HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΟδός Πεφανερωμένης… ο δρόμος της ζωής μου!

Οδός Πεφανερωμένης… ο δρόμος της ζωής μου!

Της Μαριάνθης Βουκελάτου

Σήμερα άνοιξα το παράθυρο της μνήμης και τραβώντας τη κουρτίνα της με βρήκε ένας εκτυφλωτικός ήλιος, ο ήλιος των παιδικών μου χρόνων! Έκλεισα τα μάτια και ανοίγοντάς τα βρέθηκα στο δρόμο της γειτονιάς μου που μεγάλωσα… την οδό Πεφανερωμένης.

12516063_506438789556783_2043813321_n

Όλα τα χρώματα ήταν τόσο έντονα και ζωηρά όπως τα παιδικά μας όνειρα! Με συνεπήρε μια μελωδία που είχα πολλά πολλά χρόνια ν’ ακούσω… το κόασμα των βατράχων που έβγαινε από τη σούδα που περνούσε απέναντι από το σπίτι μου (τώρα πια έχει γίνει πεζοδρόμιο). Πήγα κοντά και είδα το νερό να τρέχει γρήγορα, λες και θα καθυστερούσε στο ραντεβού του με τη θάλασσα. Τα αγριόχορτα, καταπράσινα και πολλά, να κρατούν σαν πολύτιμα πετράδια σταγόνες νερού, προσπαθούσαν να αντισταθούν στη δύναμη του νερού, λικνίζοντας τα κλαράκια τους πέρα δώθε και μέσα στο νερό πολλά βατράχια άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα να τελούν ένα ατέλειωτο τραγούδι χωρίς ίχνος φάλτσου!

Στην άκρη του δρόμου υπήρχαν μικρές λακκούβες με παγωμένο νερό και… τσακ τσακ τις έσπαγα με τα παπούτσια μου…

Πιο πέρα προσπαθούσα να μάθω ποδήλατο… είχα νιώσει κάθε χαλίκι στα πόδια και στα χέρια μου, κάθε φορά που έπεφτα.

111

Απόγευμα πια και όλα τα παιδιά της γειτονιάς, μαζευόμασταν να παίξουμε όσα παιχνίδια υπήρχαν: μήλα, κυνηγητό, κρυφτό, ποδόσφαιρο, πόλεμο(!!!) και… βαρελάκια, με το άγρυπνο, πάντα, μάτι της μάνας. Εγώ και τ’ αδέρφια μου, όλη τη βρόμα του δρόμου τη μαζεύαμε πάνω μας και την εναποθέταμε σε μια βρύση στο κήπο καθώς μας έπλενε η μάνα μαζί με την απαραίτητη ψαλμωδία.

Οι πρώτοι που είχαν φέρει τηλεόραση στη γειτονιά ήταν οι λατρεμένοι μου γείτονες, Παναγιώτα και Αντώνης Μήτσουρας. Τι έκαναν λοιπόν: Όταν είχε ελληνική ταινία, έβγαζαν από τη μπροστινή πόρτα τη τηλεόραση και… έτοιμο το σινεμά!

Μαζευόμασταν όλη η γειτονιά με τα μαξιλαράκια για να κάτσουμε κάποιοι στο πεζούλι του δρόμου και με σκαμνάκια που τα τοποθετούσαμε στο δρόμο, γιατί η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ήταν μια ιερή στιγμή της γειτονιάς γιατί όλοι μαζί διασκεδάζαμε και, δεν ξέρω αλλά, άλλη γλύκα έχει όταν μοιράζεσαι με αγαπημένα άτομα κάτι πολύ απλό και συνάμα πολύ δυνατό, παρά να το κάνεις μόνος σου κλεισμένος στους 4 τοίχους του σπιτιού σου. Η ησυχία βέβαια ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας γιατί είχαμε και τα σχόλια από κάθε παρευρισκόμενο και βέβαια όταν είχε κωμωδία το κακαριστό γέλιο της (άλλης λατρεμένης γειτόνισσας) Τσάντας Χαλικιά ακουγόταν πολλές γειτονιές πιο πέρα.

Τα ανοιξιάτικα βράδια, με τις κωλοφωτιές, λες κι έπεφταν όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού και τρεμόσβηναν ανάμεσα στις φυλλωσιές δεξιά κι αριστερά του δρόμου!

Πόσες φορές ο πατέρας σ’ αυτό το δρόμο κυνήγησε εμένα και τ’ αδέρφια μου, με την απειλή του ξύλου με τη ζωστήρα, για να κοιμηθούμε το μεσημέρι…

Ώρα πια να τραβήξω τη κουρτίνα της μνήμης και να κλείσω, ξανά, καλά μέσα στη καρδιά μου, όσα ξανάζησα.

Αχ, ο δρόμος μου, είναι τόσο γλυκά συνδεδεμένος με τη ζωή μου! Ακόμα και τώρα, που τα χρώματα δεν είναι τόσο έντονα εδώ στη μεγαλούπολη, ο δρόμος μου έχει ακόμη τη λάμψη των παιδικών μου χρόνων……

Προηγουμενο αρθρο
Σεισμόπληκτοι της Νοτιοδυτικής Λευκάδας: Η υπομονή μας τελείωσε…
Επομενο αρθρο
Το πρόγραμμα από τη Βέρνη προς τη Λευκάδα για το 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.