HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΟ Καθηγητής μας των Ελληνικών

Ο Καθηγητής μας των Ελληνικών

Γράφει ο Σπύρος Ι. Φλογαΐτης

spyridon_flogaitis

Μια μέρα της τρίτης Γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά, ανέλαβε τη διδασκαλία των Ελληνικών στο Τμήμα μας στο Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδος ο άρτι αφιχθείς νέος Καθηγητής μας. Πισοχωρίτης την καταγωγή, ο νέος μας Καθηγητής είχε διατρέξει το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του εκτός Λευκάδος και τώρα θα ήταν ο δάσκαλός μας. Μικρός το δέμας, ιδιαίτερα μελαχρινός, όπως ήταν άλλωστε τότε συνήθως οι συντοπίτες του, με μιαν αξέχαστη μύτη, ευφυέστατο βλέμμα και περιπαικτικό, πάντοτε έτοιμος, σε αντίθεση με τον συνήθη δυσπρόσιτο καθηγητή της εποχής, να διασκεδάσει, καλοπροαίρετα, με τις βωμολοχίες ή αταξίες των μαθητών, με λίγα λόγια ήταν για τα χρόνια εκείνα ανεπανάληπτος. Είχε και ένα σκούτερ, επάνω στο οποίο έμπαινε και ο σκύλος του, και με χίλιες περιπέτειες, τουλάχιστον για την μαθητική μας φαντασία, πήγαινε βόλτες στα περίχωρα της πόλης.

Οργάνωνε τα μαθήματά του σε δίωρα ή τρίωρα, και συνήθως δεν έκανε διάλειμμα ανάμεσα στις ώρες. Ήταν άριστος γνώστης των Ελληνικών, είχε όμως ένα πολύ ιδιόρρυθμο τρόπο να εκτελεί το έργο του. Συνήθως περνούσε τον περισσότερο καιρό λέγοντας ιστορίες ή διαπληκτιζόμενος με τους μαθητές περιπαικτικά, και όταν πλησίαζε η ώρα να τελειώσει το μάθημα δούλευε πυρετωδώς για να προλάβει.

Ήταν παπανδρεϊκός και δεν το έκρυβε, κάθε άλλο μάλιστα, το διαλαλούσε. – Είδατε παιδάκια τι έκανε ο Καραμανλής; Πήρε δεκαεφτά βαλίτσες χρυσάφι και έφυγε στο Παρίσι. Και ήλθε ο Παπανδρέου. Δωρεάν παιδεία παιδάκια!

Εκείνο όμως που απολάμβανε περισσότερο ήταν να προκαλεί τα παιδιά στο διάλειμμα να ξεχνούν ότι ήταν ο καθηγητής τους και γιατί όχι να βωμολοχούν, σε ένα είδος παράξενης συμβίωσης γενεών που οι μαθητές απολάμβαναν με το παραπάνω. Όταν ήμασταν στη πρώτη Λυκείου, υπήρχε ένας μαθητής στην πρώτη ή τη Δευτέρα Γυμνασίου, δεν θυμάμαι ακριβώς, ο Σταύρος, του οποίου κάθε δεύτερη λέξη ήταν βωμολοχία. Τον εντόπισε λοιπόν ο Καθηγητής και τον έκανε παρέα. Μια μέρα, στη διάρκεια του μαθήματος που γινόταν στο παλιό κτίριο του Γυμνασίου, στο ισόγειο, σε αίθουσα που έβλεπε στο προαύλιο, ο Καθηγητής καθόταν στην έδρα του και παρατηρούσε συγχρόνως τι γινόταν έξω, από το εσωτερικό παράθυρο που έδειχνε στη σκάλα που ερχόταν από τον πρώτο όροφο. Βλέπει λοιπόν τον Σταύρο να κατεβαίνει, εν ώρα μαθήματος. Μας λέει –Θα βγω έξω να φέρω τον Σταύρο μέσα στην τάξη, και όταν τον φέρω και σας πω βαρήτε του, θα πέσετε όλοι επάνω του!

