HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΜπακαλιάρος σκορδαλιά

Μπακαλιάρος σκορδαλιά

Τον Τσιφόρο δεν τον ήξερα. Μου τον έμαθε η Μπιμπή. Ένα ρομάντζο που είχα παλιότερα, μια μέρα του Ευαγγελισμού, που κάτσαμε σε μια ταβέρνα να φάμε μπακαλιάρο. Τότε ήταν που μου ξεφούρνισε τα παρακάτω:

«Στο σπίτι δεν κάνουμε ποτέ σκορδαλιά. Όχι πως δε μ’ αρέσει. Τρελαίνομαι. Αλλά η Πίτσα.
– Εγώ σκορδαλιά δεν τρώω. Δεν μπορώ να πηγαίνω κάπου και να μυρίζω σκόρδα.
– Εμ’ αφού τρως σκορδαλιά τι θες να μυρίζεις, ρε γυναίκα; Ξυνόγαλο;
– Σκορδαλιά δεν έχει!
Μεγάλος καημός είναι αυτός και η άλλη, η Βιβή, με καταλαβαίνει.
– Μη στενοχωριέσαι, Πίπη μου. Άμα φτιάξω σκορδαλιά, θα σου τηλεφωνήσω να φάμε.

Η Πίτσα είναι η δική μου και η Βιβή κανενός. Είναι δύο από τις καλύτερες φιλενάδες του κόσμου. Λένε μεταξύ τους χρυσό μου κι αγάπη μου, φιλάνε στον αέρα και αγγίζουνε τα μάγουλά τους. Συμφωνάνε σε όλα και μάλιστα στο διαζύγιο της Βιβής, πήγε μάρτυρας η Πίτσα. Έχουνε μυστικά, παίζουνε κουμ-καν, κόβουνε σεντόνια στις άλλες και τις βρίζουνε δεόντως και γενικά περνάνε σαν αδερφούλες.

– ‘Ελα μωρή, φτιάξε λίγη σκορδαλιά στο παιδί…
– Σκορδαλιά όχι!
– Αγοράκι είναι…

Αγοράκι είμαι και σας παρακαλώ, Βιβή, μη με παραχαϊδεύεται γιατί έχετε και ωραία ματάκια, είστε και τρυφερούλα, μ’ αρέσετε και αρκετά και αγοράκι είμαι… Βέβαια κάνα δυό φορές που πήγα να σας ξεμοναχιάσω, Βιβή, κάνατε μουτράκια…

– Δεν ντρέπεσαι;
– Ντρέπομαι, αλλά πάντα μετά…
– Και η Πίτσα;
– Ντρέπεται κι αυτή. Όλοι ντρεπόμαστε. Ξέρεις τι ντροπαλή οικογένεια έχουμε βγει;
– Άλλο λέω. Η Πίτσα είναι φίλη μου…
– Εμ’ με τους φίλους μας πάμε! Είδες κανένα να πάει με τους εχθρούς του;
– Εγώ τις φίλες μου δεν τις προδίδω…

Εγώ τις φίλες μου δεν τις προδίδω χαχάνιζε η Βιβή κι άμα η Βιβή γελάει, εσύ παίρνεις θάρρος. Κι άμα παίρνεις θάρρος, προχωρείς… Κι άμα προχωρείς, φτάνεις έξω από τη πόρτα της.

– Άντε καληνύχτα…
– Έτσι ξερά; Δε θα μου δώσεις ένα φιλάκι;
– Ντροπή! Και η Πίτσα;
– Δώσε μου εσύ και θα μου δώσει και η Πίτσα!
– Άντε φύγε…

Τη σκορδαλιά όμως δεν έχω παράπονο. Μου την προσφέρει η Βιβή. Άμα μαγειρέψει, με μπακαλιάρο, με κολοκυθάκια, με οτιδήποτε, με παίρνει τηλέφωνο.

– Πίπη, θες να φας σκορδαλιά;
– Έρχομαι!
Και η Πίτσα γκρινιάζει:
– Να πας! Αλλά μη μου έρθεις εδώ μετά και σκυλοβρωμάς. Μετά στο γραφείο σου παρακαλώ.
Αυτά γινόντουσαν και περνάγαμε ζάχαρη οι τρεις μας. Καμιά υποψία δεν έβαλε ποτέ στο μυαλό της η Πίτσα. Σάματι έχει και μυαλό… Περιποιότανε τη φιλενάδα της. Την παίρναμε πάντα έξω μαζί μας. Κάναμε ότι επιβάλετε σε μια καλή φίλη χωρίς καβαλιέρο. Γενικά ψιλομεζέδιαζα με τη Βιβή, χωρίς βέβαια να μου δίνει και πολλά, αλλά μ’ άρεσε.

1
Εμείς οι άντρες είμαστε παλιόμουτρα. Μπορούμε να’ χουμε μια γυναικούλα καλή και αφοσιωμένη, μπορεί να μας δίνει τα πάντα, αλλά άμα δούμε ξένο δεν ησυχάζουμε. Η Βιβή δεν ήταν καλύτερη από την Πίτσα. Αντίθετα. Είχε όμως τη γοητεία του ξένου. Κι εμένα μου είχε μπει ο διάολος μέσα μου.
Να πούμε όμως και το άλλο. Είναι και κάτι φιλενάδες που γουστάρουνε να ξελογιάζουνε τον άντρα της φίλης τους και χωρίς άλλο η Βιβή είναι από δαύτες. Εδώ πια είναι φως φανάρι. Και το κακό είναι ότι το φως του φαναριού δεν το είδα μόνο εγώ, το είδε, αργά λιγάκι, αλλά θετικά και η Πίτσα.

