HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΠροσευχή στον Άι-Βασίλη- Της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

Προσευχή στον Άι-Βασίλη- Της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

-Sir, cold… Sir, cold…
Είκοσι πόντους το χιόνι Αγκόνα-Ρώμη. Όλες οι πόρτες κλειστές, νύχτα, βαθιά νύχτα. Οι άνθρωποι, παραμονές Χριστούγεννα αγαπούν το χιόνι. Το χαζεύουν πίσω από το στολισμένο θαμπό τζάμι, στη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού. Ένας αγαθός Άι-Βασίλης σκαρφαλωμένος στα κλωνάρια του έλατου. Παίζει με των παιδιών την αγωνία. Σε λίγο θα ζωντανέψει το παραμύθι της χρονιάς που έρχεται…Ντιν-ντιν, ντιν-ντιν το παιδικό τρίγωνο, το μάλλινο κόκκινο σκουφί φιλόξενο στις λευκές νιφάδες από τη μια στην άλλη γειτονιά …

Τα παιδιά τρυπώνουν στα σπίτια τους τις νύχτες. Οι νύχτες μένουν μόνες, κατάμονες. Τυφλές. Κοιμούνται στο απόλυτο σκοτάδι.

–Sir, cold…
-Πολύ καλά έπραξες, λέει με αποφασιστικότητα η θεία Κλειώ στον θείο Λεωνίδα. Δεν είναι παίξε-γέλασε… Την άλλη φορά, του θύμισε, κόντεψε να καταστραφείς. Αρκετές αγαθοεργίες έχεις κάμει. Ο νόμος για τους παράνομους μετανάστες δεν αστειεύεται…Kι έπειτα είναι και το καλό όνομα που έχεις στην αγορά. Λίγο το’χουν να σου βγάλουν όνομα πως κάνεις δουλεμπόριο;

Δεν έχω παρηγοριά… Κι ούτε, νομίζω, πως πρόκειται από δω και πέρα να θυμάμαι τίποτε άλλο ανήμερα Πρωτοχρονιάς. Δεν πρόκειται να ζητήσω τίποτα πια για μένα απ’τον Άγιο Βασίλη.

Ο θείος Λεωνίδας κάνει ταξίδια στο εξωτερικό. Διεθνείς μεταφορές- Leon-Trans International. Ταξιδεύει Ελλάδα-Αγγλία συνήθως, μέσω Ιταλίας και Γερμανίας. Κάποτε πήγαινε από τις Ανατολικές χώρες. Μας διηγούνταν συναρπαστικές ιστορίες με παιδιά αληθινούς μάγκες, Ρουμανία, Βουλγαρία, που ζούσανε στο δρόμο ανάμεσα στους περαστικούς φορτηγατζήδες. Τους φύλαγαν τις κρύες νύχτες τα αυτοκίνητα με τα βαριά φορτία κι έβγαζαν έτσι το ψωμί ολόκληρης της οικογένειας. Ανάμεσά τους ο δεκάχρονος Ντούγκου, σπουδαία μορφή της πιάτσας. “Αληθινός ηγέτης”, έλεγε ο θείος Λεωνίδας. Και του γέμιζε τα χέρια σοκολάτες και μπισκότα και σάντουιτς που έφερνε γι’αυτόν από τη Γερμανία και το Βέλγιο. Κι ο δεκάχρονος Ντούγκου όλη τη νύχτα καραούλι να φυλάει το θείο Λεωνίδα και το Leon Trans Internatiolal για να συνεχίσει με το πρώτο φως το ταξίδι του.

Μεγάλο ρίσκο όμως όταν κατάρρευσαν τα καθεστώτα. Άλλαξαν δρόμο από τότε όλοι οι φορτηγατζήδες και περνούν στην Αγγλία διασχίζοντας την πολιτισμένη Ευρώπη. Οι ιστορίες του θείου Λεωνίδα ούτε και τώρα έχουν τέλος. Μόνο που είναι άλλοι πρωταγωνιστές κι οι τόποι τους τα μεγάλα λιμάνια. Πάτρα, Μπάρι, Αγκόνα, Πρίντεζι. Χιλιάδες αδέσποτες τύχες στη γεωγραφία του χάρτη που δεν τους αναγνωρίζει κανένα σημάδι ύπαρξης. Οι μετανάστες, χιλιάδες μελαψά όνειρα που τα βάφει η νύχτα μαύρα, βαθιά, πηχτά μαύρα χρώματα. Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Συρία…

-Sir, cold…

Eίχε τρυπώσει στην καρότσα του φορτηγού λίγο μετά τους εξονυχιστικούς ελέγχους, του θείου, των λιμενικών, των τελωνειακών. Τρύπωσε, ποιος ξέρει ποια στιγμή, που ανάγεται στο αίνιγμα του αστυνομικού θρίλερ. Κουλουριασμένος ανάμεσα στα παγερά εμπορεύματα-μέταλλα, χαλκό και αλουμίνιο και στην πιο παγερή ανάσα των ανθρώπων. Στις δύο μετά τα μεσάνυχτα το καράβι πιάνει Αγκόνα. Ο Leon συνεχίζει το δρόμο του. Βαρύς χειμώνας στην Ευρώπη, παραμονές Χριστούγεννα. Το χιόνι παραλύει τα πάντα. Τη νύχτα το παγώνει ο κακός αέρας. Ακόμα και οι ολόλευκες, σαν την διάφανη πορσελάνη, νιφάδες του χιονιού δεν τολμούν ν’αγγίξουν τη γη και σταματούν στο κενό παγωμένες. Το ραδιόφωνο παίζει χριστουγεννιάτικα κάλαντα κι άλλος σταθμός πονεμένα λαϊκά ερωτικά τραγούδια. Ανάμεσα, οι διαφημίσεις για εορταστικά events στο σωστό timing, ακριβά εξωτικά ταξίδια και πανάκριβες χριστουγεννιάτικες απολαύσεις-love at first light προπάντων.

