Νόνη Σταματέλου: Έλλειψη χώρου – Γράφει η Βούλα Σκαμνέλου

Είναι χαρά να διαπιστώνεις πως η νέα ποιητική συλλογή της Νόνης Σταματέλου, «Έλλειψη χώρου», από τις εκδόσεις Μελάνι, Νοέμβρης 2015, μπορεί να σε πάει και να σε φέρει «ΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ» (τίτλος ποιήματος του Νάνου Βαλαωρίτη).

Μπορεί να σε πάει και να σε φέρει, κουνώντας σε όχι αποκλειστικά μόνο στη «Μετέωρη στο χρόνο» κούνια της «απ’ την ψηλή κορομηλιά», αλλά σε όλα τα άλλα μέρη. Σ’ αυτά που περιλαμβάνουν τα τοπία της ποίησης και της λογοτεχνίας, καθώς επιτελούν τις γνωστές «λειτουργίες» τους. «Λειτουργίες» που αναλύονται αενάως από τους κριτικούς, «νιώθονται» ανεξάντλητα από τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, αλλά προπαντός υπονοούν ένα ωραίο και αναγκαίο «φευγιό».

Στις λειτουργίες της ποίησης ας συνυπολογισθεί με όλες τις επιφυλάξεις και αυτή, όπως τη θέτει ο Αntonio Tabucchi: «να κρυφοκοιτάζει τη ζωή που πρέπει να ζήσουμε». Ο χαρακτηριστικός στην επικαιρότητά του τίτλος της τρίτης ποιητικής της συλλογής: Έλλειψη χώρου, μπορεί δηλαδή να σε προσανατολίσει στην ουτοπία μιας άλλης χωρικής αναζήτησης διεξόδων. Έτσι τουλάχιστον ενδέχεται οι πόρτες να ανοίξουν επιτέλους, «η επίμονη μνήμη» να παρουσιάσει «ένα μετέωρο βέλος προς τη χαρά», η κραυγή: «δεν έχω τόπο και δε χωράω πουθενά» να σιγάσει, ενώ «μια υποψία Άνοιξης» δε θα αφορά μόνο «στην εσάρπα». «Τα υπόλοιπα μαύρα» της ποίησής της σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα της εποχής συνδέονται και με το ότι «στους ναούς της πατρίδας» της «φωλιάζουν λύκοι», ενώ «οι ποιητές κρεμάστηκαν στις πλατείες…».

Η «αλαφροϊσκιωτη ματιά» της θα μας κάνει λοιπόν να νοσταλγήσουμε την απλότητα της ποίησης, να νιώσουμε τη δική μας έλλειψη χώρου, να ελπίσουμε, να ταυτιστούμε κάπως και να μελαγχολήσουμε «ασυστόλως», απολαμβάνοντας μαζί της κι εμείς αυτό το είδος της δικής της ποιητικής παιδικότητας, σαν «σκολαρούδια με χτυποκάρδι στη φωνή». Έτσι μόνο και με όλα αυτά θα «καταλαγιάσουν τα ζούζουλα και θα καταπραΰνουν τα μούμουλα» (μέρες που είναι), το ασφυκτικό πλαίσιο της α-τοπίας της, αφού ακόμα και η αγκαλιά «του» είναι «αχώρητη», ώστε να βρεθεί χώρος πλήρους ελευθερίας.

Άλλωστε, τι άλλο μπορεί να είναι τα ποιήματα εκτός από «σωριάσματα», «επί πτερύγων ανέμων» «ευτυχώς» και μιλήματα μουσικά για τη θλίψη των ανθρώπων που «κουρνιάζει στα λίγα δένδρα»; Και στην τρίτη της ποιητική συλλογή η Σταματέλου κρατάει τα γνωστά μοτίβα της ποιητικής της, έτσι όπως υφάνθηκαν στην πρώτη ποιητική της συλλογή «Παιχνίδι Αιχμηρό», και με κάποιες τροποποιήσεις και μεταλλάξεις: το μοτίβο του έρωτα και του θανάτου, το μοτίβο του πόνου και της μελαγχολίας, το μοτίβο των αγγέλων και του θεού, καθώς και το μοτίβο της προσδοκίας. Αγαπημένα μου ποιήματα: Γενέθλια, Πέρα, Τα σύνορα, Παιδικό (συγκρατεί κάτι από την Αυγούλα του Ρώτα), Μετέωρη στο χρόνο, Το γέλιο σου και Στον πατέρα μου.(Τι έγινε αλήθεια το κοπαδάκι του και πώς τοποθετείται τώρα μετά το θάνατό του απέναντι στα δελτία καιρού;)

Καλή ανάγνωση.