Μια… «ελεεινή παρέα» στην Κατούνα Λευκάδας το 1959!

Με αφορμή την φωτογραφία του 1959, θέλω να αναφερθώ στους αδελφούς Γιάννη και Στάθη Φωτεινό και ιδιαίτερα στον πρώτο, που τότε είχε ονομάσει την παρέα των φοιτητών από τη Κατούνα Λευκάδας που εικονίζονται στη φωτογραφία «ελεεινή παρέα» (λείπουν από αυτή οι Λάκης Γουρζής, μηχανικός και Κοσμάς Μαρκετος, δάσκαλος). Εμείς δε, τον αποκαλούσαμε «Πρόεδρο».

Άνθρωπος με ευρύτητα σκέψης και καλοσύνης, σεβαστός σε όλους, αποτελούσε για μας τους φτωχούς φοιτητές τον πραγματικό φίλο και το δεύτερο πατέρα μας… τολμώ να πω. Σε όλες τις εκδηλώσεις μας ήτανε πάντοτε παρών. Πρόθυμος, καλαμπουρτζής, ανοιχτοχέρης, εγκάρδιος.

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς μαζευόμαστε στο σπίτι του στη Κατούνα και μετέπειτα στη πόλη της Λευκάδας, για να κάνουμε το ανύπαρκτο στα σπίτια μας «ρεβεγιόν». Πηγαίναμε να φάμε να καλαμπουρίσουμε και στο τέλος να παίξουμε χαρτιά, που για καλή μας τύχη κέρδιζε σχεδόν πάντα ένας η δύο από την παρέα μας. Συνήθως ερχότανε και ο Θωμάς Λογοθέτης (Μουχας) που «άφηνε» τον οβολό του.

Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που έγινε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1961.

Όλοι μας συμφωνήσαμε να πάρουμε από το σπίτι μας μια κότα και να τη πάμε στο σπίτι του Καραπάνου όπου θα τις έσφαζε η καλοσυνάτη γυναίκα του μπάρμπα Γιάννη, η θεια Ζωίτσα, για να κάνουμε πλουσιοπάροχα το πολυπόθητο «ρεβεγιόν».

Πράγματι οι περισσότεροι βουτήξαμε μια κότα απ το σπίτι μας και τις πήγαμε προς σφαγή. Οι Χρήστος Διγενής και ο Παναγιώτης Σκλαβενίτης τις έβαλαν σ’ ένα τσουβάλι και τις πήγαινε στο σπίτι του Καραπάνου.

Επειδή αυτές κακαρίζανε… αυτοί μεταφέροντας τες φώναζαν «κουτσούνες πουλάμε, κουτσούνες» (κρεμμύδες)… για να καλύψουν με τις φωνές τους τα κακαρίσματα και έτσι να μη γίνουν αντιληπτοί στις γειτονιές πράγμα που έγινε τελικά.

Ο δε Μαρκετος βούτηξε μια κότα -πλακίδα- έξω από το σπίτι του. Αλλά ήτανε της Σοφούλας του «Τσικιν»… (κολλητά τα σπίτια τους στη Κατούνα). Την άλλη μέρα ακούγονταν φωνές από την Σοφούλα… Κούλα (γυναίκα του Μαλιαντωνη), «Κούλα πάει η πλακιδα μου, κατέβηκε η αλπού φαίνεται και μου τη πήρε».
«Ωχ και μένα μου λείπει μια που γέναγε κιόλας κάθε μέρα».
«Αχ την άτιμη δε θα μας αφήσει καμιά».

Τελικά το σφάξιμο δεν έγινε γιατί δυό της παρέας δεν φέρανε κότα… και η θειά Ζωίτσα εδίσταζε μην δημιουργηθεί παρεξήγηση από τα σπίτια μας.

Στο τέλος έσφαξε η θεια Ζωίτσα από τις δικές της και κάναμε το περιβόητο ρεβεγιόν!

Αυτά και άλλα περιστατικά -πλάκες διαδραματίζονταν εκείνη την τόσο αξέχαστη για μας περίοδο της νιότης μας με τον αγαπητό Γιάννη «Καραπάνο».

Περιγραφή Λάκης Λογοθέτης