Οι Λουμπίτσες

Παιχνίδια και… Παιγνίδια

Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Μία ευθύγραμμη σειρά από μικρές λακκούβες (λουμπίτσες) σε απόστασι 40 εκτατοστών η μία από την άλλη και σε αριθμό όσος ήτο ο αριθμός των συμμετεχόντων παιδιών, προσέδιδε διαφορετικό ενδιαφέρον στο παιγνίδι. Ο συνήθης αριθμός των συμμετεχόντων παιδιών εκυμαίνετο από 6 έως 8 σύν τους δυό… κόκορες!!!

Η μόνη κλήρωσι που εγένετο ήτο για την εκλογή των δυό κεφαλών του παιγνιδιού, καλούμενες ως… κόκορες! Έτσι, λοιπόν, αφού ωρίζοντο οι κόκορες (κάτι σαν την… Μάννα των προηγουμένων παιγνιδιών) το κάθε παιδί άνοιγε στο χώμα την δική του μικρή λακκούβα, διαμέτρου περί τα 8-10 εκατοστά και βάθους περί τα 5-7 εκατοστά.

Απαραίτητη προϋπόθεσι η σειρά των λακκουβών ώφειλε να ήτο ευθύγραμμη και προς τούτο πριν την διάνοιξί των, επί του εδάφους, εχαράζετο μία ευθεία γραμμή, όπου επ’ αυτής διανοίγοντο οι προειπωμένες λακκούβες. Στη συνέχεια, το κάθε παιδί, συγκέντρωνε 10 μικρά χαλίκια, τα οποία και απίθωνε(1) στην έξω πλευρά της λακκούβας. Τέλος, σε απόστασι 2½ μέτρων από την πρώτη και από την τελευταία λακκούβα, εχαράζοντο από μία εγκαρσία γραμμή, επί του εδάφους, οι οποίες ώριζαν και τα όρια που δεν έπρεπε να παραβιάσουν οι κόκορες!

Η εν γένει σύνθεσι του παιγνιδιού (παίκτες συν διαμόρφωσι επί του εδάφους) συνεπληρώνετο με την… συμμετοχή ενός μικρού λαστιχένιου τοπιού, το οποίο αγοράζετο από το κατάστημα ψιλικών και ειδών βιβλιοχαρτοπωλείου του Σπύρ. Κατωπόδη (κατά κόσμον Κορομηλαίου) και μάλιστα αγοράζετο με ομαδική χρηματική συνδρομή, τουτέστιν ρεφενέ! Το τόπι δεν ήτο μόνον από γνήσο ελαστικό (άγνωστο τότε το πλαστικό) αλλά ήτο και συμπαγές, δηλαδή δεν ήτο «φουσκωμένο». Κι’ αυτό είχε τον λόγο του, όπως θα διαπιστωθή στη συνέχεια.

Το παιγνίδι άρχιζε με τα παιδιά γονατιστά, το καθένα μπροστά από την λακκούβα του και τους δυό κόκορες να «πατούν» στις εγκάρσιες γραμμές-όρια. Ο ένας κόκορας έχοντας στο χέρι του το τόπι, ελύγιζε τα γόνατα και το έρριχνε κυλιστά προς την σειρά των λακκουβών. Εάν το τόπι λοξοδρομούσε και απέκλινε της πορείας, τότε το παρελάμβανε ο άλλος κόκορας κάνοντας κι’ αυτός (κατά παρόμοιο τρόπο) την δική του ριξιά.

