Νοσταλγία – Της Σοφίας Κοψιδά-Γαληνού

Προχθές στην τηλεόραση γέμισα νοσταλγία.
Τα μάτια μου δακρύσανε, όταν εις την ΕΤ3
Είδα εικόνες όμορφες ,παλιές και ξεχασμένες.
Στενά σοκάκια σκοτεινά ή μισοφωτισμένα,
Μα με καντάδες όμορφες ήταν χρωματισμένα.
Σε μισοσκότεινο στενό είδα, λοιπόν, τον Φώντα
Με άντρες καμιά δεκαριά, με πρίμα και σεκόντα,
Να περπατούν καντάροντας τραγούδια ξεχασμένα.

Τα βράδια είναι ορφανά χωρίς τον Καμινάρη.
Με την κορνέτα του έβγαινε τα βράδια να σολάρει.
Οι κανταδόροι βγαίνανε τα βράδια με κιθάρες,
Να τραγουδούν, όπου αγαπούν, τους πόθους, τις λαχτάρες.
Και σπάζοντας τραγουδιστά της νύχτας τη σιωπή,
Λιμπρέτα τα παράθυρα, ο έρωτας να μπει.