Με αφορμή μια ανολοκλήρωτη παρέλαση…

Μια «ανεξερεύνητη» διάσταση της διακοπής της παρελάσεως της 25ης Μαρτίου είναι αυτή που άπτεται ηθικών θεμάτων, πολλών και ποικίλων. Στο παρόν άρθρο διερευνάται ένα εξ’ αυτών και ειδικά αυτό που αναδεικνύει το πόσο εύκολα και απερίσκεπτα η σημερινή κοινωνία αποξεχνά ότι ένα από τα μείζονα χρέη της είναι να παραδειγματίζει με τη στάση της το πιο ζωτικό, το πιο αγνό, αλλά και το πιο ευπαθές της κύτταρο: τη νεολαία της.

Είναι γνωστό ότι η προσέλευση και συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις που διοργανώνονται κατά τις εθνικές επετείους έχει πλέον χαρακτήρα ελεύθερο και οικειοθελή. Καμιά ποινή (επίπληξη, απουσίες, αποβολή) δεν επιβάλλεται στους μαθητές που επιλέγουν να μη στελεχώσουν τα σχολικά αγήματα που παρελαύνουν. Εάν λοιπόν οι παρελαύνοντες ερωτηθούν «Γιατί συμμετέχεις στην παρέλαση;», θα δώσουν τις απαντήσεις: «Επειδή το θεωρώ χρέος μου», «Επειδή θέλω να τιμήσω αυτούς που πάλεψαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι», «Επειδή όταν παρελαύνω αναλογίζομαι με δέος τη θυσία των ηρώων», «Επειδή θέλω να εκπροσωπήσω το σχολείο μου». Είναι δε αποφασισμένοι να διανύσουν με υπερηφάνεια -όσο κι αν αυτό τους προκαλεί αμηχανία- τα λίγα εκείνα μέτρα που ορίζονται ως χώρος παρελάσεως, από την Αρχή έως το Τέλος. Άλλωστε, και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και στη μικρή μας πόλη, απέδειξαν περίτρανα ότι η παρέλαση ισοδυναμεί γι’ αυτούς με στάση ζωής, όταν πριν από λίγα μόλις χρόνια επέλεξαν, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, να παρελάσουν με μαύρα ρούχα…

Ας κοιτάξουμε λοιπόν τα ποδιά στα μάτια· ΌΛΑ τα παιδιά, και αυτά που τους στερήθηκε τόσο άδικα το δικαίωμα να παρελάσουν, και αυτά που πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την παρέλαση (διότι, το γνωρίζουμε καλά, στα προβλήματα που ανακύπτουν, η μαθητιώσα νεολαία συσπειρώνεται και υιοθετεί και προβάλλει το πρόβλημα του μέρους, ως πρόβλημα του όλου) και ας διερωτηθούμε: Πόση συνέπεια δικαιούμαστε να ζητάμε από αυτά όταν οι ενέργειες ημών των μεγαλυτέρων είναι ασυνεπείς ως προς τις διακηρύξεις μας; Όταν μια -έστω και δυνατή- βροχή μας κάνει να το βάζουμε στα πόδια, παρατώντας τα σύξυλα στο μέσον της διαδρομής, κουρασμένα από την ορθοστασία, μουσκεμένα ως το κόκκαλο και ξυλιασμένα από το κρύο, με τα σύμβολα της ελευθερίας -τις σημαίες- κενά από συμβολισμό για εμάς; Πώς θ’ αντιδρούσαμε εμείς και τι θα τους προσάπταμε αν εκείνα διέλυαν τις γραμμές τους; Αφέλεια; Απερισκεψία; Ή έλλειψη σεβασμού; Και αρχών;

Τους ζητάμε καθημερινά να προετοιμάσουν τον εαυτό τους έτσι ώστε να γίνουν στο μέλλον άξια μέλη της κοινωνίας. Ποιας κοινωνίας; Αυτής που, είτε σηκώνει αδιάφορα τους ώμους -περίσσεψαν στις μέρες μας οι Πόντιοι Πιλάτοι-, είτε περιγελά και σαρκάζει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όσους εμβρόντητοι παρακολουθούσαν και διαμαρτύρονταν για τα τεκταινόμενα; Μιας κοινωνίας που υπονομεύει το παιδαγωγικό και ψυχωφελές έργο των οικογενειών, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών θεσμών, την ίδια ακριβώς στιγμή που διαλαλεί πως το αγκαλιάζει και το σέβεται; Που δυναμιτίζει με τόση απρονοησία όσα με κόπο σφυρηλατούνται καθημερινά στις εύπλαστες ψυχές τους για αξίες, ιδανικά και οράματα; Τι, τέλος πάντων, θα εντυπωθεί στη μνήμη των μαθητών από αυτήν την περίφημη παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2018;

Αλλοίμονό μας! Μάλλον, ατάκτως λιποτακτούντες, που -παραλλάσσοντας το στίχο- «με την πρώτη σταγόνα της βροχής, σκοτώσανε το καλοκαίρι».

Εκτός κι αν η νεανική τους μεγαλοψυχία αγνοήσει το φαρισαϊσμό μας· και απτόητη κι αγέρωχη συνεχίσει τον ανήφορο που της έχουμε ορίσει (αναπόδραστα) να βαδίσει. Όσο για μας, ας συνέλθουμε· γιατί αλλιώς, σύντομα θα ισχύσει για τον καθένα μας η αμετάκλητη ρήση του ποιητή: «Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες»…

Αγγελική Κόγκα,

Φιλόλογος, Μουσικό Σχολείο Λευκάδας