Ποίημα του Κώστα Πατρίκιου για τη Λευκάδα

ΛΕΥΚΑΔΑ

Γύρισα την οικουμένη
Και του κόσμου τα λιμάνια
Μα η Λευκάδα με τρελαίνει
Το δηλώνω με υπερηφάνεια

Οι ψηλές βουνοκορφές
Και οι κάμποι τα λιβάδια
Έχουν μόνο ομορφιές
Και στερούνται από ψεγάδια

Τα ποτάμια τ’ ακρογιάλια
τα τρεχούμενα νερά
του καιρού τα μαϊστράλια
πούνε πάντα δροσερά

τα μικρά της τα νησάκια
που σαν ζωγραφιές ομοιάζουν
τα πολλά της λιμανάκια
που κι οι ξένοι τα θαυμάζουν

λεβεντόκορμα κορίτσια
με βαρέλες στο κεφάλι
που δεν έχουνε καπρίτσια
δεν ζηλεύει η μια την άλλη

έναν Ήλιο που φωτίζει
και στην Δύση όταν φτάνει
όλους τους καλωσορίζει
να τον δουν απ’ τ’ ΑΘΑΝΙ

τ’ ολοκίτρινο φεγγάρι
που το βράδυ μας φωτίζει
δίνει του θεού την χάρη
ευλογία στο ζευγάρι

της θαλάσσης τα νερά
με το χρώμα το γαλάζιο
γύρω γύρω αμμουδιά
με καμιά δεν την αλλάζω

τούτο τ’ όμορφο νησάκι
που έχει σ’ όλα τα πρωτεία
σίγουρα είναι η ΙΘΑΚΗ
δεν υπάρχει αμφιβολία.