Μετά τη βροχή…

Είχε σταματήσει η βροχή. Ο τόπος είχε στεγνώσει. Ήταν μεσημέρι σχεδόν, όταν βρεθήκαμε στην παραλία που είναι δεμένα μερικά από τα ελάχιστα ξύλινα πριάρια που υπάρχουν στο νησί. Οι ιδιοκτήτες άδειαζαν τα νερά που είχαν γεμίσει τα μικρά ξύλινα βαρκάκια τους από τη συνεχή βροχή των τελευταίων ημερών. Ήταν δυο τρεις εκείνη την ώρα και έκαναν το ίδιο πράγμα. Όχι δεν είχαν συνεννοηθεί…

Είναι κάποιες επαναλαμβανόμενες εικόνες, συνήθειες, απλές πράξεις που έρχονται όλο και πιο σπάνια να μας θυμίζουν την άλλη Λευκάδα. Τη Λευκάδα της απλότητας. Αυτής που δεν βιάζεται, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις μέρες της εβδομάδες, με τους κύκλους του φεγγαριού, με τις βροχές, τις λιακάδες, με τη θάλασσα.

Οι σύγχρονες βάρκες από πλαστικό δεν χρειάζονται αυτού του είδους τη φροντίδα. Αυτές οι εικόνες στο μέλλον όλο και θα σπανίζουν.