Εμείς άλλο που δεν θέλαμε. Σαράντα πέντε παιδιά στο Τμήμα, ανά τρεις σε κάθε θρανίο, βλέπουμε τον Καθηγητή να βγαίνει από την πόρτα της Τάξης και να σταματά τον Σταύρο που είχε φθάσει στο διάδρομο. –Σταυράκη που πας; Η απάντηση ήταν ακατανόητη, ένα σύμπλεγμα απάντησης και βωμολοχιών και ο Καθηγητής άρχισε να προσπαθεί να κάνει το Σταύρο να μπει στην αίθουσα, όμως εκείνος μυρίσθηκε πως δεν θα ήταν για καλό και δεν ήθελε. Όταν εξάντλησε την πειθώ, ο Καθηγητής έκανε ό,τι μπορούσε για να τον φέρει μέσα. Ο καυγάς είχε προκαλέσει ενθουσιασμό στην Τάξη και γινόταν χαμός, ώσπου τα καταφέρνει ο Καθηγητής και τον φέρνει μέσα στην αίθουσα, πηγαίνει στην έδρα και φωνάζει –Βαρήτε του. Το τι έγινε δεν περιγράφεται, μια πυραμίδα από παιδιά να βαράνε τον Σταυράκη που είχε εξαφανισθεί κάτω από τα σώματα βλαστημώντας ασταμάτητα, και μάλιστα με το δίκιο του, ενώ ο Καθηγητής μας απολάμβανε το θέαμα γελώντας, ώσπου μας έδωσε εντολή να σταματήσουμε και ο Σταυράκης έφυγε.

Ήταν βαθειά φιλοπρόοδος και με τον ιδιόρρυθμο τρόπο του μας παρακινούσε στο διάβασμα. Ήταν τότε που δημιουργήθηκε το Λύκειο και έπρεπε, με το τέλος της τρίτης Γυμνασίου να δώσουμε και να περάσουμε τις εξετάσεις εισαγωγής στο Λύκειο. Εκείνες τις μέρες ο Καθηγητής μας ήλθε στην Τάξη με ένα σωρό τόμους βιβλίων, τις εναπόθεσε στην έδρα, και με επίσημο τρόπο, που δεν παρέλειπε βεβαίως ποτέ να είναι περιπαικτικός, μας είπε: – Αυτοί, παιδάκια, είναι ο τόμοι του Λυσίου. Υπάρχουν άλλοι τόσοι τόμοι του Ισοκράτη. Περάστε παιδάκια στο Λύκειο!

Περάσαμε όλοι στο Λύκειο, πλην ενός, του αδικοχαμένου φίλου μου Λουκά Νησιώτη, του επιλεγόμενου Μουτρούκαλη, που παραδόξως κόπηκε στο ευκολότερο μάθημα, την αγωγή του πολίτη, και χρειάσθηκε να επαναλάβει, αυτή τη φορά επιτυχώς, τις εισαγωγικές εξετάσεις τον Σεπτέμβριο. Ο Λουκάς όμως ήταν ο γιος του κομματάρχη της Ένωσης Κέντρου, δηλαδή ενσάρκωνε, κατά την περιπαικτική λευκαδίτικη αντίληψή του, τη Δημοκρατία, και έτσι τον πειράζαμε και μας πείραζε. Του φωνάζαμε όταν τον βλέπαμε να περνάει με το ποδήλατό του, ένα αξέχαστο Μπίσμαρκ: -Λουκά, γιατί δεν πέρασες στο Λύκειο; Για να απαντήσει –Κόπηκα στη Δημοκρατία!

Όμως η έμμονη ιδέα του Καθηγητή ήταν τα ρολόγια. Δεν ήθελε με τίποτα να φορούν οι μαθητές ρολόϊ και μείς λέγαμε πως το έκανε για να μην μετράμε πόσο λίγη ώρα έκανε μάθημα στ’ αλήθεια.

Βέβαια ήταν πολύ λίγοι εκείνοι από τα παιδιά που μπορούσαν να έχουν ρολόϊ. Ένας από αυτούς που είχαν ήταν ο Θοδωρής, γιατί ήταν παιδί ναυτικού και του το είχε φέρει ο πατέρας του από τα καράβια. Ο Καθηγητής τον αποκαλούσε ρολογάκια και είχε φτιάξει ιστορίες ότι δεν διαβάζει αλλά γυρίζει στις αλυκές και «γαϊδουρίζει» όπως έλεγε.

Σημαιοφόρος ο Βασίλης Φέτσης. Δεξιότερα στη φωτογραφία πρώτος με το κοστούμι, Σπυρος Φλογαΐτης, δεύτερος με το κοστούμι ; Γαζής.

Για να κρατάει ο Καθηγητής την τάξη όπως την καταλάβαινε, έκανε έρανο μεταξύ των μαθητών και αγοράσαμε επιστολόχαρτα, φακέλους και στυλό, τα οποία τα είχα στην κατοχή μου ως επιμελητής που ήμουνα. Όπως έκανε για όσους θεωρούσε πως τον ενοχλούν, έτσι εκείνη την ημέρα, – πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων -, μου δίνει εντολή: –Γράψε γράμμα και γραφή, με μαύρο στυλό και μαύρο μελάνι. Αγαπητέ κύριε .., (τον πατέρα του Θοδωρή), ο γιος σας, ο σκερβελές, ο τενεκές ο ξεγάνωτος, δεν διαβάζει τα μαθήματά του, γυρίζει όλη μέρα στις αλυκές, με ενοχλεί στο μάθημα, κλπ. Και αφού ολοκλήρωσε, ζήτησε από ένα άλλο παιδί που ήταν από το ίδιο χωριό να πάρει το γράμμα και να το παραδώσει στον πατέρα του Θοδωρή ανήμερα τα Χριστούγεννα!

