Ο ελιτισμός του Ωνασείου – Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη

Η στήλη ΕΝΤΕΧΝΩΣ δεν θα είναι πάντα ένα καράφι μέλι για τα ωραία της τέχνης. Από εδώ θα ασκείται κριτική για τα κακώς κείμενα όπως τα συλλαμβάνει η δημοσιογραφική ματιά μου στις διάφορες γωνιές του κόσμου.

Όλα ξεκίνησαν με μια πρόταση της νέας συμβούλου τύπου στη Νέα Υόρκη να παρουσιάσω τη Διλογία της Λευκάδας (Ψηλά Τακούνια για Πάντα και Ξυπόλυτες στην Άμμο) στην ωραία αίθουσα του Γραφείου Τύπου.

Ωστόσο, τεχνικές δυσκολίες δεν επιτρέπουν πλέον τη χρήση του ωραίου χώρου κι έτσι αναγκάστηκα να στραφώ σε άλλες λύσεις. Πρώτη μου ιδέα ήταν να ζητήσω την αίθουσα Gallery του Ωνασείου, στην οποία γίνονται κατά καιρούς εκδηλώσεις και εκθέσεις.

Με μια ευγενική επιστολή και με το πλούσιο βιογραφικό μου τόσο στη δημοσιογραφία όσο και στη λογοτεχνία, απευθύνθηκα στην υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και μέσων ενημέρωσης κα Μαρία Γαλανού ζητώντας της να μου παραχωρήσει την αίθουσα για την παρουσίαση.

Η κα Γαλανού μου απάντησε ότι η αίθουσα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για εκδηλώσεις του Ωνάσειου της Νέας Υόρκης και δεν δίδεται για άλλες χρήσεις.

Κι εγώ που κατάγομαι από τη Λευκάδα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και δεύτερη πατρίδα του Αριστοτέλη Ωνάση, με τον οποίο συχνά συνομιλούσε ο παππούς μου ο παπα-Κώστας Κακαβούλης, σκέφτηκα πόσο ελιτίστικη είναι η άποψη του Ωνασείου της Νέας Υόρκης. Πώς γίνεται ένα ίδρυμα του οποίου ο σκοπός είναι η διάδοση του ελληνικού πολιτισμού-αρχαίου και σύγχρονου- να γίνεται ένα κλειστό κύκλωμα για εκδηλώσεις τις οποίες επιλέγει η διεύθυνση του Ιδρύματος;

Πιστεύω ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης που λάτρεψε και λατρεύτηκε από τον απλό κόσμο, όταν άφησε τα κληροδοτήματά του για να δημιουργηθούν ιδρύματα κοινωφελών σκοπών, ιδρύματα πολιτισμού, είχε στο νου του ότι το μήνυμα αρχίζει από τη μάζα και κατευθύνεται στη μάζα. Ο Άρης, δεν ήταν ποτέ ελιτιστής, μισούσε κάθε τι που είχε να κάνει με την ελίτ.

Τους Αύγουστους τους περνούσε στο Σκορπιό και κάθε βράδυ παρακολουθούσε πρώτη σειρά τις Γιορτές Λόγου και Τέχνης του Φεστιβάλ Λευκάδας. Όταν συνόδευε το 1965 τη Μαρία Κάλλας μια τέτοια βραδιά εκείνη σηκώθηκε να τραγουδήσει συνοδεία ενός πιάνου στο ταπεινό πατάρι του φεστιβάλ Λευκάδας συγκλονίζοντας το κοινό.

Διαβάζοντας τις εκδηλώσεις του Ωνασείου από τον Οκτώβριο μέχρι το τέλος του έτους, ανακαλύπτω πως είναι μόνο τρείς, με τις δύο να έχουν σαφώς ελιτίστικο περιεχόμενο.

Κύριοι και κυρίες του Ωνασείου, το ίδρυμα έπρεπε να σφύζει εκδηλώσεων και όχι να μένει αποστειρωμένο, εσωστρεφές, κλειστό σε ένα κύκλο ατόμων που αποτελούν την ελίτ στην τέχνη, την λογοτεχνία, το χορό.

Το Ωνάσειον πρέπει να γίνει ο χώρος υποδοχής των συγγραφέων, των λογοτεχνών, των ζωγράφων, των καλλιτεχνών της Ελλάδας, της Αμερικής και της Ελληνικής Ομογένειας. Το Ωνάσειον οφείλει να γίνει τρόπος και τόπος πολιτισμού και τέχνης.Αυτός είναι ο ορισμός ενός ιδρύματος των Γραμμάτων και των Τεχνών, αυτός είναι ο ρόλος που καλείται να επιτελέσει στην Βορειοαμερικάνικη Κοινότητα. Να δείξει τα χίλια δυο πρόσωπα του Ελληνικού πολιτισμού και όχι να αναπαύεται στις δάφνες κάποιων μεμονωμένων ελιτιστικών εκδηλώσεων.

Αυτή είναι η ευχή μιας συγγραφέως της Βορειοαμερικάνικης Διασποράς που ένιωσε βαθειά το βίαιο πρόσωπο του ελιτισμού ενός Ιδρύματος, το οποίο οφείλει να περικλείει και όχι να αποκλείει!

Εύχομαι τα λόγια μου να φθάσουν εις ευήκοα ώτα!

Πηγή: fractalart.gr