HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΜια κριτική προσέγγιση στο βιβλίο «Ο Αγκιώτικος Πεζόβολος»

Μια κριτική προσέγγιση στο βιβλίο «Ο Αγκιώτικος Πεζόβολος»

Μια κριτική προσέγγιση στο βιβλίο «Ο Αγκιώτικος Πεζόβολος»
του Βαγγέλη Κ. Βερύκιου

Ήταν πραγματικά ένα ευχάριστο ξάφνιασμα και μια πολύ ευχάριστη συγκυρία η κυκλοφορία του βιβλίου «Ο Αγκιώτικος Πεζόβολος» του Αγκιώτη Βαγγέλη Κ. Βερυκίου, δεινού πεζοβολιστή και ¨πρύτανη¨ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή των λειτουργών της ψαρικής αυτής τέχνης, αφού δυστυχώς, όπως συμβαίνει με όλα τα ωραία παραδοσιακά μας ήθη και έθιμα, τέχνες και ανθρώπινες εργασίες ασχολίες, απαξιώνονται από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου και καταβροχθίζονται από τις παράπλευρες απώλειες του σύγχρονου πολιτισμού και της καταναλωτικής μανίας, που τον διακρίνει, και τις μεταβολές που επιφέρει στις διαπροσωπικές σχέσεις των τοπικών κοινωνιών.

Με σκέψεις που ξεκινούν από τα παραπάνω αναφερόμενα και στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης, που αφορά στο χωριό μας, στην τοπική κοινωνία και κυρίως στον συγγραφέα του πονήματος, με πολλή αγάπη και εκτίμηση στην αξιόλογη προσπάθειά του να ¨δώσει¨ στοιχεία και να αποτυπώσει κάτι που φεύγει, ώστε να αφήσει το στίγμα του, καταθέτω σαν εράνιο προσφοράς τις παρακάτω σκέψεις μου βγαλμένες απ’ την καρδιά μου, αφού εκ του περισσεύματος της καρδιάς θα λαλήσει το στόμα και θα γράψει το χέρι.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος «Ο Αγκιώτικος πεζόβολος» είναι καθαρά τεχνοκρατικό, αφού αναφέρεται σε στοιχεία που αφορούν στον ¨Αγκιώτικο πεζόβολο¨ πιο συγκεκριμένα στην ιστορία του σαν μέσου ψαρέματος, στο φτιάξιμό του κατά τμήματα με κάθε λεπτομέρεια και ενάργεια, που φανερώνουν βαθιά γνώση του αντικειμένου, και θεωρητική και πρακτική από τον γράφοντα, αλλά χαρακτηρίζεται και από βαθιά συναισθηματική σχέση και κατάθεση ψυχής που διαχέεται μέσα στα γραφόμενα και δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη και μάλιστα στον υποψιασμένο, ειδικότερα σε μας τους Αγκιώτες, που οδεύουμε προς το λυκόφως της ζωής μας, ενός ζωντανού κειμένου που εκπέμπει συναισθηματικές αναφορές για το παρελθόν του χωριού μας, ζωντανές θύμισες των παιδικών μας χρόνων, γίνεται αιτία νοσταλγίας και αγάπης αλλά και πόνος γι’ αυτά που ζήσαμε σε εποχές ανεπανάληπτες που δυστυχώς πρέπει να θεωρούνται οριστικά χαμένες στους μελλούμενους χρόνους, αφού η νέα των συγχωριανών μας δεν φαίνεται να συγκινείται και να ασπάζεται τα αναφερόμενα παραπάνω. Άλλες εποχές, άλλες αξίες, άλλα ήθη και έθιμα, άλλοι άνθρωποι.

Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφωνήσω μαζί με τον Βαγγέλη. Τί κρίμα!!

