HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΟ Δεκαπενταύγουστος, ο π.Γαβριήλ και η Καιτούλα

Ο Δεκαπενταύγουστος, ο π.Γαβριήλ και η Καιτούλα

Της Νόνης Σταματέλου

Βρέθηκα κάποτε τυχαία σε κάποιο ναό της Αθήνας στους Α΄ Χαιρετισμούς.
Ήμουν παρέα με μια μαθήτριά μου, ανήσυχο πνεύμα, πνεύμα αντιλογίας, πλην χαρισματικό πλάσμα, γιατρίνα σήμερα.Μπαίνοντας, αυτόματα κοιταχτήκαμε ανάμεσα στα κεριά, έκπληκτες με το εκκλησίασμα.Ο ναός ήταν γεμάτος, κυρίως από νέα παιδιά, φοιτητές, μαθητές, με “παρεκκλίνουσα” εξωτερική εμφάνιση, αλλά με εντυπωσιακή καθαρότητα στο βλέμμα και στις κινήσεις.Η τάξη επίσης ήταν μοναδική και στην ατμόσφαιρα διάχυτη ευλάβεια που θύμιζε κάτι από κείνα τα μοναστήρια που ακόμα κι οι αρνητές της πίστης αναζητούν και σήμερα και πάντα.Η Καίτη απορούσε κι αναρωτιόταν, αφού δεν είχε παρόμοια εμπειρία.

Ολα εξηγήθηκαν μόλις βγήκε στην ωραία πύλη ο π.Γαβριήλ.

Έσταζε μέλι, έβγαζε φως και χαρά!Η γλύκα των λόγων του μου θύμισε τα κείμενα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.Μου ήρθαν δάκρυα καθώς παρακολουθούσα την Καίτη που ήταν συγκινημένη και ασυναίσθητα βρέθηκε απ το τέλος του ναού, μπροστά, κάτω απ΄τα σκαλάκια της ωραίας πύλης…

Κοιτούσα την Παναγία, τον π. Γαβριήλ,την Καίτη…

Όταν τελείωσε η ακολουθία, του μιλήσαμε, μας χαμογέλασε, μας γαλήνεψε.Ήταν ή μία και μοναδική φορά που πήραμε την ευλογία του.Έφυγε πριν λίγο καιρό και τα λόγια των πνευματικών του παιδιών επιβεβαίωσαν τις σκέψεις μου.

Συχνά οι ιερείς, στην προσπάθειά τους να κινητοποιήσουν τους πιστούς,χρησιμοποιούν τη “ρομφαία”, είτε για να τους θυμίσουν την απουσία τους απ΄τη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας, είτε για να τους επισημάνουν ότι υπάρχει κόσμος που πεινάει και οφείλουν να δώσουν τον οβολό τους,αφού η εκκλησία έχει αναλάβει το έργο της ανακούφισης των αναγκεμένων.

Όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας λίγες φορές ήταν τόσο μεγάλη η πίκρα των ανθρώπων, όσο είναι σήμερα.Η απογοήτευση απ΄τους πολιτικούς άρχοντες, απ΄τους κοινωνικούς θεσμούς.

Γιορτές σαν τη σημερινή, Δεκαπενταύγουστος, Πάσχα του καλοκαιριού, η ανάγκη μας κορυφώνεται για παρηγοριά, για γεύση γιορτής, για βήμα αγαπητικό της εκκλησίας σε μας,τους πλανεμένους, τους αμαρτωλούς, τα μηδενικά.

Ίσως η μετοχή μας στο πανηγυράκι της παναγιάς και το αντάμωμα με τους συγχωριανούς είναι κάτι παραπάνω απ΄την ανταπόκρισή μας σε κάθε μορφής καθηκοντολογία. Εκεί ίσως γίνονται τα αληθινά θαύματα.
Η ρομφαία λοιπόν χρειάζεται διάκριση. Ο ιερέας,αν δεν γίνει φως ο ίδιος, δεν θα βρει ο πιστός ποτέ τον δρόμο του,έτσι όπως είναι προδομένος από παντού.

Ξέρω πολλούς πιστούς που απ΄το υστέρημά τους, γλυκαίνουν τον πόνο των συνανθρώπων τους, σιωπηλά, αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες.Τα κουπόνια στην έξοδο του ναού ,παραπέμπουν σε χώρους που αποκηρρύσσει συχνά η ποιμαίνουσα εκκλησία.

Η Καιτούλα σήμερα είναι μια πολύ καλή γιατρίνα, με έντονη την αμφισβήτηση για το έργο της επίσημης εκκλησίας, μα πάντα παρούσα στον ανθρώπινο πόνο. Σαν χαρακτήρας ασυμβίβαστη, ατίθαση, μα με βαθιά ανθρώπινη στάση στη ζωή. Θεολογεί διακριτικά, μελετάει και λάμπει από καλωσύνη.Θυμάται πάντα τον π.Γαβριήλ και συνεχίζει ν΄αναζητάει τον λόγο του Χριστού, εκείνο τον λόγο τον αληθινό, τον γλυκό, τον παρήγορο.

Κι΄εγώ περήφανη που μίλησα στους μαθητές μου επί τριάντα τρία συναπτά έτη γι΄αυτόν τον Χριστό, της αγάπης.
Ο λόγος του Παπαδιαμάντη επίσης που παρουσιάζει την εκκλησία σαν αγκαλιά που μας χωράει όλους ήταν ένα απ΄τα εργαλεία μου, εκτός απ΄τα ιερά κείμενα.

Χρόνια πολλά σε όλον τον κόσμο…
Νόνη Σταματέλου

Προηγουμενο αρθρο
8 άτομα συνελήφθησαν την Λευκάδα για διάφορα αδικήματα
Επομενο αρθρο
Εγκαίνια Μουσείου Λαϊκής Τέχνης «Ευάγγελος Βλασσόπουλος» στον Άγιο Πέτρο

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.