«Ποίηση συντρόφισσα της μοναξιάς»

«Ποίηση συντρόφισσα της μοναξιάς»

Η ποίηση είναι συναίσθημα.
Η ποίηση ειν’ αγάπη.
Δροσοσταλιά και βάλσαμο,
μες της καρδιάς τα βάθη.

Του πονεμένου την ψυχή,
μπορείς να ημερεύεις.
Του έρωτα το σκίρτημα,
εσύ το κανακεύεις.

Το κλάμα του μικρού μωρού,
Μπορείς να νανουρίσεις,
Με ποίηση μελωδικά
Μπορείς να το κοιμήσεις.

Είσαι συντρόφισσα γλυκιά,
Στης μοναξιάς τον πόνο.
Της φυλακής τα σίδερα,
Εσύ λυτρώνεις μόνο.

Αυτή δεν έχει σύνορα,
Ούτε και θ’ αποκτήσει.
Με τα φτερά της βρίσκεται,
Σ’ Ανατολή και Δύση.

Αχ! Ποίηση αθάνατη!
Ελεύθερα καλπάζεις
Και τις ευαίσθητες ψυχές,
Στα σύννεφα ανεβάζεις

Κουνιάκη – Κοψιδά Αρετή
Ιστορικός