– Δε σου φαίνεται ότι της παρακάνεις γλύκες;
– Εγώ;
– Αλλά ποιός;
– Όχι μωρέ, μόνη της είναι η κοπέλα, φίλη μας είναι, τη περιποιούμαι!
– Να σου λείπει…

Τη πρώτη φορά τα είπε αυτά, τη δεύτερη αγρίεψε:

– Το ξέρεις ότι το παράκανες;
– Τι έκανα;
– Με αυτή τη κατσίκα. Σε είδα πως την έσφιγγες απόψε στο χορό. Και την τάϊζες. Την πρόσεχες της χαμογελούσες.
– Σε παρακαλώ, με προσβάλεις.
– Αυτό που σου λέω! Για να μην την αρπάξω από το τσουλούφι και γίνουμε χάλια!
– Τσάμπα χαλάς τη ζαχαρένια σου!
– Κάντο ξανά και θα σου πω εγώ!

Άφησα πέρασε μια εβδομάδα, αλλά δε με αφήνει η τσαχπινιά, είμαι τσαχπίνης. Κείνο το βράδυ που γυρνούσαμε από τα μπουζούκια, η Πίτσα ήταν εκτός εαυτής.

– Γιατί την έβαλες μπροστά στο αυτοκίνητο;
– Ε, που να την βάλω , να την δέσω και να τρέχει από πίσω;
– Μπροστά είναι η θέση η δική μου!
– Ε, να μην είναι και μόνη!
– Τον κακό της τον καιρό!

Και αυτό φίλοι μου, «τον κακό της τον καιρό» το είπε και της ίδιας της Βιβής. Έκλαψε η Βιβή, γκρινιάξανε, βριστήκανε και πάει η φιλία, τέρμα. Κι εγώ έχασα τη Βιβή και το κυριότερο έχασα και τη σκορδαλιά. Μάλιστα. Είχαμε και τρώγαμε, πάει κι αυτή.
Δε περάσανε τρεις μέρες, τηλεφώνημα στο γραφείο.

– Πίπη, Βιβή εδώ.
– Τι κάνεις παιδί μου;
– Τι να κάνω, είμαι πολύ συγχυσμένη. Θέλω να σε δω.

Πέρασε από το γραφείο και φύγαμε με το αυτοκίνητο.

– Είναι φρικτή.
– Εμένα το λες, που τη παντρεύτηκα…
– Ακούς να υποψιαστεί ότι εσύ κι εγώ… Και δεν φταίει κανείς, φταίω εγώ που κράτησα χαρακτήρα!

Βεβαίως! Γιατί αν ήθελα θα σε είχα όλο δικό μου! Αλλά της χρειάζεται, δεν της χρειάζεται;

– Και τι καθόμαστε;
– Σπύρο εσένα σε συμπαθώ!
– Αμ’ εγώ!
– Πίπη, όχι τίποτα άλλο, έτσι για να εκδικηθώ, θα έρθεις σπίτι μου.
– Πάμε.
– Όχι απόψε, αύριο το μεσημέρι, θα ‘χω και μπακαλιάρο σκορδαλιά… Έτσι για να δεις τι πραγματικά αξίζει η Βιβή!

Έβαλα λοιπόν τον Αλέκο να μου τηλεφωνήσει σπίτι για να ψήσω τη Πίτσα.

– Πίπη, αύριο έρχονται κάτι Ιταλοί προμηθευτές και για να κλείσει η δουλειά θα τους κάνουμε τραπέζι το μεσημέρι. Μόνο άντρες…

Η Πίτσα που απάντησε στο τηλέφωνο, το κατάπιε αμάσητο. Και να το άλλο μεσημέρι, μυρωμένος και θαυμάσιος να ‘μαι στης Βιβής.

– Τι σου ‘χω;
– Τί;
– Μπακαλιάρο σκορδαλιά!
– Σώωωωωπα!

Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα μυρίσω της Πίτσας, αλλά θα το δικαιολογούσα. Για φαγητό ήμουνα, σκορδαλιά έφαγα. Στο κάτω, κάτω, η Πίτσα σκορδαλιά δε φτιάχνει! Είμαι και λαίμαργος, έπεσα με τα μούτρα. Έφαγα, έφαγα, έφαγα, έσκασα! Και στις πέντε, να μια πίσω σπίτι μου να φρεσκάρω. Δεν είχα καλομπεί, με περίμενε στη πόρτα η Πίτσα.

– Κάνε χα!
– Τι έπαθες καλέ;
– Κάνε χα, είπα!
Έκανα κι εγώ, χα!
– Σκορδαλιά ε; Μυρίζεις ε; Πάλι στης Βιβής μωρέ;
– Όχι, με τους Ιταλούς…
– Ποιους Ιταλούς ρε αχαΐρευτε! Τώρα μου τηλεφώνησε. Για να μου αποδείξει ότι δεν έφταιγε αυτή. Εσύ της κολλούσες… Η κοπέλα είναι εντάξει. Κοίταζε να σε αποφύγει, αλλά εσύ…

Με τη Βιβή, η Πίτσα τα ξανάφτιαξε. Εγώ όμως έμεινα μπουκάλα. Δε με παίρνουνε πια μαζί… Κι έχασα και τη σκορδαλιά. Αυτό είναι που με σκάει..!».

Φίλιππος Βουκελάτος

Προηγουμενο αρθρο
Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου στο Νυδρί
Επομενο αρθρο
Συνέντευξη του προπονητή της Δόξας Λευκάδας Φώτη Τακιανού

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.