Οι γυναίκες της Λευκάδας είναι ηρωίδες…

…Μα το καμάρι του ματιού της Λευκάδας είναι η κορμοστασιά της χωριάτισσας. Είναι χαρά θεού να τις βλέπεις πάνω στα χωριά να μαζεύονται στη βρύση να γεμίζουν τις στάμνες και τα βαρέλια με νερό. Βαστάει η κάθε μια πάνω στο κεφάλι της είκοσι με πενήντα οκάδες.

Από μικρές μαθαίνουν να βαστάνε όλο αυτό το βάρος πράγμα που τις κάνει άμα μεγαλώσουν να έχουν μια περπατησιά περήφανη, κομψή, λυγερή, σαν να αρμενίζει φρεγάτα ή ακόμα σα να περπατά κυπαρίσσι. Η φορεσιά τους πράσινη σκούρα και καφέ προβάλλει τα χαρίσματά τους ακόμα πιο έντονα.

Γελαστές, όμορφες, με στητό στήθος, ψηλές, λιγνές με φεγγαρίσιο κόρφο, διασχίζουν χιλιόμετρα, σκαρφαλώνουν κατσάβραχα με αφάνταστη ισορροπία. Όμως δουλεύουν σκληρά.

Οι γυναίκες στη Λευκάδα είναι ηρωίδες. Εκείνες βαστάνε το σπίτι και τελειώνουν τις πιο σκληρές δουλειές στο χωράφι. Όλα περνάνε από το χέρι τους. Λεφτό δε σταματάμε. Σ’ όλη τους τη ζωή…*

* Μίνως Αργυράκης, «Μερικές μέρες στη Λευκάδα το 1958»