Νέες αντικεμενικές αξίες

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Αντικειμενικές αξίες
Ανεβαίνουν στα χωριά και στις φτωχικές περιοχές

Ένα σπιτάκι στο χωριό περίπου δυο αιώνων
υπήρξε κάποτε ζεστή εστία των προγόνων.
Το ανώγειο ήταν ξύλινο, το ισόγειο από πέτρα
και κάθε του επιφάνεια τριάντα έξι μέτρα.
Με τον καιρό τα ξύλα του τα έφαγε η σαπίλα,
που πέσανε και λυώσανε σα φθινοπώρου φύλλα.
Μα κι οι βροχές και οι σεισμοί ρημάξαν τα ντουβάρια
και κάθε τόσο πέφτουνε σα δόντια τ’αγκωνάρια.
Όσο υπήρχαν ζωντανά, σ’εκείνα τα ρημάδια,
τα μάντρωναν και τ’άρμεγαν τα πρωϊνά και βράδια.

Τυχαία εκείθε πέρασε ένα τρανό κεφάλι
κι αμέσως του’ρθε έμπνευση λεφτά απ’εκεί να βγάλει:

«Ας μην υπάρχουν ζωντανά, ορθός αν τοίχος μένει
έχει απ’τα γεννοφάσκια του αξία κεκτημένη.
Τι αξία έχει σήμερα το ερειπωμένο κτίριο
σαφώς υπολογίζεται με μαχητό τεκμήριο.
Ο κύριος και κάτοχος θα πρέπει ν’αποδείξει
γιατί δε μπόρεσ’ ο σεισμός τον τοίχο αυτόν να ρίξει.»

Κι είπε γριά που μάσαγε με κόπο το ψωμί της
θυμούμενη τι τράβηξε στη δύσκολη ζωή της:
«Δε πέφτουν,γιε μου, εύκολα τα παλιακά ντουβάρια
που φύτρωσαν στις δέσες τους λειχήνες και χορτάρια.
Με κάποιο πράμμα δυνατό ο τοίχος μου θα πέσει.
Κόπιασ’εδώ κυρ υπουργέ και πάρε καλή θέση.
Με το κεφάλι το τρανό τον τοίχο αυτόνε χτύπα
και στο ντουβάρι τι τρανή θα δεις ν’ανοίγει τρύπα.
Στους άσπρους χρόνους σκόρπαγες, στους μαύρους τα μαζώνεις
και όπου βλέπεις δυστυχιά το χέρι σου απλώνεις.
Έξω απ’το φέσι το μυαλό αν το’χουν υπουργοί
φιάχνουνε φτώχεια που γεννά αηδία και οργή.»