Κατα το κύλισμα του τοπιού, τα παιδιά ανασηκώνοντο και ευρίσκοντο σε ετοιμότητα γιατί: Εάν το τόπι έπεφτε μέσα σε μια λακκούβα, τότε το παιδί που ανήκε αυτή, το άρπαζε και με βολή χεριού, προσπαθούσε να πετύχη ένα από τα παιδιά, τα οποία ταυτόχρονα με το «πέσιμο» του τοπιού στην λακκούβα, διεσκορπίζοντο τρέχοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Εάν δεν εύρισκε στόχο (ανεξαρτήτως σημείου του σώματος) τότε έβαζε ένα χαλικάκι, από ‘κειά που είχε στην άκρη, μέσα στην λακκούβα του. Τα υπόλοιπα παιδιά άρχιζαν την ειρωνεία: «Βάλε ψείρα – βάλε ψείρα!!!»

Ψείρες απεκαλούντο τα συγκεντρωμένα χαλικάκια στο πλάϊ της λακκούβας. Εάν πάλι, κατόρθωνε να εύρη στόχο, τότε ψείρα στο βάθος της λακκούβας του, έβαζε ο… τρωθείς! Εδώ δίδεται η εξήγησι γιατί το τόπι ήτο συμπαγές: απλά για να έχει κάποιο βάρος και να φεύγη βολίδα από το χέρι, πράγμα που δεν μπορούσε να συμβή με το φουσκωμένο τόπι, λόγω ελαφότητος.

Το παιγνίδι συνεχίζετο έως ότου ο «άτυχος» βάλει μέσα στην λακκούβα του όλες τις ψείρες (χαλικάκια) οπότε και ανεμένετο η… τιμωρία, η οποία δεν ήτο άλλη παρά να κουβαλήση τα παιδιά στην πλάτη του σε καθορισμένη διαδρομή και μάλιστα μπρος-πίσω! Για να μην αδικηθούν όμως τα πράγματα και ο άτυχος κουβαλήσει 5 παιδιά συνέχεια, (εάν όντως στο παιγνίδι συμμετείχαν 6 παιδιά. εκ των οποίων το ένα ήτο ο… παθών), τότε εκ των προτέρων υπήρχε όρος στο παιγνίδι να υπάρξη και δεύτερος συνάτυχος κι’ ακόμη δε σε μεγαλύτερο αριθμό συμμετεχόντων παιδιών και τρίτος.

Κατα την περίπτωσι την οποία ο αριθμός των παιδιών που έπρεπε να «κουβαληθούν» στην πλάτη ήτο μονός, λ.χ. 5, τότε ο μεν ένας «άτυχος» κουβαλούσε μπρος-πίσω τους δύο κάνοντας την ίδια διαδρομή, λ.χ. εμπρός (το τρίτο παιδί), ο δε δεύτερος «άτυχος» πραγματοποιούσε ακριβώς τις ίδιες διαδρομές δηλαδή δύο ολόκληρες και μία μισή. Εν τούτοις σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις εγένετο χρήσι άνω των δυό «ατύχων», επειδή εφάνταζε κάπως απραγματοποίητο να συμπληρωθούν 30 χαλικάκια μέσα στις λακκούβες.

Τόσο η διάρκεια του απογεύματος, η οποία δεν αρκούσε για να προκύψουν 3 «άτυχοι», όσο και η ροπή για την διεξαγωγή και άλλων παιγνιδιών, στο ίδιο χρονικό διάστημα ενός απογεύματος, δεν άφηνε περιθώρια για κάτι τέτοιο. Πάντως εάν στο παιγνίδι προέκυπτε η ανάγκη ενός επί πλέον «ατύχου» (του 2ου), τότε ο πρώτος που συγκέντρωνε τις 10 ψείρες μέσα στην λακκούβα του, δεν συμμετείχε έως ότου προκύψει και ο δεύτερος.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι… κόκορες ήσαν κατά, κάποιον τρόπον, αμέτοχοι στην κινητικότητα του παιγνιδιού, δηλαδή δεν εθεωρούντο στόχος από οποιοδήποτε παιδί που εξαπέλυε το λαστιχένιο τόπι και γι’ αυτό δεν είχαν το προνόμιο της «καβάλας».

(1) Απιθώνω = επιθέτω