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου «ενθυμήματα… και άλλα» αναφέρεται σε μία πλατιά αναφορά πληροφοριών και χαρακτηρισμών για τα ψάρια που αλιεύονται με τον πεζόβολο, αλλά και γενικότερα στον αλιευτικό πλούτο της θαλάσσιας περιοχής του αγίου Νικήτα και γενικότερα της δυτικής Λευκάδας μέχρι τη Σέσουλα και πιο πέρα, συσχετισμένα με προσωπικές εμπειρίες του γράφοντα αλλά και διηγήσεις παλαιοτέρων συγχωριανών μας που σήμερα δεν βρίσκονται ανάμεσά μας, διανθισμένου με παλιές φωτογραφίες τόπων και προσώπων του χωριού μας. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου αποπνέει έντονη συναισθηματική χροιά και νοσταλγία, τότε που για το χωριό μας ο πεζόδρομος ονομάζονταν ¨λαγκάδι¨, η πλαζ ¨άμμος¨, η πηγή που χώθηκε ¨γλυκό νερό¨ και όλα τα κοντριά στην παραλιακή ακτή του χωριού μας ήταν επώνυμα και το καθένα με το όνομά του. Οι μαρτυρίες του παπά Κώστα Βερύκιου Καλαμάκη, πατέρα του Βαγγέλη και δεινού πεζοβολιστή, της θειά Αλεξάνδρας, της θειά Διαμάντως, η αναφορά σε άλλους μακαρίτες συγχωριανούς μας Νικόλα Φέτση (Μπλέτσο) αλλά και οι προσωπικές μαρτυρίες του γράφοντα, δημιουργούν όλη αυτή την συναισθηματική και νοσταλγική ατμόσφαιρα που και παραπάνω ανέφερα και δημιουργού σε ΄μας του λίγους εναπομείναντες Αγκιώτες της παλαιάς γενιάς σφοδρές συναισθηματικές καταστάσεις και νοσταλγίες, αλλά και απέραντη θλίψη αφού δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε, αμυντικά τουλάχιστον, σ’ αυτή την κατάσταση. Αλλά ¨το ποτάμι δεν μπορείς να το φράξεις με την παλάμη σου¨ όπως έλεγαν οι παλιοί. Και εδώ ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται η πολύτιμη εισφορά του πονήματος του Βαγγέλη. Στο φράξιμο του ποταμιού με την χούφτα του. Πολλοί θα πουν ¨προσπάθεια χωρίς καμιά ελπίδα επιτυχίας¨. Λογικά ίσως και να έχουν δίκιο. Αλλά υπάρχει και η άποψη της οποίας και εγώ είμαι θερμός υποστηρικτής ότι η ιστορία συχνά διαψεύδεται για τους συνετούς και νουνεχείς και δικαιώνει τους ρομαντικούς και νοσταλγούς και ιδιαίτερα στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών, αρκεί να φανούμε αρωγοί και να βοηθήσουμε παρόμοιες προσπάθειες. Ο Βαγγέλης άνοιξε ένα μονοπάτι σ΄ αυτήν την κατεύθυνση και γι’ αυτό είναι άξιος θερμών ευχαριστιών από όλους μας αλλά και σε πρακτικό καθημερινό επίπεδο καθήκον όλων μας είναι να αγκαλιάζουμε και να συνεπικουρούμε τέτοιες προσπάθειες.

Και τελειώνω αναφερόμενος σε ένα εδάφιο από τον επίλογο του βιβλίου, που αιτιολογεί και το γράψιμό του: «και δεν θα υπάρχει (για τον πεζόβολο) καμία ελπίδα να τον ξαναδούμε – καμία ελπίδα να ξαναγυρίσει πίσω». Εγώ είμαι απόλυτα βέβαιος και αισιόδοξος ότι το βιβλίο του Βαγγέλη ¨ο Αγκιώτικος πεζόβολος¨ θα γίνει το έρεισμα και το στήριγμα και η ζωντανή ελπίδα ¨ο Αγκιώτικος πεζόβος¨ να ζήσει και να μακροημερεύσει.

Βασίλειος Φέτσης
Λευκάδα 7/11/2018

Προηγουμενο αρθρο
Δελτίο Τύπου ΚΚΕ για την κατάσταση στο ΧΑΔΑ της Λευκάδας
Επομενο αρθρο
Ανοικτή επιστολή προς κάθε αρμόδια Αρχή - του Χρήστου Παπαδόπουλου

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.