Ο Φάρος που έσβησε…

Της Μίρκας Ζακυνθινού

Ο Φάρος της Αμμόγλωσσας δεν μένει πια εκεί…Τον πήραν τα γραφεία, οι αποφάσεις κι οι υπογραφές ανθρώπων που δεν έχουνε πατήσει ποτέ το πόδι τους εδώ, που δεν έχουν ιδέα για την ιστορία μας και τις αναμνήσεις μας κι έτσι με μια ξερή και στείρα υπογραφή, μας στέρησαν ένα απ΄ τα καλύτερα πράγματα που μας έδενε με το παρελθόν μας το αγαπημένο και το πέταξαν κάπου να σαπίζει… και κανείς δεν μας ρώτησε εμάς, τους ιδιοκτήτες αυτού του Φάρου, τους κατοίκους αυτού του νησιού αν τον θέλαμε, αν μας άρεσε που τον βλέπαμε εκεί στην μεριά του τόσα χρόνια. Αν τέλος πάντων σήμαινε κάτι για μας αυτό το κατασκεύασμα…

Κι αν είχε στόμα αυτός ο Φάρος να μιλήσει θα έλεγε μια ιστορία για τον καθένα μας ξεχωριστά. Ποιός δεν είχε ανέβει τα σκαλιά του, ποιος δεν ατένισε την μεγάλη θάλασσα, ποιος δεν προσευχήθηκε εκεί, ποιος δεν ερωτεύτηκε, δεν έκλαψε, δεν γέλασε δεν ονειρεύτηκε δίπλα του; Μα νομίζω όλοι μας…Όλη μας η παιδική ηλικία μένει εκεί στην αμμόγλωσσα κάτω απ΄το Φάρο, τα γέλια μας κι η ανεμελιά μας… εκεί κι αυτά..

Βέβαια οι ρομαντικές μου προσεγγίσεις ποσώς αφορούν τον γραφειοκράτη νόμο που αμείλικτος έσπευσε να πάρει τον Φάρο από κει γιατί ήταν ενοχλητικός και μπέρδευε τους ναυτιλλομένους έστω και σβηστός. Έπρεπε να απομακρυνθεί, έπρεπε να φύγει ήταν ενοχλητικός παλιός και σκουριασμένος. Την θέση του δεν πήρε τίποτα, μόνο το κενό, αυτό μας άφησαν, ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Ένα κενό τόσο χοντροκομμένο που από μακριά φωνάζει να του φέρουνε τον Φάρο του πίσω.

Η εικόνα του τοπίου λυπηρή, μοιάζει σαν πάζλ που του λείπει το καλύτερο κομμάτι για να ολοκληρωθεί. Η εικόνα αυτή δεν βγάζει νόημα, όχι δεν έπρεπε να είναι έτσι, ο Φάρος πρέπει να ξαναγυρίσει στη θέση του, είναι η ισορροπία του τοπίου που μεγαλώσαμε, τον έχει φωτογραφήσει η ίδια μας η ψυχή, πάνω του έχει σκορπισμένα παντού τα παιδικά μας αποτυπώματα….

Σε κανένα άλλο μέρος δεν θα επιτρεπόταν να ξηλωθεί τόσο ανάλγητα ένα σύμβολο τόσων χρόνων και κανείς να μην αντιδράσει.

Θέλουμε τον Φάρο μας πίσω, θέλουμε να ξαναδούμε το τοπίο που αγαπήσαμε όπως ήταν, θέλουμε να ακουμπήσουμε πάνω του ξανά και να απολαύσουμε τον ήλιο να βουτάει στα χρώματα της δύσης.

Θέλουμε πίσω το αναπόσπαστο κομμάτι της παραλίας που αγαπήσαμε, μοναδικό σημείο αναφοράς της αθωότητας μας και η απάντηση στην ερώτηση: Πού θα πάτε για μπάνιο;