HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΜια Βέρα σ’ ένα πέραμα, μια εποχή, σ’ έναν τόπο

Μια Βέρα σ’ ένα πέραμα, μια εποχή, σ’ έναν τόπο

Σε τούτο δω το κάστρο, μες στην μπούκα, ίσα μπροστά στα στήθια του, ξανοίγει τ’ αυλάκι – μια μικροφλεβάτη θαλασσονεριά, που χωρίζει τη Λευκάδα απ’ τ’ Ακαρνανικό. Μια φλέβα με θαλασσινό νερό, κοντόθωρη, στενασόκακη – μια στάλα θαλασσοπέραμα. Απ’ τη μια άκρη ίσαμε την άλληνε δυο απλωσιές τόπος, δυο απλωσιές, μα το θεό!

kastro

Κείνο τ’ αυλάκι… για καιρούς τόσους, ίσαμε τώρα κοντά, το γεφύρωνε το πέραμα, μια καλαφατισμένη σχεδία από σίδερο και ξύλο, που πήγαινε κι ερχόταν ολημερίς, ολονυχτίς κι ολοχρονίς.

Πήγαινε κι ερχόταν, κρεμασμένο από ‘να συρματόσχοινο, δεμένο γερά δώθε κείθε στις όχθες του στενού πορθμού. Πήγαινε κι ερχόταν, κινούμενο από μια τροχαλία που για χρόνους τόσους τηνε γύριζαν μπράτσα ανθρώπινα. Την εγύριζαν την τροχαλία κι εκείνη με γερά γρανάζια αργοκινούσε το πέραμα πέρα δώθε.

IMG_2025

Μπράτσα γερά θέλανε κείνα τα χοντρά γρανάζια να κινήσουν το πέραμα. Και που να τα βρούνε τα μπράτσα τα γερά τ’ αγανάχτηστα; Ένα – δυο στοιχειά για κάμποσα χρόνια ήτανε που σημάδεψαν το πέραμα, τους περαματάρηδες και ούλο το νησί και τον τόπο.

Η Βέρα και ο Καρότος. Μια γυναίκα κυρά της θάλασσας, μάνα κι αδελφή του περάματος. Κι ο Φίλιππος ο Καρότος. Κι εκειός εκεί, ομόσιτος μιας Βέρας, αϊταριά της, παράμπρατσο της. Μα προπαντός εκείνη, η Βέρα

Μια κοπέλα που για χρόνια κέρδιζε τον επιούσιο σαν επαγγελματίας περαματάρης σ’ αυτό το θαλασσαύλακο του απάνεμου Ιονίου, εκεί που σμίγουν οι ιστορίες με τους θρύλους, οι παραδόσεις με τους μύθους.

IMG_4047

Η Βέρα. Φιγούρα που πέρασε στις μνήμες και στη συνείδηση του Λευκαδίτικου λαού, μα κι όλων των διαβατάρηδων σε τούτα δω τα μέρη.

Σπαθάτη κοπέλα, χειροδύναμη. Αργασμένες απαλάμες, σφιχτή σάρκα απάνω σε σφυρήλατους μυς. Καλλιπάρεια, σκουρομελάχρινη, καθαρομάτα. Μια γυναίκα να βαστάει στα μπράτσα της την κίνηση, το διάβαιμα ολάκερου του νησιού, χιλιάδων και χιλιάδων επισκεπτών του, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, όταν φούσκωναν τα τουριστικά ρέματα κι ας μην ήταν τότε η Λευκάδα τόσο τουριστική όσο σήμερα.

Ένα στοιχειό η Βέρα –ένα στοιχειό του τόπου της και του καιρού. Μια κοπέλα μεστωμένη, Καρυάτιδα της ανάγκης, του παιδεμού. Κορμί γιομάτο, καμπυλόγραμμο, στητό αλύγιστο. Ανάστημα σπαθάτο, ετοιμοπόλεμο. Μάτια σπίθες αναμμένες… χέρια δυναμάρια μονάτα, θρεμμένα, ατσαλωμένα στην τροχαλία… η ψυχή και ο ανασασμός του περάματος.

DSCN0464

Μια Βέρα σ’ ένα πέραμα, μια εποχή, σ’ έναν τόπο. Να γεφυρώνει το Λευκαδίτικο με τ’ Ακαρνανικό. Την περιπέτεια της καθημερινής, της νύχτας. Η ζωή να’ χει πέραμα να διαβεί, επάνω σ’ ένα κρεμαστό συρματόσκοινο, δαμασμένη κίνηση στα μπράτσα μιας κοπέλας που τηνε λένε Βέρα.

line1

Χρησιμοποιήθηκαν κείμενα του Απόστολου Μαργέλη από τα βιβλία του: «Επαγγέλματα και ασχολίες του τόπου μας που χάνονται…» και «Νόστιμοι δρόμοι», εκδόσεις: Περί τεχνών, Πάτρα 2004.

Σχετικά άρθρα:
Το «πέραμα» της Λευκάδας από το 1930 μέχρι το 1964
Τότε και τώρα
Διαβάζοντας μια παλιά φωτογραφία

Προηγουμενο αρθρο
Άγριο Γεράνι
Επομενο αρθρο
Εκδήλωση για τον Fritz Berger στον Απόλλωνα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.