Μια ζωή συνηθισμένη

Του Κώστα Πατρίκιου

(Αφιερωμένο σε όλους τους ναυτικούς)

Μολυβένια σύννεφα μπροστά
και ο Ήλιος μόλις έχει δύσει
το θαλασσοπούλι αργοπετά
προς το ερημωμένο βραχονήσι

ορφανός και μόνος μένω εγώ
στην γέφυρα του πλοίου πάνω
τι να κάνω η να σοφιστώ
βάρδια συναδέλφου αναλαμβάνω

και κοιτάζω πάλι πας στο χάρτη
μια βραχονησίδα αντικρίζω
χειμωνιάτικα μέσα στον Μάρτη
στον Ωκεανό εγώ γυρίζω

Το καράβι σχίζει τα νερά
Άξιο παλληκάρι πάντα βγαίνει
Τα θαλασσοκύματα τ’αψιφά
Μια ζωή για με συνηθισμένη

Ξάφνου η λαμαρίνα τρίζει κοπανά
Σείετε το πλοίο και κωλώνει
Μπρουμουτίζει μέσα στα νερά
Μα υψώνετε σε λίγο καμαρώνει

Γέρνει και μπατάρει δεξιά
Πριν καλά καλά ισιώσει
Κύματα μεγάλα σαν βουνά
Το ξαναχτυπούν να τελειώσει

Και κοιτώ το βραχονήσι πας στο χάρτη
Τι κοιτάζω εγώ αλήθεια για να δω ?
Μα ξεχνιέμαι και φωνάζω είναι σκάρτοι
Όσοι βρίζουν η μαλώνουν ναυτικό

Έτσι η βάρδια μου σιγά σιγά διαβαίνει
Γλύτωσα της νύχτας το σκοτάδι
Η καμπίνα μου σε λίγο μ’αναμένει
Που τα βρίσκω όλα ένα ρημάδι

Κάθομαι στην μοναξιά μου και κουνιέμαι
Σκέφτομαι πως ο σεισμός περνά διαβαίνει
Μα η ζωή που ζω και συλλογιέμαι
Είναι για μένα μια ζωή συνηθισμένη

ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ ‘GOUGH ΝΟΤΙΟΣ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ
CAPTAIN M/V MARINIK G ΜΑΡΤΙΟΣ 1997