Παιδικότητα…

Τα παιδικά μας βιώματα, τα περίφημα παιδικά μας βιώματα που κουβαλάμε όλοι μέσα μας και τα περιφέρουμε από δω κι από κει αφήνοντάς τα να χαρακτηρίζουν τις μετέπειτα ενέργειές μας, τις αποφάσεις που θα πάρουμε, τις εξελίξεις της ζωής μας… τα υπέροχα χρόνια της αθωότητάς μας. Την επιθυμία μας την εφηβική, που δεν πραγματοποιήσαμε από δειλία μιας στιγμής ή από φόβο για το τι θα πει ο κόσμος, μα κυρίως επειδή σαν παιδιά δεν είχαμε το θάρρος να το κάνουμε… Πόσα πολλά μας στέρησε μια λάθος απόφαση, μια υποχώρηση που καταπίεσε αργότερα όλο μας το είναι κι όταν μετά από καιρό θελήσαμε να την υλοποιήσουμε, ήταν αργά πια κι όλα είχαν αλλάξει…

Είχαμε ακουμπήσει την ζωή μας σε ανθρώπους που μας πρόδωσαν και δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, που προς στιγμή τους θεωρήσαμε μεγαλόψυχους και μοναδικούς. Τους δώσαμε πάτημα να ανέβουν στην ψυχή μας, δεν ήταν όμως ολότελα αυτό που είχαμε πιστέψει. Άνθρωποι δοσμένοι στο σκοπό τους, που λάτρεψαν αυτό που είδαν μέσα μας αλλά η ματαιοδοξία της εικόνας τους, και η βολή τους, τους στέρησε το μοναδικό φως που μπήκε ποτέ από τις χαραμάδες της ανήλιαγης ζωής τους. Τόσο πολύ τρόμαξαν που έκλεισαν με βία τα παράθυρα… κι όταν μια μέρα πεθάνουν κανείς δεν θα βρει να πει τίποτα για αυτούς…

Υπήρξαμε μοναδικοί με τα λάθη μας και τα πάθη μας που μας άνοιξαν τον δρόμο και τα μάτια, που μας φόρτισαν με σοφία και λήθη, και με την ακλόνητη πεποίθηση πώς ότι κάναμε το κάναμε με την καρδιά μας και την ορμή της νιότης μας όσο χρονών και να ‘μαστε. Άλλωστε ο αυθορμητισμός δεν έχει ηλικία.

Βάλαμε τα γυαλιά σε όλα τα καθωσπρέπει και τα πρέπει που μας μπούχτισαν χρόνια τώρα και πάνω απ’ όλα εκπληρώσαμε το παιδικό μας όνειρο έστω κι αν αυτό δεν είχε την δύναμη να μας στηρίξει στα δύσκολα και δεν ήταν τελικά το αποκούμπι μας όπως με πίστη ελπίζαμε…

Κι η απογοήτευση θα είναι μέρος της ζωής μας αλλά εμείς θα βρίσκουμε πάντα μια γωνιά ν’ αναπαυθούμε στο βλέμμα της πεθαμένης μας μητέρας που πλέκει στον ήλιο ένα ανοιξιάτικο πρωινό και μας κοιτά μ’ αυτό το βλέμμα που μέσα του κρύβεται όλου του κόσμου η συγχώρεση. Θεέ μου αυτό είναι το Δικό σου Βλέμμα! Ή στην παιδική μας την σοφίτα εκεί που κρυβόμαστε όταν ακούγαμε φωνές και κλείναμε τ’ αυτιά για να προφυλαχτούμε απ’ την οργή του κόσμου. Κοιτάζαμε ψηλά και γέμιζε η οροφή μ’ αγγέλους… κι αν αυτό δεν ήταν ο Παράδεισος, τότε τι ήταν;

Κι αυτή η τρυφερή μελωδία που χάνεται όταν ξυπνάμε, δεν είναι παρά η βεβαιότητα ότι υπήρξαμε σ’ έναν ωραιότερο κόσμο…

Μίρκα Ζακυνθινού