Σαν Ρέμο:Θε μου πόσο χαμηλά έπεσες!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Δηλώνω πάντοτε γοητευμένη με την Ιταλία, που συνδυάζει το υπέροχο τοπίο, τις εκληκτικές πόλεις, το άψογο φαγητό και τη ζεστασιά του όμορφου λαού της.

Η περιπετειώδης φύση μας, εκτός απο τους γνωστούς προορισμούς (Μιλάνο, Φλωρεντία, Βιτσένζα, Κόμο) μας οδήγησε φέτος στην Ιταλική Ριβιέρα, που είχαμε να τη δούμε περί τα 15 χρόνια.

Τα ψαροχώρια χτισμένα στις παρυφές των λόφων φτάνουν μέχρι τη θάλασσα γλύφοντας κυριολετκικά το κύμα. Στην παραλία βρίσκονται χιλιάδες πολύχρωμες ομπρέλες απλωμένες δίπλα δίπλα για να καλωσορίσουν τις ορδές των Ιταλών τουριστών. Είναι εκείνες οι ομπρέλες που θαυμάζαμε στις κάρτ ποστάλ όταν ήμασταν παιδάκια και διαμαρτυρόμασταν που οι δικές μας παραλίες στη Λευκάδα δεν ήταν οργανωμένες σαν αυτές.

Οι παραλίες της Λυγουρίας είναι περίπου στο ίδιο μοντέλο. Γκρίζα άμμος, γκρίζα θάλασσα, μικρά λιμανάκια με δεκάδες γιότ και εκατοντάδες πάνινες σέζ λόγκ. Οι παραλιακές λεωφόροι με φοινικόδεντρα καταλήγουν σε πλατείες με συντριβάνια.

Ολες οι πολίχνες περίπου ίδιες χωρίς καμία διαφορά. Και τα κτίρια είναι υπέροχες ιταλικές πολυκατοικίες που μαρτυρούν την ηλικία τους καθώς δεν έχουν ανακαινισθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Φέτος, επισκεφθήκαμε και το Σαν Ρέμο, που ηχούσε πάντοτε μέσα μου σαν πόλη μαγική, καθώς άκουγα τα τραγούδια του φεστιβάλ σαν κοριτσόπουλο και ονειρευόταν με το μυαλουδάκι μου μεγαλεία και ντόλτσε βίτα, αλά Τσενετσιτά.

Ωστόσο, η βόλτα στο παραλιακό ψαροχώρι με κέρασε απογοήτευση. Το Σαν Ρέμο, που φαίνεται πως κάποτε είχε ανθίσει σαν παραθεριστικό κέντρο των Ιταλών, σήμερα είναι μια εγκαταλελειμένη πρώην καλλονή. Οι δρόμοι της λεροί, τα κτίρια αφτιασίδωτα, ακόμη και το Καζίνο είναι σε ντεκαντάνς. Μόνο τα μεγαλόπρεπα ξενοδοχεία θυμίζουν πως κάποτε η πόλη γνώρισε μεγάλη αίγλη.

Μου θύμισε εν πολλοίς την Αβάνα της εγκατάλειψης. Ο μύθος, οι φαντασιώσεις, η επιθυμία μου να δώ την πόλη όπου έχει τραγουδήσει η Ρομίνα, ο Ανταμό και άλλοι αστέρες της εποχής κατέρρευσαν μπροστά στη διαπίστωση πως η Ιταλία έχει παραμελήσει τραγικά τη Ριβιέρα της.

Πάντως, το φεστιβάλ τραγουδιού του Σαν Ρέμο θα παραμείνει στις νεανικές αναμνήσεις μου ως η επιτομή των πιο μελωδικών τραγουδιών του κόσμου κι ας είχαν όλα τον ίδιο περίπου τόνο. Ακόμη κρατώ σε κασέτες εκείνα τα νοσταλγικά τραγούδια που χόρευα τσίκ του τσίκ με τα αγόρια στα φοιτητικά μου χρόνια.

Θάθελα να αφυπνισθούν οι Ιταλοί και να ξαναζωντανέψουν τις ακτές του βορρά τους, που μπορεί να μην έχουν γαλάζιες θάλασσες, αλλά κρύβουν την ιστορία της γλυκειάς ζωής του 20ου αιώνα!