Οι Ζυγιές –Τα όργανα

Όλα τα χωριά ένα γύρο στήνανε τα πανηγύρια τους, όλα. Απ’ το Καλαμίτσι ως τ’ Αθανοδράγανα, απ’ τον Αη-Πέτρο ως τη Νικιάνα, απ’ τον Αη-Λιά κι ως τα Μεγανησοχώρια, ολούθε.

Τρία μερονύχτια σε μια χωραφαλάνα του χωριού, σ’ ένα ταβλοπάταρο, τα βιολιά βαστούσαν ντόπιους και ξενοχωρίτες στου πανηγυριού τις προσταγές, τις κλαρινόηχες.

Το κλαρίνο και το σαντούρι. Η κιθάρα και το λαούτο. Όργανα φκιασμένα από χέρια λαϊκά, ψυχές λεβέντικες, πνέματα λεύτερα. Το κλαρίνο, φίλε μου, είν’ ο αυλός του πανάρχαιου του Έλληνα, του μουσολάτρη, του μουσοθρεμμένου.

Και το σαντούρι… Τέχνη του χεριού, ανάλαφρη. Θυμάμαι τον Καμπίλαυκο, ένα σαντουρτζή αξεπέραστο κείνα τα χρόνια στη Λευκάδα. Μονάχος του έφκιανε το σαντούρι του, καταδικό του. Τέχνη πάππου προσπάππου, ιερή. Μονάχος του και τα σαντουροπίρουνα. Κείνος, πάλε, δεν έπαιζε, λειτουργούσε!…

Λειτουργία, μαθές, είναι το κλαρίνο, λειτουργία το σαντούρι, το λαούτο, η μουσική όληνε. Ναι, μα σαν δεν φκιασιδώνεται, σαν δεν μπογιαντίζεται. Τι τα θες;

Η ζυγιά δεν έκανε δίχως τραγουδίστρια. Θα ‘τανε λειψή, άκομψη, πες. Οι βιολιτζήδες, ξέρανε ποια θα πάρουνε, το πότε και το πώς.

Τα βιολιά δεν στήνανε μονάχα πανηγύρια σ’ αλάνες, καφενέδες και γειτονιές. Όχι. Σε κάθε γάμο ήτανε μπροστά. Ποιος συνόδευε τη νύφη στο νέο της κονάκι; Ποιος; Η ζυγιά. Μπροστά – μπροστά, περπατητά, κλαρινιστά, τραγουδιστά. Μια πορεία που ‘κοβε του χωριού τις ρούγες, ξεσήκωνε τις γειτονιές…

Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα κείμενου του Απόστολου Μαργέλη από το βιβλία: «Επαγγέλματα και ασχολίες του τόπου μας που χάνονται…», που εξέδωσε το 2003 η Νομαρχία Λευκάδας και ο Δήμος Απολλωνίων.