Τακ-τακ-τακ…ο θείος υπολογίζει τις μέρες του ταξιδιού, την ώρα που ανοίγουν τα γραφεία της μεταφορικής Eurospeed, τη θεία που μετράει την απουσία με παράπονα, τον παγωμένο δρόμο που τρόμαξε το ντελικάτο φτερό της πορσελάνινης νιφάδας. Τακ-τακ-τακ…Και πάλι ο θείος στο χρόνο του γυρισμού, θα προλάβει παραμονές το ξεφόρτωμα Κέρκυρα, Γιάννενα ή θα μείνει Δυτική Ελλάδα και θα προσθέσει στο μέτρημα της θείας κι άλλα παράπονα; Τακ-τακ-τακ, ρυθμικό, συνθηματικό, επίμονο. Στο πρώτο πάρκινγκ, πιάνει δεξιά, ανοίγει το μουσαμά. Αδύνατος, σαν μελαψός άγιος, είναι δεν είναι δεκαεννιά χρονών, στέκεται μπροστά του. Μίζερο καλοκαιρινό, ταλαίπωρο μπουφάν-η ταυτότητά του, ολόκληρης φυλής ταυτότητα, που δεν έχει άλλο γνώρισμα από το καλοκαιρινό ταλαίπωρο μπουφάν, είκοσι βαθμούς υπό το μηδέν, νύχτα που κυοφορεί καταιγίδα μοναξιάς. Όλοι οι καταδιωγμένοι είναι παραδομένοι στην καταιγίδα της μοναξιάς. Αφγανιστάν…sir, cold…Τα μόνα λόγια του. Τα υπόλοιπα είναι διάφανα-το καλοκαιρινό ταλαίπωρο μπουφάν, τα μελανά απ’τη φυλή του πάγου χέρια του, το βαθύ βλέμμα της λύπης-πελώρια αφαίρεση εικαστική… Στο βάθος, πολλά χιλιόμετρα μακριά σπιθίζουν τα φώτα των Χριστουγέννων. Ο LeonTrans International τον παραδίνει στη νύχτα. Είναι ο φόβος. Του νόμου, της κατάσχεσης, του στιγματισμού-και σε μπελάδες μπαίνουν μονάχα και συνήθως οι αθώοι. Κι ο θείος είναι ένας απ’αυτούς. Κάποτε έπρεπε να ενηλικιωθεί. Συμφωνεί απόλυτα και η θεία Κλειώ, αν και πιστεύω πως μέσα της λύγισε.

-Καλέ μου Άι-Βασίλη, δε θέλω φέτος το δώρο μου, μεγάλωσα από φέτος τόσο πολύ! Ποτέ πια δεν θέλω δώρο για μένα. Κάνε μονάχα του Αχμέτ το καλοκαιρινό μπουφάν χειμωνιάτικο, δώσε ζεστά χειμωνιάτικα μπουφάν σε όλους τους Αχμέτ της γης, κάνε τον ουρανό της νύχτας να σπέρνει φως στο δρόμο τους-και μια μεγάλη, κατακόκκινη φωτιά στο μέρος της καρδιάς μας…

Αποσύρομαι στη μελαγχολική ησυχία του ζεστού δωματίου μου. Απόλυτη σιωπή. Μόνο το αργό, παραπονεμένο μούρμουρο του Αχμέτ ανακατεμένο με το περόνιασμα του ιταλικού αέρα στ’αδύναμα πλευρά του: Sir, cold… Πρώτη φορά αισθάνομαι τύψεις, ντροπή. Δεν είμαστε από κείνους βέβαια που πρέπει να αισθάνονται ντροπή. Αλλά γι’αυτούς το λεξικό έχει πολλά κενά. Διαβάζω φωναχτά να τ’ακούσουν οι ουρανοί: «Αλίμονο! Φαίνεται πρέπει πάντα οι πλούσιοι ν’ανακατεύονται παντού. Οι πλούσιοι είναι αληθινά αχόρταγοι, θέλουν να τα κατέχουν όλα, ακόμα και τη φτώχια…»…

Προηγουμενο αρθρο
Δελτίο Τύπου Χορευτικού Ομίλου Λευκάδας (Χ.Ο.Λ)
Επομενο αρθρο
Συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας είχε αντιπροσωπεία του Δήμου

1 Σχόλιο

  1. Κώστας Κούρτης
    31 Δεκεμβρίου 2016 at 20:13 — Απάντηση

    …έτσι, οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, οι άποροι προτεραιότητα νάχουν ακόμα και στις ευχές μας… Γιατί είμαστε, γιατί πρέπει νάμαστε, Άνθρωποι!…

Γράψτε απάντηση στο Κώστας Κούρτης Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.