HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΜνήμες καλοκαιριού – Του Γιάννη Γ. Χόρτη

Μνήμες καλοκαιριού – Του Γιάννη Γ. Χόρτη

Το χωριό στη μνήμη μου, όπως και στη μνήμη των περισσότερων, είναι συνδεδεμένο με το καλοκαίρι, τόσο μάλιστα που όπου κι αν βρίσκομαι την εποχή αυτή “νιώθω” έντονη τη μυρωδιά του θερισμένου σιταριού,
“βλέπω” τις θημωνιές στ’ αλώνια, “ανεβαίνω” κάτω από τον καυτό ήλιο στη σβάρνα και οδηγώ τα ιδρωμένα από το λιοπύρι και τον κάματο άλογα στο αλώνισμα.

berger1

Όπως και οι άλλοι συνομήλικοί μου, βοηθούσαμε, ο καθένας με τον τρόπο του, στις διάφορες εργασίες της εποχής. Η συμμετοχή μας αυτή μας οδηγούσε στη γνωριμία του χώρου και στη βαθύτερη επαφή μας με το τοπίο. Από τα χωράφια και τα αμπέλια των μικρών οροπεδίων που διαμορφώνονταν ανάμεσα στους ορεινούς όγκους (Φτελιά, Μακρύκαμπος, Τραχωλαρές, Βάτοι, Γούρνες κ.ά.) κατεβαίναμε στα κτήματα που ήταν σκαρφαλωμένα, “κρεμασμένα” θα έλεγε κανείς, στις πλαγιές των βουνών.

Επρόκειτο για μικρές επίπεδες επιφάνειες, αμφιθεατρικές, τα “σκαλιά”, που χωρίζονταν μεταξύ τους με ξερολιθιές και μαρτυρούσαν τον τεράστιο μόχθο των ανθρώπων που τα είχαν δημιουργήσει, χωρίς τα τεχνολογικά μέσα της εποχής μας, παρά μόνο με τα ροζιασμένα χέρια και τον ιδρώτα τους. Αυτό που σήμερα μας φαίνεται γραφικό κρύβει πίσω του την ψυχή και τον αγώνα των ανθρώπων που ήθελαν να δημιουργήσουν και να προκόψουν στη φτωχή και πετρώδη γη που γεννήθηκαν.

52

Όλοι αυτοί ήταν οι γονείς μας και οι παππούδες μας, οι δικοί μας άνθρωποι, που πάλευαν με σύντροφο τη φτώχεια αλλά και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, όχι τόσο για τους ίδιους αλλά για τα παιδιά τους. Ήταν οι γενιές της ανιδιοτελούς προσφοράς. Ας είναι οι γραμμές αυτές ένα προσκλητήριο μνήμης για όλους …

Ύστερα ήταν τα κτήματα κάτω απ’ το χωριό, που κι αυτά αποτελούνταν από σκαλιά, μα με περισσότερο χώμα. Τα κτήματα αυτά “ροβολούσαν” μέχρι το φαράγγι της Κολόνης, που έδινε την αίσθηση ότι κάποιος μυθικός γίγαντας με ένα τρομακτικό χτύπημα το δημιούργησε, για να τα χωρίσει απ’ το απέναντι βουνό του Κωμηλιού, το οποίο υψώνεται κάθετο πάνω από τη θάλασσα του Ιονίου.

53

Στην περιοχή κάτω απ’ το χωριό βρισκόταν και η πηγή της Παναγιάς, από την οποία, εκτός των άλλων, αρδεύονταν οι λαχανόκηποι, που κάλυπταν με την εποχιακή τους παραγωγή μεγάλο μέρος των διατροφικών αναγκών του χωριού, ώστε αυτό να θεωρείται προνομιούχο σε σύγκριση με άλλα χωριά που δεν διέθεταν σε αφθονία το πολύτιμο αγαθό του νερού.

Όλους αυτούς τους τόπους που ήταν ζυμωμένοι με τον ιδρώτα των παλαιότερων εμείς τα παιδιά τούς περπατούσαμε το καλοκαίρι και γινόμαστε ένα μαζί τους, ιδιαίτερα εκεί που είχαμε κτήματα. Τους θεωρούσαμε τόσο οικείους, κάτι σαν προέκταση του σπιτιού μας, τόσο αγαπημένους, σαν να ήταν όντα έμψυχα. Το “Πάμε στη Ράχη ή στις Απιδιές” ήταν σαν να λέγαμε “Πάμε στο σπίτι μας”.

Οι τόποι του χωριού μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, γιατί είναι οι μνήμες μας, γιατί μας συνδέουν με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που χάθηκαν για πάντα απ’ τη ζωή μας και μας τα θυμίζουν κάθε στιγμή που βρισκόμαστε εκεί. Όμως τα μέρη των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων έχουν σήμερα αλλάξει. Το όλο τοπίο που έσφυζε από ζωή φαίνεται έρημο. Τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα και έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειφθεί. Τα αμπέλια, που έδιναν ένα ιδιαίτερο χρώμα στο τοπίο, έχουν ξαμπελωθεί. Πολλοί αγροτικοί δρόμοι είναι πλέον κλεισμένοι από τους θάμνους και τα βάτα. Οι φωνές των παιδιών και των ανθρώπων που επέστρεφαν με τη δύση του ήλιου από τον κάματο της μέρας βουβάθηκαν. Λίγοι πια έχουν απομείνει που ζουν στο χωριό.

Οι περισσότεροι που το επισκεπτόμαστε το καλοκαίρι έχουμε υιοθετήσει το καταναλωτικό μοντέλο ζωής. Το αυτοκίνητο, η καλοπέραση, η άνεση είναι οι προτεραιότητές μας. Ωστόσο, στα πιο μυστικά βάθη της ψυχής μας παραμένουν οι μνήμες από το παρελθόν, οι βασανισμένες από το μόχθο μορφές των γονιών και των παππούδων μας, οι ήχοι και τα χρώματα μιας άλλης εποχής. Αυτή πιστεύω είναι η αληθινή μας ζωή, που δεν μπορεί να σβηστεί όσος χρόνος κι αν περάσει, όσες αλλαγές κι αν γίνουν. Σ’ αυτήν θα γυρνάμε τις στιγμές που μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, όπως ο οδοιπόρος στην πηγή, όπως ο ξενιτεμένος στο χώμα που τον γέννησε…

ΠΗΓΉ: tachortata.blogspot.gr

Προηγουμενο αρθρο
Μια λατέρνα στην κεντρική αγορά της Λευκάδας
Επομενο αρθρο
Προγράμματα Άθλησης για όλους 2014-2015 από το Δήμο Λευκάδας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.