-Θοδωρή, ρολογάκια, πως πέρασες τα Χριστούγεννα; Χα, χα χα, ήταν ο τρόπος με τον οποίο μας υποδέχθηκε ο Καθηγητής μετά τις διακοπές. Ο Θοδωρής ήταν όμως ευγενέστατος, το καλλίτερο παιδί της τάξης, τι να του πει!

Οι καλοί μου συμμαθητές και παντοτινοί φίλοι μοιράσθηκαν μαζύ μου αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές, μιας κυριολεκτικά φελινικής Λευκάδας, της μήτρας που μας γέννησε και της οποίας είμαστε δημιουργήματα. Από τα 45 παιδιά του Τμήματος μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο οι 43, ενώ όλοι διακρίθηκαν εκεί που προσπάθησαν ή τους έφερε η ζωή, και βεβαίως διακρίθηκε στη ζωή το καλό παιδί ο Θοδωρής.

Σπύρος Ι. Φλογαΐτης

Προηγουμενο αρθρο
Ένα μικρό νησί, ένα «μεγάλο Κάστρο» και τα σαπιοκάραβα
Επομενο αρθρο
«Ποίηση συντρόφισσα της μοναξιάς»

1 Σχόλιο

  1. lefkada paradise
    22 Μαρτίου 2017 at 12:42 — Απάντηση

    Έτσι ήταν οι μαθητές και οι δάσκαλοι τότε…. Με παιδιά στην τάξη ο ένας πάνω στον άλλο και έβγαιναν επιστήμονες. Περπατούσαν χιλιόμετρα για να μάθουν γράμματα. Δάσκαλοι με ζήλο και αγάπη για την παιδεία, καμάρωναν για τις επιτυχίες των παιδιών παρά τα στραβά τους.

    Σήμερα η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια βασιλεύουν και οι γονείς θεωρούν ότι όλα είναι bullying… εκφοβισμός ελληνιστή. Παιδοψυχαναλυτές, εργοθεραπευτές κέντρα και ψυχολόγοι τρελαίνουν τις περισσότερες φορές τους γονείς με το σχολείο (ιδιωτικό κυρίως) να είναι μάρτυρας (να μην αποκλείσουμε την περίπτωση ; Σου λένε) Ανασέρνω από την μνήμη μου ιστορίες στην τάξη τότε που τα καλοκαίρια τις συζητάμε οι συμμαθητές και κλαίμε (από τα γέλια) αλλά κανείς δεν αισθανόταν κανέναν εκφοβισμό (από την βίτσα που έσπαγε επάνω μας !!) που βρήκαν οι επιστήμονες σήμερα. Ήταν όλα διαφορετικά τότε και σήμερα ; Αγωνιζόμαστε να ενηλικιώσουμε γρήγορα τα παιδιά μας, να γίνουν καλύτερα από του φίλου μας και να πάρουν το Lower στην πρώτη δημοτικού και όχι στην δευτέρα γυμνασίου που το πήρα εγώ (!!!). Να μας διακατέχει το άγχος της επιτυχίας του παιδιού μας και να του το μεταδίδουμε. Να πάνε στο καγκουρό πρώτοι αλλά εμείς οι γονείς να είμαστε με ένα iPhone στο χέρι στο FB όλες τις ώρες ακόμη και τις ώρες που τρώμε όλοι μαζί. Τι τρώμε δηλαδή ; Άλλος στο σαλόνι, άλλες ώρες η μάνα και άλλες ο πατέρας και ο αδερφός. Κατά τα άλλα ψάχνουμε την σωτηρία στους επαγγελματίες δασκάλους και ψυχολόγους γιατί απομονωθήκαμε από τους φίλους και τις παρέες μας. Κάναμε φίλο και φίλη τον επαγγελματία για τα απλά μέχρι το δυσκολότερο που ναι μπορεί όντος και να υπάρχει … Καλούμαστε όλα αυτά να τα αξιολογήσουμε ετεροχρονισμένα και εκ του ασφαλούς λαμβάνοντας υπόψιν και τα χάσματα των γενναίων !!

    Εκπληκτική ιστορία αγαπητέ φίλε Σπύρο !!! Σε περιμένουμε να μας τα πεις και live !!!

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.