Παιδικές Αναμνήσεις – Της Σοφίας Κοψιδά – Γαληνού

Παιδικές Αναμνήσεις – Της Σοφίας Κοψιδά – Γαληνού

Του Σπύρου Κερατόκωλου [Κοψιδά] και της θεια-Μαύρας κόρη.
Δε σπούδασα την ποίηση, ούτε φιλοσοφία,
Μαιευτική εσπούδασα και στ’ όνομα Σοφία.

Αν ξέρατε, πώς ζούσαμε κάποτε στη Λευκάδα,
Σ’ ένα νησί ξεχωριστό γεμάτο ομορφάδα!
Τα βράδια γέμιζαν γλυκά τραγούδια και κιθάρες,
Όπου ξυπνούσαν στις καρδιές τους πόθους, τις λαχτάρες.

Αχ και να γύριζαν ξανά τα χρόνια εκείνα πίσω
Και δυο φορές εγώ παιδί τέτοια ζωή να ζήσω
Να πάω σχολείο στο Μαρκά με μπλε ποδιά και σάκα,
Να δω τους φίλους τους παλιούς, να σπάσουμε και πλάκα.
Και όταν βγούμε διάλειμμα, πω πω τι μπερεκέτια,
Ο Χρήστος έφτασε, παιδιά, με τα ζεστά τζαλέτια.
Και τρέχαμε στα κάγκελα όλοι, ποιος να προκάμει,
Τζαλέτια για να πάρουμε με ζάχαρ’ ή σουσάμι.

Τα βράδια πια δεν έπρεπε να ‘στε αργά στο δρόμο.
Για να μη συναντήστε, ποιόν; Παιδιά, τον παιδονόμο!

Της άνοιξης τ’ απόγιομα, χωρίς καμιά βιασύνη,
Περνούσε απ’ την αγορά, κάποιος μ’ ένα κοφίνι.
Ρηχό κοφίνι, στρογγυλό, μ’ αλυγαριά πλεγμένο,
Και με μαντήλι κάτασπρο ήτανε σκεπασμένο.
Βραστά παγούρια πούλαγε, μέσ’ από το ιβάρι.
Τα τρώγαμε ζεστά-ζεστά σα να ‘ταν πασατέμπο
Κι ήταν για όλα τα παιδιά σπουδαίο τραταμέντο.

Ήτανε όλα μαγικά, σα να ‘ταν παραμύθι.
Αλήθεια, σεις εφάγατε φρέσκο γουλό ρεβίθι;
Κουκούτσες φάγατε ποτέ, πήγατε στα Βαρδάνια;
Για το νησί σας νοιώσατε ποτέ σας περηφάνια;
Πήγατε στην Κουζούντελη, να πιάσετε το Μάη;
Πηδήσατε τα λάμπαρδα το βράδυ τ’ Αϊ-Γιάννη;
Βουτήξατε στη θάλασσα τα Φώτα πορτοκάλια;
Χαίρεστε την Πεντηκοστή τα όμορφ’ ακρογιάλια;

Θυμάστε την υποδοχή του χρόνου στη Λευκάδα;
Η Μουσική στην αγορά παιάνιζε τη Διάνα
Και στα στενά γινότανε τρελό το πανηγύρι.
Κονσόλοι ξεφαντώνανε με γέλια και αστεία,
Δεν ήτανε βραδιά αυτή, ήταν σωστή μαγεία.

Σας πήραν τα παιχνίδια σας απ’ τον Κορομηλέο;
Το μαγαζί του ήτανε στον Αϊ-Μηνά, σας λέω.

Μεγάλη Πέμπτη κρέμασαν το φάντε στο καφενείο,
Μεγάλη Παρασκευή επήγατε όλοι εις το νεκροταφείο;
Αγόρασε ο πατέρας σας στον Αϊ-Μηνά κατσίκι,
Να μείνει εκείνο μια βραδιά εις το δικό σας σπίτι;
Μεγάλο Σάββατο πρωί η μπάντα παιανίζει.
Αυτό την πρώτη Ανάσταση σε όλους μας θυμίζει.
Και τότε οι μάνες όλων μας το πήλινο κανάτι
Έξω απ’ το σπίτι το πετούν, να ρίξουν το κομμάτι.
Δεν ήταν φόλκ, ούτε εφέ, μα ήταν μόνο πίστη.
Ετούτο μας εθύμιζε τον Τάφο, που εσείσθη.
Σταυρούς εβάψατε ποτέ στην πόρτα με βαμβάκι
Από το αίμα του αρνιού, που έσφαξ’ ο χασάπης;

Είναι πολλές οι θύμισες, ήταν πολλά τα ωραία.
Τα πιο πολλά ξεχάστηκαν, εβγήκανε μοντέρνα.
Όσοι θα το διαβάσετε, κάτι αν θυμηθείτε,
Κρατήστε το μες την καρδιά και μην το λησμονείτε.