Μανώλης Μεσσήνης: «Δεν μου χρειάζονται πολλά»

Μανώλης Μεσσήνης: «Δεν μου χρειάζονται πολλά. Ένα μαξιλάρι για να ονειρεύομαι, ένα τσιγάρο για να σκέφτομαι κι ένα μολύβι για να αιχμαλωτίζω στο χαρτί τις καταστάσεις μεταξύ των ονείρων και των σκέψεων»

Ο Μανώλης Μεσσήνης γεννημένος το 1961 στην Αθήνα κατάγεται από τη Λευκάδα. Με το γράψιμο ασχολήθηκε πολύ νωρίς. Αρχικά με την ποίηση και στη συνέχεια με την πεζογραφία και το θέατρο. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά. Έχει εκδόσει την ποιητική συλλογή «Αναλλοίωτα» και ένα μυθιστόρημα «Το άγγιγμα του πεπρωμένου» Επίσης έχει γράψει την ποιητική συλλογή «Ιχνηλασίες», δύο δοκίμια « Η τέχνη της πραγματικότητας» και «Τέχνη και δημιουργία», θεατρικά έργα και μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Το μονοπάτι του σοφού» που αναμένουμε να κυκλοφορήσει σύντομα.

Τα ποιήματά του είναι λιτά, περιεκτικά, ο λόγος του πηγαίος, καθαρός, καταλυτικός, βαθυστόχαστος, με φιλοσοφική προσέγγιση και κοινωνικές ευαισθησίες. Η ποίηση του πλημμυρίζει συναισθήματα, δύναμη και φως και καταφέρνει να μας κοινωνεί τις ανησυχίες του, τις αναζητήσεις του, και τις ευαισθησίες του.

Καλύτερα όμως να δούμε τι λέει ο ίδιος για την τέχνη του: «Δεν μου χρειάζονται πολλά. Ένα μαξιλάρι για να ονειρεύομαι, ένα τσιγάρο για να σκέφτομαι κι ένα μολύβι για να αιχμαλωτίζω στο χαρτί τις καταστάσεις μεταξύ των ονείρων και των σκέψεων.

Ζωή και ποίηση. Φαίνεται ότι η μια τροφοδοτεί την άλλη. Η ποίηση τρέφεται απ’ τη ζωή(τη χαρά, τη δυστυχία, την αθλιότητα, την παράνοια…) και τη μετουσιώνει σε μουσική. Είναι σαν θαύμα. Σαν του Χριστού που μετέτρεψε το νερό σε κρασί. Όταν αναζητώ μια καλύτερη λέξη και με καθοδηγεί η μούσα μου, ο κόσμος αποκτά ποιητικές διαστάσεις, όλα είναι πιθανές εικόνες με μεταφορές, όλα γίνονται πιθανά σύμβολα της μεγάλης δύναμης που είναι πάνω και πέρα από μας. Υποθέτω πως είναι αυτό που ο Μποντλέρ ανέφερε ως αντιστοιχίες. Αν τα δεις ποιητικά ακόμα και τα τετριμμένα πράγματα γίνονται απόηχοι και αντανακλάσεις του καθεστώτος ενός κόσμου άλλου…»

ΕΔΩ ΘΑ ΣΤΑΘΩ

Λιγόστεψε το φως,
χαμήλωσε ο ουρανός το πρόσωπό του,
κρεμάστηκε το φεγγάρι μεσίστιο
στον ίσκιο των ματιών μου

Στο στήθος μου κατοικεί ένα πουλί,
αλαφιασμένο, χωρίς φτερά και κράζει
Μοιάζω του Σίσσυφου,
φορτωμένος μια πέτρα
να τη στηρίζω προσπαθώ στην κορυφή,
μα όλο κατρακυλά

Εδώ θα σταθώ,
σε τούτη την πέτρα,
στην πέτρα που με γέννησε
Αγωνιώντας για τις μέσα μου ρωγμές,
λουσμένος ιδρώτα, φορτωμένος μνήμες
Σηκώνοντας το βάρος της νυκτός
Εξουσιάζοντας τη θέληση, κι ανάβοντας φωτιές

Εδώ θα σταθώ
με το αγκάθι στο στήθος μου σφηνωμένο
άγρυπνος μες στο σκότος που με περιβάλλει,
γυμνός από λάμψη,- σαν φλόγα ασχημάτιστη,
όρθιος πάνω στο σταυρό,
καταρρίπτοντας με όνειρα τους εφιάλτες.

Κι αν μέρα τη μέρα, βαδίζω
σε λιμνασμένα νερά
και δρόμους φλογισμένους
Κι αν καίω το βλέμμα μου
σε αδιάβατες κορυφές

Εδώ θα σταθώ,
ανάβοντας φωτιές σε πλατείες,
χτυπώντας καμπάνες
για να ξυπνήσουν του κόσμου οι γειτονιές

Εδώ θα σταθώ,
μαστιγώνοντας το φόβο,
έξω απ’ τις κατοικίες της σιωπής,
με τα μάτια στραμμένα στα βέλη που με σημαδεύουν

Εδώ θα σταθώ
στην πέτρα που με γέννησε.

EKEINH H EIKONA

Εκείνο το παιδί
με το σοφό θλιμμένο βλέμμα
Εκείνο που πέθαινε αργά αργά
κατέβηκε σήμερα από τη φωτογραφία της εφημερίδας
και μου διέλυσε το σπίτι
Τρόφιμα, ρούχα, έπιπλα,
τα μάζεψε σωρό θρύψαλα ανακατωμένα
και μου ‘φραξε την έξοδο
Και τα βιβλία να κοροϊδεύουν
Μετά ξεψύχησε στην πολυθρόνα
Και τα βιβλία να κλαίνε
Ούτε να το θάψω μπορώ
Ούτε να φύγω να μην το βλέπω
Και τα βιβλία να φωνάζουν
Ούτε να τ’ αναστήσω μπορώ
Σκεφτόμουν…..
Σκεφτόμουν…..
Και τα βιβλία να φεύγουν.

Αυτά είναι ένα μικρό δείγμα από ποιήματα του. Ευχόμαστε να είναι πάντα δημιουργικός και πάντα να έχει τη δύναμη τα τετριμμένα της ζωής μας να τα μετουσιώσει σε μουσική!

Επιμέλεια: Ελένη Μ.Ματαράγκα

Πηγές: manolismessinis.blogspot.gr
www.biblionet.gr