κόσμο, ό,τι οι καθηγητές θα αξιολογούνταν από τους φοιτητές ενώ οι μόνιμοι καθηγητές θα αξιολογούνταν τακτικά και από άλλους καθηγητές. Και όσο για εξωτερικούς αξιολογητές, η υπουργός κίνησε γη και ουρανό για να πείσει προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς, όπως για παράδειγμα τον Δ. Μπερτσιμά καθηγητή Επιχειρησιακής Έρευνας ΜΙΤ, τον Αλ. Νεχαμά του Πανεπιστήμιου Πρίνστον, τον Γρηγόρη Σηφάκη από το Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης, τον Ρίτσαρντ Χάντερ του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Άριστοι, που αποδέχτηκαν την πρόσκληση-πρόκληση αφιλοκερδώς. Βεβαίως αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία και εχθρότητα.

Εν ολίγοις, ο νόμος Διαμαντοπούλου επιχείρησε να ανατρέψει το δήθεν «Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο» της συναλλαγής, της ομερτά και της αδράνειας και να το αντικαταστήσει με το Πανεπιστήμιο της λογοδοσίας, της διαφάνειας, της αξιολόγησης, της ευθύνης και της συνεχούς βελτίωσης. Νομίζετε, αν είχαν γίνει όλα εκείνα πράξη, όλα εκείνα που είχαν χειροκροτηθεί… Τι παλαμάκι είχε πέσει στη Βουλή κατά την ψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου! Νομίζετε, θα υπήρχε χώρος για Φακελάκηδες;

Σύντροφοι και συντρόφισσες, Το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου άρχισε αυτόματα από τους ίδιους που το είχαν ψηφίσει. Οι αθεόφοβοι! Αρβανιτόπουλος ως πρωτομάστορας. Και ακολούθως ήρθαν και οι Αριστεροί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Μπαλτάς, Φίλης, Γαβρόγλου. Πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθουν; Σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτα από εκείνο το οξυγόνο. Μένει όμως ως συνήθως, ένα διαχρονικό «τσου τσου τσου» εκ των καναπέων ενώ βλέπουμε ολόσωμο τον Φακελάκη των Σερρών σε φωτογραφία και τον δικηγόρο του κ. Κούγια (που αν έχουνε δει τα μάτια του!!!) να δηλώνει αγανακτισμένος: «Ούτε να ήταν παιδεραστής». Ο έρμος… Το προσπαθούσε για εραστής. Για δες μωρέ κάτι εραστές!

ΥΓ. Για την Iστορία. Τα έδρανα της Βουλής μας κοσμούν οι περισσότεροι απ’ όσους πολέμησαν λυσσαλέα τον νόμο Διαμαντοπούλου. Θυμάμαι δε, ότι η κυρία Θεανώ Φωτιου το έγραφε και ως προσόν στο βιογραφικό της «Πολέμησε τον νόμο Διαμαντοπούλου ώστε να μην εφαρμοστεί».

Η κυρία Διαμαντοπουλου έχει ιδρύσει ένα think tank «Το δίκτυο» και καλεί διεθνείς προσωπικότητες ώστε να ενημερώνεται το ελληνικό κοινό για τις διεθνείς εξελίξεις, σε όλους τους κλάδους επιστημών, με έμφαση τις αλλαγές που επιφέρει η 4η βιομηχανική επανάσταση. Παράλληλα διδάσκει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Δεν κοσμεί τα έδρανα της Βουλής μας.

Πηγή: Protagon.gr